Το Severna Makedonija θα είναι σύμφωνα με πληροφορίες του Documento, το νέο όνομα της μέχρι πρότινος πΓΔΜ. Οι δύο πλευρές κατέληξαν σε αυτό το όνομα (ένα από τα πέντε που είχε προτείνει ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς), μετά το έντονο παρασκήνιο των τελευταίων ημερών.
Πλέον Ελλάδα και πΓΔΜ βρίσκονται ένα βήμα πριν το οριστικό κλείσιμο ενός εθνικού θέματος που ταλαιπώρησε τους πολίτες των δύο κρατών (αν και οι τοπικές κοινωνίες βρήκαν τρόπους να συνεργάζονται και να ζουν αρμονικά) και το μόνο που απομένει για να συναντηθούν οι δύο πρωθυπουργοί στις Πρέσπες είναι ο Ζόραν Ζάεφ, είναι να εξασφαλίσει παρασκηνιακά την έγκριση της συμφωνίας στη «Σομπράνιε», δηλαδή στο κοινοβούλιο της χώρας του.
Η «Σομπράνιε» (Συνέλευση της Δημοκρατίας) αριθμεί 120 βουλευτές συνεπώς για την κύρωση της συμφωνίας χρειάζονται 80 βουλευτές. Το κόμμα του κ. Ζάεφ (Σοσιαδημοκρατική Ένωση Μακεδονίας) διαθέτει 49 βουλευτές ενώ η Δημοκρατική Ένωση για την Ενσωμάτωση (το μεγαλύτερο Αλβανικό κόμμα) που στηρίζει την κυβέρνηση έχει 10 και το έτερο μικρό Αλβανικό κόμμα, η Συμμαχία για τους Αλβανούς 2.
Δηλαδή ο κ. Ζάεφ διαθέτει 62 βουλευτές και χρειάζεται άλλους 18 τους οποίους αναζητεί προφανώς μεταξύ των 5 και των 2 βουλευτών δύο ακόμη Αλβανικών κομμάτων, του «Μπέσα» και του Δημοκρατικού κόμματος των Αλβανών (ΔΚΑ) και των 52 βουλευτών του μεγαλύτερου κόμματος στη χώρα, του VMRO-DPMNE.
Εν ολίγοις ο κ. Ζάεφ (αν θεωρήσουμε δεδομένη τη στήριξη των Αλβανικής καταγωγής βουλευτών) επιζητεί τη στήριξη 11 βουλευτών του εθνικιστικού VMRO-DPMNE το οποίο συνεργάζεται με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα. Θα τους βρει; Το πιθανότερο είναι ότι με την πίεση που ασκούν η κα. Μέρκελ και οι ΗΠΑ θα τους βρει.
Το οργιώδες παρασκήνιο
Προηγήθηκε ένα οργιώδες παρασκήνιο και για να φτάσουμε στη συμφωνία χρειάστηκε και χρειάζεται το «θάρρος» των δύο κυβερνήσεων και των δύο πρωθυπουργών για να ξεπεραστούν αγκυλώσεις και παγιωμένες αντιλήψεις δεκαετιών. Να πάνε κόντρα πολλές φορές απέναντι και στην κοινή γνώμη στις χώρες τους αλλά και στην αντιπολίτευση η οποία στην πΓΔΜ αρνήθηκε κάθε αλλαγή στο όνομα και φυσικά στο Σύνταγμα της χώρας ενώ στην Ελλάδα η ΝΔ δεν τοποθετήθηκε ποτέ επί της ουσίας πότε λέγοντας ότι δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για λύση (αλήθεια πότε θα είναι;) και πότε κλείνοντας το μάτι στα συλλαλητήρια (με τη συμμετοχή και ακραίων στοιχείων) κατά κάθε χρήσης του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία του γειτονικού κράτους.
Είναι νωπή άλλωστε η παρουσία του πρώην προέδρου της και πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο συλλαλητήριο της Αθήνας ενώ το αυτοδιοικητικό στέλεχός της, δήμαρχος Αμαρουσίου και πρόεδρος της ΚΕΔΕ Γ. Πατούλης, συμμετέχει ενεργά στα συλλαλητήρια που ετοιμάζονται την ερχόμενη Τετάρτη σε 13 πόλεις της Β. Ελλάδος.
Χρειάστηκε βέβαια και η ουσιαστική παρέμβαση του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, όλο το προηγούμενο διάστημα ο οποίος αφενός έβαλε όλη τη διαδικασία στις ράγες (Η Αθήνα άλλωστε ετοίμασε το τελικό κείμενο της τεχνικής συμφωνίας) αφετέρου με λεπτούς χειρισμούς απέφυγε να «κατηγορηθεί» (όπως γινόταν κατά κόρον στο παρελθόν) η Ελλάδα για κωλυσιεργία στο blame game που «παίζεται» πάντα σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις μεταξύ δύο μερών.
