Η ηθοποιός Κλεοπάτρα Μάρκου η οποία έλαβε πρόσφατα μια τιμητική διάκριση που σίγουρα θα αποτελέσει σταθμό τόσο στη ζωή όσο και στην καριέρα της, μιλάει στο Docville και την Αφροδίτη Ερμίδη.
Η Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου, μια από τις παλαιότερες και σημαντικότερες ακαδημίες πολιτισμού της Ευρώπης, την επέλεξε και την καλεί στους κόλπους της δίνοντάς της τη δυνατότητα να εξελίξει τη δουλειά της εστιάζοντας πάνω σε ένα πρότζεκτ της επιλογής της που θα παρουσιάσει τον Μάιο του 2019. Κάθε χρόνο η ακαδημία δίνει δύο υποτροφίες για κάθε κατηγορία. Φέτος η υποτροφία των performing arts δόθηκε στην Κλεοπάτρα. Η τιμή που της έγινε είναι μεγάλη. Και αυτά που έπονται ακόμα πιο θαυμαστά.
Παρόλο που σπούδασες νομική σε κέρδισε το θέατρο. Πώς έγινε η αρχή της σχέσης αυτής;
Aπό μικρή ήξερα ότι αυτό θέλω να ακολουθήσω και ήταν μάλιστα δηλωμένο κατηγορηματικώς στους γονείς μου οι οποίοι με τη σειρά τους ήταν καθέτως ενάντιοι! Η διαρκής συμμετοχή μου στις θεατρικές ομάδες του σχολείου θεωρούσαν ότι μου «φούσκωναν τα μυαλά». Τη Νομική την τελείωσα το συντομότερο δυνατό αλλά μου πήρε λίγο χρόνο να ξεμπερδέψω με αυτή την ιστορία μιας και πέρασα λίγο και από την ενεργή δικηγορία. Παρ’ όλα αυτά ήταν ένα εμπόδιο που ευγνωμονώ γιατί ισχυροποίησε την επιθυμία μου και την απόφασή μου να ασχοληθώ αποκλειστικά με το θέατρο.
Πώς αντέδρασες μόλις έμαθες ότι έχεις επιλεγεί υπότροφος στην Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου;
Μούδιασα, σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα! Διάβαζα ξανά και ξανά το e-mail μήπως δεν κατάλαβα κάτι σωστά. Στη σκέψη του μέλλοντος ένιωσα ομολογώ και έναν απροσδιόριστο φόβο. Ευτυχώς πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου και μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους. Συντονίστηκα με την εκφραστική, ατόφια χαρά της.
Πριν από λίγες ημέρες έκανες την πρώτη σου επαφή με την ακαδημία κατά την οποία οι υπότροφοι παρουσιάσατε τον εαυτό σας. Πώς το βίωσες αυτό;
Καταρχάς με χαροποίησε πολύ που συνάντησα τους υπόλοιπους υποτρόφους. Ο καθένας τους κουβαλούσε έναν πολύ ιδιαίτερο κόσμο και είχε κάτι να προτείνει μέσα από την τέχνη του. Αξιοζήλευτοι και ευφυέστατοι, πραγματικά με ενέπνευσαν. Η όλη διαδικασία ήταν πολύ έντονη δεδομένου ότι έπρεπε να παρουσιάσουμε τη μέχρι τώρα πορεία μας, αποσπάσματα δουλειάς μας, την τοποθέτηση της καλλιτεχνικής μας ταυτότητας και ταυτόχρονα να γνωστοποιήσουμε το επιθυμητό πεδίο έρευνάς μας που θα παρουσιάσουμε τόσο στα μέλη της Ακαδημίας, στο κοινό αλλά και ενώπιον των υπόλοιπων καλλιτεχνών-υποτρόφων, προκειμένου να χτιστεί μια γέφυρα επικοινωνίας και ενδεχόμενης διαπολιτισμικής καλλιτεχνικής συνεργασίας. Ηταν ένα art presentation με αυστηρά χρονικά όρια και αναρωτιόσουν: «Μα πώς θα χωρέσει η ζωή μου σε ένα πεντάλεπτο;». Καθόλου εύκολο αλλά εντέλει πολύ χρήσιμο γιατί μπήκαμε σε μια λειτουργία καθαρότητας και πύκνωσης.
