Καβάλα στο φέρετρο του έκπτωτου τα κάνει όλα θυσία για την εκλογική πελατεία των φιλοβασιλικών, γκρεμίζοντας το φιλελεύθερο προφίλ
Από το «μην παραχαράσσετε την Ιστορία, η Μακεδονία είναι μία» στο «παραχαράσσουμε ακόμη και την Ιστορία, αρκεί να μείνουμε στην εξουσία». Αυτή είναι η διαδρομή της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη από τις εκλογές του 2019 έως αυτές του 2023 και η συνταγή νέας αιμοδότησης από το αντιδραστικό και ακραίο κοινό.
Υπάρχει οικογενειακή ευθύνη στην πολιτική; Επί της αρχής η απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Πλην ελάχιστων σκοτεινών εξαιρέσεων που μπορούν να βάλουν σε δίλημμα ακόμη και τους πλέον καλοπροαίρετους, είναι ξεκάθαρο ότι οι αμαρτίες γονέων είναι ανεξάρτητες από τις αμαρτίες των παιδιών τους. Ομως στην περίπτωση της οικογένειας Μητσοτάκη και των σχέσεών της με τους έκπτωτους Γλύξμπουργκ δεν πρόκειται περί οικογενειακής ευθύνης αλλά περισσότερο περί οικογενειακής παράδοσης.
Στο Τατόι, εκτός της σορού του «τελευταίου βασιλιά της Ελλάδας», όπως σχεδόν σύσσωμες η κυβέρνηση και η ΝΔ αποκαλούν τον έκπτωτο μονάρχη, είναι θαμμένες και οι ρίζες της σκανδαλώδους σχέσης των δύο οικογενειών, που όσο πίσω πάνε στα χρόνια τόσο ισχυρούς δεσμούς έχουν σφυρηλατήσει οι δύο Κωνσταντίνοι στο σήμερα. Υπό την έννοια αυτή, ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει κι αυτός μερικά πολυτελή και χρυσοποίκιλτα «μνήματα» να φροντίζει στην τοποθεσία που από την εκλογή του και έπειτα αποκαλεί «(νυν ή πρώην) βασιλικά κτήματα» και μια οικογενειακή παράδοση να προστατεύει και να συνεχίσει. Μερικά αναμμένα καντήλια που φωτίζουν και εξηγούν τη σημερινή στάση και τις αβρότητες τόσο του ίδιου όσο και της δικής του ΝΔ απέναντι στους «γαλαζοαίματους».
Σε συνδυασμό με την ακραία αιμορραγία των «γαλάζιων» προς την ακροδεξιά μετά την εξαπάτησή τους για τη συμφωνία των Πρεσπών, πρόκειται για το… φως το αληθινό που βλέπει ο Κυρ. Μητσοτάκης στην τυχοδιωκτική επιχείρηση εκμετάλλευσης του θανάτου του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ και των ζητημάτων γύρω από το Τατόι. Αλλωστε, όπως είπε το σημαίνον στέλεχος της ΝΔ Γιώργος Κουμουτσάκος, «πώς νομίζετε ότι παίρνουμε 40-45%;».
Τα αμαρτήματα του πατρός
Τα ιστορικά γεγονότα είναι γνωστά και δεν αρκούν οι αναθεωρητές της σημερινής κυβέρνησης για να διαγραφούν. Τις στενές σχέσεις Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κωνσταντίνου είχε ξεκάθαρα καταγγείλει και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1985, σχέσεις που συνέβαλαν στην άσπονδη συνύπαρξη με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ενώ η Ιστορία έχει ήδη κρίνει, όσο κι εάν σημερινοί υπουργοί και ο ίδιος ο πρωθυπουργούς μιλούν για κάποια… μέλλουσα κρίση της.
Ο ημιεπίσημος βιογράφος του Κων. Μητσοτάκη έχει γράψει: «Μολονότι βενιζελογενής, είχε διαμορφώσει από το 1965 μια ιδιαίτερα προνομιακή σχέση με τη βασιλόφρονα Ελλάδα». Από τους πιο εύγλωττους και περιεκτικούς τρόπους να περιγράψει κανείς την Αποστασία του 1965, που έδωσε μια δυνατή… σπρωξιά στην ιστορία που έφερε τη χούντα των συνταγματαρχών.
