Οταν το πρωί βλέπεις δημοσιογράφο να απομακρύνεται εν μέσω κατακραυγής αφού προσπάθησε να εισβάλει με το μικρόφωνο στη συγκλονιστική απώλεια μιας μάνας και αυτή να το επαναλαμβάνει σε δευτερόλεπτα μόλις της δόθηκε η ευκαιρία καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται «απλώς» για το κυνήγι της είδησης, αλλά για την πλήρη κατάπτωση του ανθρώπου που γίνεται θέαμα.
Οταν παράλληλα το ίδιο βράδυ βλέπεις την ταινία «Ζώνη ενδιαφέροντος» αντιλαμβάνεσαι πώς απλώθηκε ο ολοκληρωτικός εκβαρβαρισμός στη ναζιστική εποχή. Μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα δίπλα στην καμινάδα της βιομηχανικής εξόντωσης ανθρώπων και συναισθημάτων, και τα παιδιά να παίζουν τους ανθρωποφύλακες.
Είναι η ώρα να ξεσκονίσουμε τη Χάνα Αρεντ, επειδή η κοινοτοπία του κακού σκεπάζει με τον ορατό οχαδερφισμό όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Η καρδιά του νεοφιλελευθερισμού φωλιάζει στην αποκοπή από το σύνολο και τη δημιουργία «παρτάκια». Ακόμη πιο επιτακτική ανάγκη είναι να ξαναδιαβάσουμε τον Βίλχελμ Ράιχ και τη μαζική ψυχολογία του φασισμού.
Η ανθρωπιά εκλείπει ή γίνεται αντικείμενο εμπορικής χρήσης μέσω του θεάματος στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Είναι αδιανόητο να μένει πολίτης ασυγκίνητος στην καθ’ όλα ψύχραιμη ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού που έχασε την κόρη της στο κρατικό έγκλημα των Τεμπών και να εκτοξεύονται εναντίον της χυδαιότητες. Στρώνουν το έδαφος στην εξαχρείωση με την προπαγάνδα, ώστε να διασωθεί πολιτικά η κυβέρνηση και να αποδομηθεί το έγκλημα με τους μετανάστες στην Πύλο. Το κοινωνικό σώμα αποδέχεται την αγχόνη στον λαιμό του με την εμπορευματοποίηση της γνώσης και της υγείας, καθώς του τάζουν ψέματα ότι θα τη βγάλει αυτός ο «ένας» ή η «μία» καθαρή. «Ο κάθε δικτάτορας δεν ήταν παρά το αποκορύφωμα ήδη υπαρχουσών ιδεών περί κράτους, που αρκούσε να τις υπερβάλει για να κατακτήσει την εξουσία». Τις διαμόρφωσαν οι «άριστοι» διά τσεκουριού και επικοινωνιολόγων…