Αλήθεια, πόσο πουλιόταν ένα νεόδμητο διαμέρισμα στα δυτικά –και φτηνότερα κατά κανόνα– προάστια της Αθήνας το 2006-2008; Τότε δηλαδή που δόθηκε η πλειονότητα των στεγαστικών δανείων από τις τράπεζες;
Η εμπορική αξία τότε για τις περιοχές αυτές ήταν 2.500 – 3.000 ανά τ.μ. Που σημαίνει ότι ένα τριάρι 80 τ.μ. κόστιζε 200.000-240.000 ευρώ. Και επειδή οι τράπεζες δάνειζαν τότε με plus επισκευαστικά και επιπλοδάνεια μέχρι και το 120% της αξίας του ακινήτου (κάτι που έκαναν με επιθετικό τρόπο, διαφημίζοντάς το απροκάλυπτα) πολύς κόσμος έσπευσε να «εκμεταλλευτεί την ευκαιρία» και το peak της εκταμίευσης στεγαστικών δανείων.
Ενα δάνειο 200.000-250.000 (που είναι αντιπροσωπευτική περίπτωση του μέσου όρου) αν πληρωνόταν κανονικά επί δέκα χρόνια θα είχε σήμερα υπόλοιπο από 130.000 έως 170.000 ευρώ (δεδομένου ότι είναι εμπροσθοβαρής η εξόφληση των τόκων) εφόσον ήταν 20ετούς διάρκειας (που είναι επίσης η μέση αντιπροσωπευτική περίπτωση). Βεβαίως «κόκκινα» είναι τα δάνεια που δεν πληρώνονται τα τελευταία χρόνια.
Αρα το υπόλοιπό τους είναι πολύ μεγαλύτερο από το όριο των 130.000 ευρώ που τίθεται στη συμφωνία προστασίας. Εάν μάλιστα συνυπολογιστούν οι τόκοι, που είναι τεράστιο νούμερο αν ένα δάνειο έχει σταματήσει να εξυπηρετείται την περίοδο 2013-2016 –κάτι που οι τράπεζες απαιτούν–, τότε το «συμφωνημένο υπόλοιπο των 130.000 ευρώ» δεν καλύπτει σε καμιά περίπτωση το 75% των «κόκκινων» δανειοληπτών όπως ισχυρίζονται οι τράπεζες. Στην Τράπεζα της Ελλάδος υπάρχουν ακριβή στοιχεία. Ας ζητηθούν και ας ληφθούν υπόψη. Και ας προσαρμοστούν τα όρια σε τέτοια επίπεδα ώστε όντως να καλύπτεται το 75-80% των δανειοληπτών.