Τα επόμενα βήματα
Αν δεν υπάρξει κάποια απρόβλεπτη εξέλιξη ο βόρειος γείτονάς μας θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, πάντα υπό την αίρεση της τήρησης κατά γράμμα της συμφωνίας και θα λάβει ημερομηνία ένταξης στην Ε.Ε. ώστε να «ανοίξουν» και τα σχετικά κεφάλαια.
Πρόσθετη εγγύηση για την Ελλάδα φυσικά είναι τόσο το γεγονός ότι για την ένταξη ενός κράτους στο ΝΑΤΟ χρειάζεται απόφαση από τα κοινοβούλια όλων των μελών της Συμμαχίας όσο και το γεγονός ότι για το «άνοιγμα» κάθε ενταξιακού κεφαλαίου στην Ε.Ε. απαιτείται ομόφωνη απόφαση των 28 χωρών – μελών.
Συνεπώς η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια έχει τη δυνατότητα να μπλοκάρει την ένταξη της πΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. αν το γειτονικό κράτος δεν κάνει πράξει το «έναντι όλων» και τις Συνταγματικές αλλαγές που έχουν συμφωνηθεί.
Μετά τη συνάντηση των δύο πρωθυπουργών θα πέσουν οι υπογραφές στο κείμενο της τελικής συμφωνίας, πιθανότατα στα γραφεία του ΟΗΕ στη Γενεύη, ενώ ο Ζ. Ζάεφ θα φέρει τη συμφωνία στο κοινοβούλιο της χώρας του για το πρώτο μεγάλο crash test.
Επί της ουσίας ο κ. Ζάεφ θα αγνοήσει τον ΠτΔ Γκ. Ιβάνοφ, ο οποίος δεν μπορεί να παρέμβει αφού με βάση το Σύνταγμα μπορεί να το πράξει μόνο για συμφωνίες που άπτονται της εθνικής ασφάλειας και την κήρυξη πολέμου ενώ είναι άδηλο και το μέλλον του ΥΠΕΞ Ν. Ντιμιτρόφ. Στο στάδιο αυτό η χώρα μας με επιστολή της στο ΝΑΤΟ θα δηλώσει έτοιμη για την ένταξη της γειτονικής χώρας στις δομές της συμμαχίας.
Το φθινόπωρο θα διεξαχθεί και το δημοψήφισμα στη γειτονική χώρα ενώ ταυτόχρονα θα γίνεται και η αλλαγή των άρθρων του Συντάγματος. Αμέσως μετά η συμφωνία θα έρθει προς έγκριση και στο Ελληνικό κοινοβούλιο.
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες
Στο τεχνικό κείμενο, το οποίο διατρέχεται από την αρχή της αιρεσιμότητας, θα υπάρχουν, σύμφωνα με πληροφορίες, περί τις 30 δεσμεύσεις – δικλίδες τις οποίες πρέπει να υλοποιήσει το γειτονικό κράτος. Σύμφωνα με πληροφορίες (αν και οι δύο πλευρές έχουν φροντίσει να κρατήσουν κρυφό το περιεχόμενό του) η πΓΔΜ πρέπει να αλλάξει την ονομασία της σε όλα τα δημόσια έγγραφα (από διαβατήρια, ταυτότητες, διπλώματα μέχρι τίτλους σπουδών και ετικέτες προϊόντων) υιοθετώντας την καινούργια ονομασία και φυσικά να απαλείψει από τον Συνταγματικό της χάρτη τον αλυτρωτισμό (γίνεται αναφορά σε συγκεκριμένα άρθρα).
Άγνωστο παραμένει αν θα διατηρήσει τη γλώσσα και την ταυτότητά της ως «Μακεδονική» αφού για παράδειγμα στη γλώσσα δεν γίνεται να μπει γεωγραφικός προσδιορισμός με τον κ. Ζάεφ να ζητά από την Αθήνα στο συγκεκριμένο θέμα να βάλει νερό στο κρασί της.
Όσο για την απόφαση της μέχρι πρότινος αυτοαποκαλούμενης «Μακεδονικής» Ορθόδοξης Εκκλησίας να αλλάξει την ονομασία της σε «Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας», είναι επί της ουσίας η τρίτη σημαντική κίνηση καταπολέμησης του αλυτρωτισμού στην πΓΔΜ μετά την αλλαγή της ονομασίας του αεροδρομίου των Σκοπίων (ήταν «Αλέξανδρος ο μέγας»), και την αλλαγή της ονομασίας της εθνικής οδού της πΓΔΜ.
Πρόκειται για μια απόφαση που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη αφού το λεγόμενο εκκλησιαστικό ζήτημα ήταν το βασικό επιχείρημα της Εκκλησίας της Ελλάδος προκειμένου να δικαιολογήσει τη στήριξή της στα συλλαλητήρια κατά του όρου «Μακεδονία». Συνεπώς έχει ξεχωριστή σημασία να δει κανείς αν η Ελλαδική εκκλησία θα μεταβάλει τη στάση ή αν προτιμήσει τη στάση της σιωπής. Ή τι θα πράξει για παράδειγμα στα συλλαλητήρια της ερχόμενης Τετάρτης σε 13 πόλεις της Μακεδονίας.