Μίλησέ μας για το πρότζεκτ πάνω στο οποίο θα δουλέψεις και που θα παρουσιαστεί τον Μάιο του 2019.
Με ενδιαφέρει να εμβαθύνω πάνω στο υλικό της Αντιγόνης ως αρχέτυπου, ερευνώντας την έννοια της αγάπης και της θυσίας στη σύγχρονη Ευρώπη, με εναρκτήριο λάκτισμα το προσωπικό μου βίωμα αλλά και την εμπειρία μου στο διάστημα παραμονής μου στο Βερολίνο. Θέλω να έρθω σε ανοιχτό διάλογο τόσο με τον μύθο της Αντιγόνης όσο και με τις ιστορίες των ανθρώπων που θα συναντήσω εκεί. Από εκεί και πέρα είμαι ανοιχτή και σε καλλιτεχνικές διασταυρώσεις που μπορεί να προκύψουν και με άλλους υποτρόφους της ακαδημίας.
Τι θα δούμε στην επόμενη δουλειά σου, την παράσταση «Faul»;
Η συνεργασία μου με την ελβετογερμανική Peng!Palast theater company ξεκίνησε το 2016 με την παράσταση «ByeBye Babel». Ηταν η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία έξω από τα σύνορα της Ελλάδας που κλήθηκα και να παίξω στα γερμανικά ως ηθοποιός αλλά και να συμπράξω στο κομμάτι της δραματουργίας, της επιλογής κειμένων καθώς και της συγγραφής προσωπικών κειμένων. H συνέχεια της συνεργασίας μας έρχεται με το «Faul» που θα παιχτεί τον Νοέμβριο αρχικά στη Βέρνη και αργότερα στην Ελβετία και τη Γερμανία. Σε μια χώρα όπου ύστερα από πρόσφατο δημοψήφισμα οι Ελβετοί πολίτες καταψήφισαν να δίνεται επίδομα 2.500 φράγκων σε όσους δεν εργάζονται «γιατί δεν το αξίζουν», όπου επικρατεί η αντίληψη ότι ζωή δίχως αμειβόμενη εργασία είναι κάτι το αδιανόητο, θα θέλαμε αυτήν τη φορά να ερευνήσουμε το τρίπτυχο ανεργία – αεργία – εργασία σε αντιδιαστολή/διάλογο τόσο με την ιστορική όσο βέβαια και με την υπάρχουσα ελληνική πραγματικότητα. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν δύναμαι να αποκαλύψω ακόμη!
Μαρία Κίτσου: «Το δώρο του έρωτα δεν εκτιμάται σήμερα» [Συνέντευξη]
Ποιος πιστεύεις ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του θεάτρου σήμερα;
Αυτό που μπορώ να σας πω είναι σε ποιο θέατρο πιστεύω: στο θέατρο που ενώνει και συγκεντρώνει τους ανθρώπους σε μια κοινή μαρτυρία, σε μια συλλογική εμπειρία που εξαγνίζει όπως συμβαίνει σε κάθε τελετουργία. Στο θέατρο που σου φανερώνει ότι η προσωπική ιστορία του άλλου είναι και δική σου, ότι μια αλήθεια που δεν είπαμε, μια απόρριψη που βιώσαμε, ένα φιλί που δώσαμε, μια πατρίδα που χάσαμε, όλα ανήκουν στη δική μας ιστορία, στο δικό μας μεγάλο μυθιστόρημα. Πιστεύω στο θέατρο που μετατρέπει το εφήμερο σε αιωνιότητα.