Επειτα, ο ρόλος και η στάση του ίδιου του πατρός του σημερινού πρωθυπουργού ακόμη και έπειτα από επτά χρόνια χούντας. Τότε που πριν από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος δήλωνε ευθαρσώς: «Πιστεύω πως υπάρχει μία ρεαλιστική λύση: η επιστροφή του βασιλιά», ανεξαρτήτως εάν μαζί ηττήθηκαν από την εκκωφαντική ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Τη στάση του συμπλήρωσε με την ιστορική δήλωσή του από το Λονδίνο το 1987 για τους… άδικους όρους, το «unfair», της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.
Ακόμη πιο προκλητικά, η υπόθεση που έμεινε στην ιστορία ως τα «κοκοντέινερ» που περιλάμβαναν την τεράστια περιουσία της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας. Τίτλος μάλλον άδικος, αλλά εμπνευσμένος από τα αρκετά κοντέινερ που έφυγαν νύχτα από τη χώρα και που, εάν γνωρίζαμε το ύψος της αξίας των αντικειμένων που περιείχαν, αναμφίβολα θα ήταν βαρύτερος. Ο ίδιος ο Κων. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του φρόντισαν το 1991 να κάνουν πλάτες σε μια –εν κρυπτώ μεν, επίσημη και κρατική δε– επιχείρηση φυγάδευσης της «οικοσκευής» της οικογένειας χωρίς καταγραφή, μέρος της οποίας θα βλέπαμε χρόνια αργότερα να δημοπρατείται και να τους αποδίδει ακόμη μεγαλύτερο πλούτο, πέραν της αποζημίωσης των δεκάδων εκατομμυρίων του ελληνικού δημοσίου που εξασφάλισαν από το ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Το γοερό κλάμα του Γλύξμπουργκ στην κηδεία του επίτιμου ήρθε ως επιστέγασμα της σχέσης λατρείας και συμφέροντος που είχαν.
Η… βασιλική γέφυρα του υιού
Ηταν η 13η ημέρα από την ανάληψη της εξουσίας από τον Κυρ. Μητσοτάκη τον Ιούλιο του 2019, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών του δηλώσεων και σε περίοπτη θέση ανάμεσα στα έργα που υποσχόταν για τη διακυβέρνησή του ακούστηκε: «Το πρώην βασιλικό κτήμα στο Τατόι αξιοποιείται πολύπλευρα, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Μπορούμε να διαμορφώσουμε πρότυπες αγροδιατροφικές μονάδες. Να καταστήσουμε τους χώρους επισκέψιμους. Να ιδρύσουμε μικρές ξενοδοχειακές μονάδες. Να διαμορφώσουμε τους κήπους. Να αποκτήσουμε καινούργιες καθαρές διαδρομές περιπάτου για όλους τους Αθηναίους. Και η βόρεια Αττική θα αποκτήσει έτσι καινούργιο τουριστικό ενδιαφέρον».
Ηταν τα παραπάνω λόγια ο τρόπος του σημερινού πρωθυπουργού να δώσει τα διαπιστευτήριά του στην οικογένεια των Γλύξμπουργκ, αφού κατά τη διάρκεια της καταστροφικής αντιπολίτευσής του στην προηγούμενη κυβέρνηση είχε βγει μπροστά έως και ο Κωνσταντίνος, με αρωγή του μιντιακού βραχίονα της νυν κυβέρνησης, που του πρόσφερε ακόμη μία ευκαιρία αναθεώρησης της Ιστορίας. Επειτα είδαμε τον Κυρ. Μητσοτάκη να επισκέπτεται δις τον Κάρολο της Αγγλίας, μία ως πρίγκιπα τον περασμένο Απρίλιο και μία ως βασιλιά τον Νοέμβριο. Τότε, χωρίς συστολή και προκλητικά, το Μέγαρο Μαξίμου προέταξε τον «ιδιωτικό χαρακτήρα» της επίσκεψης, μη διστάζοντας να παραδεχτεί τις μπίζνες για το Τατόι που βρίσκονταν στο τραπέζι.
