Την τιμητική του έχει αυτό το καλοκαίρι ο διάσημος σκηνοθέτης αφού εκτός της επανακυκλοφορίας στα θερινά σινεμά του κλασικού πλέον «Όλα για την μητέρα μου», η νέα του ταινία κάνει σε λίγο πρεμιέρα στη Βενετία.
Στο επερχόμενο 81ο φεστιβάλ της Βενετίας (28 Αυγούστου- 7 Σεπτεμβρίου) ο καλλιτεχνικός διευθυντής Αλμπέρτο Μπαρμπέρα καμαρώνει κυρίως για τέσσερα φιλμ: το «Joker 2: Folie à Deux» του Τοντ Φίλιπς (θυμίζουμε ότι το 2019 ο «Joker» είχε αποσπάσει το Χρυσό Λέοντα), τη νέα ταινία του χιλιανού μετρ της βιογραφίας Πάμπλο Λαραΐν «Maria» με την Αντζελίνα Τζολί στο ρόλο της Κάλας, το «Queer» του Λούκα Γκουαντανίνο με τον Ντάνιελ Κρεγκ και φυσικά το «The Room Next Door» του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Η νέα ταινία του τρομερού ισπανού έρχεται μετά από το διάλλειμα του μικρού μήκους «Οι παράξενοι δρόμοι της ζωής» (Strange Way of Life), ένα τρυφερό γκέι γουέστερν διάρκειας μόλις 31 λεπτών με τους Ίθαν Χοκ και Πέδρο Πασκάλ. Ο Αλμοδόβαρ υποστηρίζει πως το φιλμάκι αυτό που γύρισε πέρυσι ήταν η προθέρμανση του στις απαιτήσεις διεύθυνσης αγγλόφωνων ηθοποιών, που θα του χρησίμευε προκειμένου να φτιάξει το «The Room Next Door».
Το αγγλόφωνο ντεμπούτο του λοιπόν στις μεγάλου μήκους ταινίες είναι ένα μελόδραμα με τις Τζούλιαν Μουρ και Τίλντα Σουίντον. Για το φιλμ αυτό που είναι υποψήφιο για τον Χρυσό Λέοντα υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες, ακόμη και οσκαρικές με τις δύο πρωταγωνίστριες να προβάλλουν ως σχεδόν βέβαιες για να μπουν στην κατηγορία του Α γυναικείου ρόλου. Επίσης δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι το φιλμ που θα διανείμει στις ΗΠΑ η Sony θα γίνει πιθανότατα η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του σκηνοθέτη στην Αμερική, όπου το ρεκόρ κρατά εδώ και μια 20ετία περίπου το «Γύρνα πίσω» με 13 εκατομμύρια δολάρια, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο το φιλμ με την Πενέλοπε Κρουζ (που χάρη σε αυτό η ισπανίδα σταρ είχε αποσπάσει την πρώτη της οσκαρική υποψηφιότητα) κατάφερε να συγκεντρώσει ακόμη 70 εκατομμύρια και να γίνει ένα από τα πιο πετυχημένα εμπορικά στην φιλμογραφία του Αλμοδόβαρ.
Το σενάριο του «The Room Next Door» υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης και περιγράφει την μακρόχρονη σχέση δύο γυναικών. Η Ίνγκριντ της Τζούλιαν Μουρ και η Μάρθα της Τίλντα Σουίντον ήταν κολλητές φίλες στα νιάτα τους καθώς εργάζονταν στο ίδιο περιοδικό. Η Ίνγκριντ κατάφερε να γίνει πετυχημένη συγγραφέας ενώ η Μάρθα έγινε πολεμική ρεπόρτερ αλλά οι διαφορετικoί δρόμοι που ακολούθησαν, στο τέλος τις χώρισαν. Μετά από χρόνια ξανασυναντιούνται σε νέες συνθήκες καθώς η Μάρθα (που εν τω μεταξύ έχει γίνει μητέρα) βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση εξαιτίας μιας άσχημης παρεξήγησης που την έχει οδηγήσει σε ρήξη με την κόρη της.
Όπως κάνει σχεδόν σε όλη την καλλιτεχνική διαδρομή του ο Πέδρο Αλμοδοβάρ, έτσι κι εδώ συνομιλεί ουσιαστικά με ένα πρόσωπο: την μητέρα του. Δεν έχουν διαρρεύσει άλλες πληροφορίες για το φιλμ που σύμφωνα με φήμες είναι μάλλον καραμπινάτο δράμα με αρκετή μπεργκμανική αύρα. Μέχρι να περιμένουμε να δούμε το φιλμ στις ελληνικές αίθουσες – το πιθανότερο μέσα στο φετινό χειμώνα- ας ξαναθυμηθούμε το κορυφαίο του φιλμ που φέτος κλείνει τα 25 χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε. Το «Όλα για την μητέρα μου» που χάρισε στον σκηνοθέτη το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάνες αλλά και το ξενόγλωσσο όσκαρ αφηγείται την ιστορία της Μανουέλα, μιας ανύπαντρης μητέρας στη Μαδρίτη που βλέπει τον μοναχογιό της να πεθαίνει στα 17α γενέθλιά του, καθώς τρέχει να ζητήσει αυτόγραφο από μια ηθοποιό. Η απαρηγόρητη γυναίκα θα πάει στη Βαρκελώνη για να βρει τον πατέρα του παιδιού, μια τρανσέξουαλ ονόματι Λόλα, που δεν γνωρίζει καν ότι έχει παιδί και θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια εξωφρενική κατάσταση στην οποία παίρνουν μέρος ένας ακόμη τρανσέξουαλ, μια νεαρή καλόγρια αλλά και η ηθοποιός που θαύμαζε ο γιος της.
Για το φιλμ του ο Αλμοδόβαρ έχει πει: «Με εκνευρίζουν όσοι κλέβουν από κλασικές ταινίες. Αν πάει κάποιος να δει το φιλμ αυτό δεν χρειάζεται να έχει δει το «Λεωφορείο ο πόθος» ούτε είναι ανάγκη να ξέρει ποιος είναι ο Τένεσι Γουίλιαμς. Η μνεία που κάνω στους αγαπημένους μου δημιουργούς ή τις ταινίες που λατρεύω δεν είναι ούτε φόρος τιμής ούτε επίδειξη γνώσης. Είναι η εκτίμηση μου προς αυτούς που με ενέπνευσαν κι αν χρησιμοποιώ κάτι από το έργο τους είναι επειδή με βοηθά στην ανάπτυξη της δικής μου ιστορίας. Αν κλέψω μια σκηνή από το «Τζόνι Γκιτάρ» ή την οικειοποιηθώ, αυτό αποτελεί απίστευτο θράσος. Εγώ όμως την μετατρέπω σε αναπόσπαστο κομμάτι του σεναρίου μου. Κι αυτό είναι εξόχως δημιουργικό.»
Διαβάστε επίσης:
Ο Μονομάχος ΙΙ στο Docville που κυκλοφορεί την Κυριακή με το Documento
