Ο Γλαύκος-Αθανάσιος Τζήμερος, παρ’ ολίγον οικονομολόγος, μουσικός, διαφημιστής και σίγουρα παρ’ ολίγον πολιτικός, είναι φαινόμενο
. Αποτελεί πολιτική διασταύρωση οργισμένου Σταύρου Θεοδωράκη και αμήχανου Αδωνη Γεωργιάδη. Από τον πρώτο φαίνεται ότι δανείζεται την περισπούδαστη ανάλυση με την οποία καταθέτει το κοινότοπο ως πολιτική ανακάλυψη («οι ηγέτες μας συναγωνίζονται σε ανοησία και σε μικρότητα»), ενώ από τον δεύτερο τον ακροδεξιό λαϊκισμό που αντιλαμβάνεται ως διανοουμενίστικο οίστρο («η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι “τσίρκο” ανθρώπων επικίνδυνα μειωμένης νοημοσύνης»).
Τον πίνακα αυτό της προσωπικής του τέχνης ο Γλαύκος-Αθανάσιος τον κρεμά στον τοίχο των ευρωπαϊκών ιδεών, της δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού και αφού σταθεί απέναντι τον θαυμάζει, αντιλαμβανόμενος πάντα την προσωπική του καταστροφή και αποτυχία ως τη σπουδαία απεικόνιση μιας Γκερνίκα. Προς Θεού μόνο, να μην του αποκαλύψει κάποιος ότι ο Πικάσο υπήρξε κομμουνιστής, γιατί είναι κάπως επικίνδυνο.
Φυσικά όταν ο Γλαύκος-Αθανάσιος δεν κάνει τέχνη, αυτήν τη δική του τέχνη που αδυνατούν να την καταλάβουν οι υπόλοιποι, ρίχνει και καμιά ψιλή. Κατά προτίμηση σε γυναίκες και γέροντες άνω των 80 όπως τον κατηγορούν (υπάρχει μήνυση και για ξυλοδαρμό 84χρονου στον Βόλο). Φυσικά σκίζει αφίσες, κατά προτίμηση του ΚΚΕ, και βιαιοπραγεί για χάρη της δημοκρατίας την οποία (φυσικά) απειλούν όσοι διαφωνούν μαζί του. Συχνά πυκνά οι άλλοι τον αναγκάζουν να παρεκτραπεί, να βρίσει, να απειλήσει, να βιαιοπραγήσει. Οι άλλοι, γιατί αυτός είναι άλλος, που οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν.
Ο ναπολεοντισμός του Γλαύκου-Αθανάσιου δεν προέρχεται από την ισχυρή αυτοεκτίμησή του, αλλά από την οργή του, που ένας Θεός ξέρει ποια σύγκριση και ποιο ανεκπλήρωτο την τροφοδοτεί προς πάσα κατεύθυνση. Ακόμη και προς τους δημοσιογράφους του Σκάι που αποκάλεσε πρόσφατα «αυτοί που δεν καταλαβαίνουν βασικές έννοιες». Οι αποτυχίες του διαθέτουν πάντα μια ευγενή αιτία και όχι προσωπική ευθύνη («δεν τελείωσα τη σχολή γιατί δεν άντεχα την κομματοκρατία στα πανεπιστήμια»).
Ο Γλαύκος-Αθανάσιος δεν κομίζει απλώς γλαύκα εις Αθήνας παραθέτοντας κοινοτοπίες και αυταπόδεικτες ρήσεις, αλλά θεωρεί ότι το πλεονέκτημά του είναι πως κομίζει τον Γλαύκο, τον ίδιο του τον εαυτό, ως μεσσία και σωτήρα και πολιτικό προφήτη, τον οποίο (φευ) δεν εκτιμούν οι λαϊκές μάζες, πέραν του Στέφανου Μάνου, άντε και του Σπυρίδωνος-Αδώνιδος.
Ο Γλαύκος όμως είναι φαινόμενο, γιατί εκφράζει επιτυχώς και την αγωνία μικρού τμήματος της κοινωνίας. Το κομματιού εκείνου που μπορεί να βήχει και να πέρδεται πολιτικά δημοσίως αλλά επιδεικνύει το μαχαιροπίρουνο ως στοιχείο πολιτισμού. Του ακροδεξιού που φαντασιώνεται ξερονήσια, εξορίες και σφαγές αλλά έχει την κουτοπονηριά να καλύπτει την άγρια φαντασίωσή του με τσιτάτα δημοκρατικής αναγκαιότητας. Γιατί όπως είναι γνωστό, υπάρχουν πολλοί που δεν είναι ρατσιστές, απλώς οι άλλοι είναι μαύροι.
Ο Αθανάσιος και μεγαλοπρεπώς Γλαύκος είναι ο εκφραστής όλων αυτών που κουνώντας το δάχτυλο στους άλλους θεωρούν βέβαιη και κατοχυρωμένη τη δική τους ανωτερότητα. Του βρομάνε οι μουσουλμάνοι, του μυρίζουν οι γύφτοι, τον αηδιάζουν οι Αριστεροί και έτσι κατασκευάζει την προσωπική του επιβεβαίωση ως καθαρού, φυλετικά πρώτα και κύρια.
Ο Τζήμερος δεν είναι φασίστας όπως τον αποκαλούν. Απλώς ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο φασισμός με ανθρώπινο πρόσωπο και η χοντροκομμένη του έκφραση μέσα από την ημιμάθεια χτυπάει κάπως άσχημα. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλει ο Θάνος είναι όσα θέλουν και οι λοιποί νεοφιλελεύθεροι που ούτε το «νέο» ούτε το «φιλελεύθερο» στην πολιτική τους ταυτότητα τους επέτρεψε να πουν μια κουβέντα όταν ο άντρας Τζήμερος χτυπάει δημοσίως μια γυναίκα.
Ολόγυρα υπάρχουν πολλοί Τζήμεροι που θεωρούν ότι στη δημοκρατία μπορούν να σκίζουν αφίσες, να επιβάλλουν το αλάνθαστο εγώ τους, να βρίζουν όσους αντιπαθούν, να κομπορρημονούν με μοναδική προσμονή το χειροκρότημα. Υπάρχουν Τζήμεροι που θέλουν την κοινωνία στα γούστα της προσωπικής τους ομοιογένειας, στοιχισμένη πίσω από το μοναδικό και σπουδαίο κέντρο τους. Μόνο που η αδυναμία τους να το επιβάλουν δημιουργεί μίσος. Προς πάσα κατεύθυνση. Πολύ φοβάμαι και προς τον εαυτό τους.