Μακεδονία και Κώτσος βασιλιάς
Τα παραπάνω αποτελούν απλώς το υπόστρωμα για τα σημερινά εκλογικά σχέδια του Μοσχάτου και του ίδιου του πρωθυπουργού. Ακόμη και οι αυλικοί του Μεγάρου Μαξίμου, που ονειρεύονται αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές, παραδέχονται δύο πράγματα: τα ποσοστά του κόμματος στη βόρεια Ελλάδα πονούν από το κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου και η υπαναχώρηση στο μακεδονικό σε συνδυασμό με τα εθνικά προκαλούν αιμορραγία προς τον νεοναζιστή Ηλία Κασιδιάρη. Ακόμη και εάν το ζήτημα του τελευταίου αντιμετωπιστεί με το επικίνδυνο έκτρωμα –καταπώς φαίνεται– που ετοιμάζεται η κυβέρνηση να φέρει στη Βουλή, στο διά ταύτα η ΝΔ αναζητά ανάκαμψη στα ακροδεξιά κοινά που με μακεδονικά λάβαρα την έφεραν στην εξουσία.
Το… κοκομπλόκο του Κυρ. Μητσοτάκη απέναντι στα της κηδείας επιβεβαίωσε την επιχείρηση. Την αρχική φοβικότητα διαδέχτηκε η ενοχικότητα μπροστά στις φιλοβασιλικές μουρμούρες των ψηφοφόρων του, ενώ το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά ένδειξη φιλελευθερισμού μπορεί να χαρακτηριστεί. Παρά τις διακηρύξεις περί κηδείας ιδιώτη, οι προετοιμασίες, οι παρεμβάσεις στο Τατόι, οι ζωντανές συνδέσεις και όλες οι κρατικές πρωτοβουλίες γύρω από την κηδεία περισσότερο δημόσια δαπάνη αποτέλεσαν. Βέβαια, όπως φάνηκε από τις μετρήσεις, αυτό δεν ήταν αρκετό για μεγάλο μέρος του κοινού στο οποίο απευθύνθηκαν, το οποίο μάλλον αναζητούσε ένα βασιλικό… καρναβάλι όπως αυτό της Βρετανίας στην κηδεία της Ελισάβετ.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παναγιώτης Πικραμμένος, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, ο υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης, ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και δύο σύμβουλοι του πρωθυπουργού, ο Γιώργος Καλατζής και ο Αλκιβιάδης Στεφανής, αποτέλεσαν μια πρώτης τάξεως κυβερνητική εκπροσώπηση στην «ιδιωτική κηδεία», ανεξαρτήτως των δικαιολογιών που επικαλέστηκε καθείς εξ αυτών.
Η κουστωδία βουλευτών όπως οι Δημήτρης Βαρτζόπουλος, Μίλτος Χρυσομάλλης, Θανάσης Δαβάκης, Περικλής Μαντάς και φυσικά ο Γ. Κουμουτσάκος απλώς ακολούθησαν την πεπατημένη, ενώ μόνο η εκλεκτή εκπρόσωπος της «γαλάζιας» ευρωομάδας της ΝΔ Αννα-Μισέλ Ασημακοπούλου επικαλείται μια δικαιολογία –τη συγγένεια– που έχει κάποια ουσία. Σε κάθε περίπτωση, μόνο έκπληξη δεν αποτέλεσε η ευρεία παρουσία των «γαλάζιων», παρά την έντονη πολιτική αντιπαράθεση. Ποιος ξεχνά την αντίστοιχη πολυάριθμη εκπροσώπηση στην προβολή του ντοκιμαντέρ «Παύλος: Ενας ασυνήθιστος βασιλιάς» το 2014, όταν η οικογένεια «έπαιζε» ακόμη και με το ενδεχόμενο παλινόρθωσης στο πρόσωπο του «πρίγκιπα» Παύλου; Στέφανος Μάνος, Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, Αλέξανδρος Λυκουρέζος, Αλέξανδρος Παπαδόγγονας και σειρά υψηλά ιστάμενων «γαλάζιων» έδωσαν τότε το παρών χωρίς φόβο και πάθος.
Ποντάρισμα στο μαύρο-μπλε
Σήμερα όμως τα πράγματα δεν μένουν στενά στα όρια των ιστορικών δεσμών της Δεξιάς με τη μοναρχία. Το αυτό επιβεβαίωσαν και δημόσιες δηλώσεις «αποχαιρετισμού», όπως του Στέλιου Πέτσα που θυμήθηκε τον… Κωνσταντίνο ολυμπιονίκη, του Θάνου Πλεύρη με τον Κωνσταντίνο τον αξιωματικό, αλλά και τον Αδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος έγραψε ολόκληρο απολογητικό πόνημα προς τους βασιλόφρονες για να δικαιολογηθεί που απουσίαζε από την κηδεία εξαιτίας κυβερνητικών υποχρεώσεων.
