Από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία έδωσε μια εικόνα γι’ αυτό που θα μας περίμενε τα επόμενα τέσσερα χρονιά.
«Επιτελικό κράτος», απευθείας αναθέσεις, εξυπηρετήσεις σε φίλους επιχειρηματίες, οικονομικά σκάνδαλα και σκληρή νεοφιλελεύθερη ατζέντα με κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις. Αυτά είναι μέχρι στιγμής τα έργα της κυβέρνησης. Εργα που συνδυάζονται με μια γενναία δόση αυταρχισμού και αστυνομοκρατίας. Ενα μεγάλο άλμα προς τα πίσω, σε ένα σκοτεινό παρελθόν, με όρους παλινόρθωσης ενός εχθρικού κράτους που μεροληπτεί εις βάρος των αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων.
Ετσι λοιπόν αυτή η κυβέρνηση επέλεξε να κερδίσει ακόμη έναν τίτλο, αυτόν του φονιά. Φονιά του ονείρου χιλιάδων παιδιών και οικογενειών. Φονιά της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, της ελπίδας για την επιθυμητή ανέλιξη και πρόοδο του παιδιού, του μαθητή, του φοιτητή. Και για όποιον δεν αρέσκεται σε αυτή την εξέλιξη θα βρίσκεται εκεί ο μπάτσος, με στολή είτε μπλε είτε πράσινη είτε φούξια, αναμένοντας την εντολή για να δείρει, να πετάξει την πέτρα του, το δακρυγόνο του, να δώσει εντέλει το μάθημα στους ανήσυχους που διεκδικούν το μέλλον τους.
Ο Κυριάκος, ο Μιχάλης, η Νίκη και ολόκληρη η μπλε πολυκατοικία δεν θα έπαιζαν ποτέ με τόσο ευαίσθητα θέματα εάν δεν ήταν πρώτα σίγουροι ότι δεν θα έχουν σημαντικές απώλειες στην κάλπη. Ετσι λοιπόν η υγειονομική κρίση στάθηκε η κατάλληλη αφορμή. Πρώτα μας είπαν τεμπέληδες, έπειτα μας είπαν ανεύθυνους και τώρα επικίνδυνους. Με μεγάλη μεθοδικότητα μετέδωσαν στην κοινωνία την εικόνα ενός μπάχαλου, τόσο στα πανεπιστήμια όσο και στον χώρο της παιδείας ευρύτερα. Τώρα ο… μεγάλος ηγέτης αισθάνεται έτοιμος να πάρει πάνω του και τον τίτλο του μεγάλου μεταρρυθμιστή, τουλάχιστον για το νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο, καθώς για όλους τους υπόλοιπους θα μείνει ο άνθρωπος που έδωσε τη χαριστική βολή στην παιδεία, ο άνθρωπος που απέκλεισε παιδιά από τα πανεπιστήμια, ο άνθρωπος που με αυταρχισμό επανέφερε την αστυνομία στα πανεπιστήμια, ο άνθρωπος που διέλυσε την έστω λειψή ισορροπία που υπήρχε και εκτίναξε τις κοινωνικές ανισότητες αλλά και την ελπίδα για την όποια κοινωνική κινητικότητα – αυτό είναι το κράτος και το όραμα του Κυριάκου. Μια κοινωνία βυθισμένη στην ανισότητα, μια παιδεία για λίγους, με μια αστυνομία κραταιή και ικανή να επεμβαίνει σε κάθε κοινωνικό χώρο.
Πέρα από αυτό όμως τι υπάρχει; Σχεδόν τίποτε. Η απάντηση αυτή ενδεχομένως να απογοητεύει αρκετούς, ανταποκρίνεται ωστόσο στην πραγματικότητα. Μια αντιπολίτευση χλιαρή, διχασμένη και παγιδευμένη μεταξύ της αφάνειας και της επιφάνειας. Ενα τεράστιο πρόβλημα της αντιπολίτευσης σήμερα είναι η απουσία σαφών θέσεων και συνεκτικού προγράμματος για κάθε τομέα γενικότερα και την παιδεία ειδικότερα. Γι’ αυτό τον λόγο νόμοι όπως αυτός για την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου ή για την επανασύσταση της τράπεζας θεμάτων πέρασαν αναίμακτα. Εντοπίζεται επομένως ένα μεγάλο κενό στον αντιπολιτευτικό λόγο και χώρο, που δεν έχει κατορθώσει να ακούσει τα πραγματικά προβλήματα της μαθητικής και φοιτητικής κοινότητας ώστε να καταφέρει να μετατρέψει τα προβλήματα αυτά σε αιτήματα και να διεκδικήσει την πραγμάτωσή τους.
Σύντομα όλοι θα είμαστε μάρτυρες του ξαφνικού θανάτου της ήδη νοσούσης παιδείας. Ενας θάνατος που θα μας επηρεάσει όλους, ένας θάνατος με τρομακτικές συνέπειες και προεκτάσεις.
Ο Πέτρος Νικηφόρος Ράλλιος είναι φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
