Απόλυτη η κτηνωδία στο λιµάνι του Πειραιά µε την εν ψυχρώ δολοφονία του 36άχρονου Αντώνη. Τα βίντεο που εµφανίστηκαν στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης απέδειξαν την απανθρωπιά που έχει πληµµυρίσει την κοινωνία. Στην ηθική των ναυτικών πρωτεύουσα θέση έχει η διάσωση ναυαγών· έχουν καταγραφεί όµως και βάρβαρες περιπτώσεις για τα πολιτικά ή χρηµατικά κέρδη.
Στην πρώτη περίπτωση ανήκει ο ναύαρχος και γενικός διευθυντής της ΕΡΕ Αθανάσιος Σπανίδης. Στο βιβλίο του Αχιλλέα Χεκίµογλου «Ατοµική εποχή» ο γιος του, Αλέξης, αναφέρει στον συγγραφέα ότι σε µια επιχείρηση µε το «Κατσώνης» ενώ βύθισε ένα πλοίο ιταλικής νηοποµπής και έπρεπε να διαφύγει αστραπιαία, ο Σπανίδης περισυνέλεξε τους ναυαγούς εκθέτοντας σε κίνδυνο το υποβρύχιο και το πλήρωµα. Γι’ αυτό πέρασε ναυτοδικείο –µεταπολεµικά οι Ιταλοί τον παρασηµοφόρησαν– και αργότερα, το 1943, ο ίδιος ναυάγησε στον Ατλαντικό.
Πόσο απέχει η στάση του ναυάρχου από τη δολοφονική σκέψη και ενέργεια των µελών του πληρώµατος του «Blue Horizon»; Είναι η διαφορά µιας κοινωνίας που έχει εξορίσει τον άνθρωπο και τις αξίες του και σκέφτεται µόνο την «πάρτη της». Τους φταίνε οι «λάθρο». «Λαθρεπιβάτη» αδίκως χαρακτήρισαν τον Αντώνη, «εποίκους» και «απειλή» τα πάνω από 500 γυναικόπαιδα του ναυαγίου στην Πύλο. Εκεί το λιµενικό ουσιαστικά δεν ενδιαφέρθηκε να διασώσει, όπως έπραξε ο Σπανίδης σε πολεµική περίοδο όταν η προσπάθεια επιβίωσης αποκτηνώνει. Εξάλλου ποινή θανάτου επέβαλαν και αστυνοµικοί στον Σαµπάνη που έκλεψε αυτοκίνητο και σε άλλο Ροµά για απλήρωτη βενζίνη 20 ευρώ.
Η κοινωνία κυριαρχείται από το µεγάλο ιδεολόγηµα ότι όλα είναι χρήµα και κέρδος. Kαι σαπίζει. Προσκυνούν τη µεγάλη ληστεία της ενέργειας, παρότι είναι αγαθό, και προς το παρόν φρέναραν το ξεπούληµα του νερού· ασυγκίνητοι έµειναν ουσιαστικά για τους 57 νεκρούς στα Τέµπη του ρουσφετιού και της αρπαχτής και ατάραχοι µπροστά στο 1 εκατ. καρβουνιασµένα στρέµµατα µόνο στον Εβρο. ∆ακρύζουν που οι φραγκάτοι στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά πανεπιστήµια στο εξωτερικό και συναινούν να ιδρυθούν και εδώ για να στείλουν κι αυτοί τα δικά τους, στρουθοκαµηλίζοντας στην αρπαγή του πορτοφολιού τους για ένα αυτονόητα δηµόσιο αγαθό.
Η κερδώα βαρβαρότητα βάζει µπροστά την ανάπτυξη και τους παγωµένους από ανθρωπιά αριθµούς. Η ζωτική συσσώρευση κεφαλαίου επιβάλλει την επιστροφή στις ρίζες του καπιταλισµού, στο δουλεµπόριο. Το 1781 άλλωστε ο καπετάνιος του δουλεµπορικού «Ζονγκ» που ξέµεινε από νερό και εφόδια έξω από την Τζαµάικα πέταξε 132 σκλάβους από το «εµπόρευµα» για να κερδίσει τα ασφάλιστρα. Το 2023 στο λιµάνι του Πειραιά ο πνιγµός ενός Αντώνη στη θάλασσα δεν απέφερε ούτε καν υποψία κέρδους. Ερεβος…
