Ένας Βραζιλιάνος Αρχιεπίσκοπος στη χώρα του Ζ(αΐχ…) Μπολσονάρου, ο Dom Helder Camara, έλεγε (πιθανολογώ με ένα ειρωνικό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών του) «Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο. Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή». Τώρα όσοι έλεγαν ότι «πέθανε» ο κομμουνισμός, ανακάλυψαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτόν, κοίταξαν στον καθρέφτη τους και εφηύραν τον «λαϊκισμό».
Είναι σημαντικό όμως να ξεκαθαρίσουμε ποιός κομμουνισμός μας άφησε χρόνους. Ο κομμουνισμός της κρατικής διαχείρισης ή ο κομμουνισμός του «ψυχή βαθιά». Ο πρώτος θα λείψει σε λίγους, η έλλειψη του δεύτερου θα αφήσει ανεξέλεγκτη την απανθρωπιά μέσα μας. Χωρίς τον δεύτερο θα περισσέψουν οι «σκευωρίες» για τους «άριστους» και θα θεριέψει η αδιαφορία για τους πένητες.
Μας χρειάζεται ένας «νόμος περί ευθύνης φτωχών» να διαγράφει τα εγκλήματά τους στην πενταετία. Κι ένας πολιτικός να τα κρύβει στα συρτάρια του… Και ένας δικαστικός να κάνει τα στραβά μάτια. Media να λένε «είναι Πέμπτη σήμερα» έχουμε, δόξα τον Θεό…
Από την άλλη πάλι, έφτανε ένας διευθυντής με «ψυχή βαθιά» στο δημοτικό σχολείο του Βόλου για να πάρει την πενηντατριάχρονη από το χέρι, να ακουμπήσει τη σκουπίτσα της στο διπλανό θρανίο και να της μάθει δυο κουτσογραμματάκια…
Όσα δεν της έμαθαν η χούντα και η Καραμανλική δεξιά στα μικράτα της, αμφότεροι να υποθέσω απασχολημένοι με το τσαρούχι, το κλαρίνο, το μεγαλείο του έθνους και το φούσκωμα του πορτοφολιού τους. Μας χρειαζόταν μια «αντιπαροχή» ψυχής μπας και δεν χρεοκοπούσαμε ηθικά και ταμειακά σαράντα χρόνια μετά. Να δίναμε δυο οροφοδιαμερίσματα ήθους στα παιδιά μας προστασία στα C4I της συμφοράς. Αλλά τι να λέμε και να γράφουμε τώρα με τόσους Όρμπαν μέσα μας…