Η σύμπτωση αυτή της στάσης σειράς ακροδεξιών αλλά και υπεράνω υποψίας «γαλάζιων» δεν είναι τυχαία. Οπως προείπαμε, η δύναμη που πήρε η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη από τους «μακεδονομάχους» ήταν κρίσιμη, σε συνδυασμό και με την πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας στο Μάτι. Δεδομένου του εκλογικού κινδύνου, ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ είναι αποφασισμένος ακόμη και να πάρει «ρεβάνς» από τη ΝΔ του ιδρυτή της Κων. Καραμανλή, που μιλούσε ξεκάθαρα για «καρκίνωμα», δεκαετίες πριν από τους αναθεωρητισμούς του Κυρ. Μητσοτάκη ο οποίος ακόμη περιμένει την Ιστορία να λάβει τον λόγο για τον έκπτωτο.
Μια ρεβάνς που αποκτά επιπλέον αξία από την –παραδόξως, άγνωστη ακόμη στο ευρύ κοινό– ιστορία τής από το 1975 έως το 1978 συνωμοσίας του Κωνσταντίνου για τη δολοφονία του Κων. Καραμανλή. Λίγα στελέχη της σημερινής ΝΔ, όπως ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, φαίνεται ότι –τουλάχιστον– χαράσσουν εκεί την κόκκινη γραμμή τους, εξού και δημόσια αποστασιοποιήθηκαν από τα «γαλαζοαίματα» ανεμομαζώματα. Αρκούν ωστόσο για να εκφράσουν τον σημερινό διχασμό που φέρνει στο εσωτερικό του κόμματος η τυχοδιωκτική φιλοβασιλική τακτική τού κατά τα άλλα φιλελεύθερου αρχηγού τους.
Οσο όμως κι αν υπάρχουν φωνές διαφοροποίησης, είναι ξεκάθαρη η τακτική που έχει επιλεχθεί και η «σιωπηρή αποστασιοποίησή» τους δεν θα βοηθήσει. Ο Κυρ. Μητσοτάκης συνδυάζει το ακροδεξιό τερπνόν μετά του επιχειρηματικά ωφέλιμου. Με λίγα λόγια, οδεύει σε εκλογές ποντάροντας στους εθνικιστικούς – πατριωτικούς πόντους που μπορεί να αντλήσει από τους βασιλόφρονες, που μέσα στην τρικυμία εν… κορόνα ανακατεύονται μαζί με τους χουντικούς, τους «μακεδονομάχους», τους προσφυγοφάγους, τους αντικομουνιστές και τους νεοναζί του Κασιδιάρη. Η δε πληροφορία της ίδρυσης κόμματος από τον Παύλο, που διακινείται εδώ και μια δεκαετία και σήμερα αναθερμαίνεται, συμβάλλει στον φόβο που φυλάει τα έρμα.
Αλλωστε, εκτός όλων των άλλων, είναι ό,τι πιο «φιλολαϊκό» έχει να προτάξει με μητσοτακικούς όρους: με απόσταση από την Ιστορία, ελπίζει να εκμεταλλευτεί το θυμικό και τη νοσταλγία μεγαλείου των απλών πολιτών για να κρύψει τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της δυσφορίας, των ανισοτήτων. Αμπαλάροντας όλα τα παραπάνω με τη βασιλική χρυσόσκονη του λαϊφστάιλ ελπίζει να θαμπώσει το λαϊκό ακροατήριο. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει ότι σε αυτό τον σχεδιασμό δεν είναι μόνος του, αφού τα σχέδια περνούν μέσα και από τη συνεργασία με τον Βελόπουλο, στις πλάτες του Μάνφρεντ Βέμπερ, που τον υπερασπίζεται στους έντρομους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες και του στρώνει ευρωπαϊκό χαλί απονομιμοποίησης συνεργασιών προσεγγίζοντας τη μουσολινική Μελόνι.
Ολα για την εκλογική νίκη. Για τον Κυρ. Μητσοτάκη δεν υπάρχουν Ιστορία ούτε θεσμοί, υπάρχουν οι δημοσκοπήσεις, η εξουσία και το συμφέρον.
