Το ΚΚΕ προβάλλει την αρνητική πείρα του από τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, ενισχύοντας την απόφασή του να μη στηρίξει «καμιά αντιλαϊκή κυβέρνηση»
Αν κατέγραφε κάποιος τα σημεία όπου δίνουν το παρών τα στελέχη, οι βουλευτές και οι υποψήφιοι του ΚΚΕ, θα μπορούσε να φτιάξει μια ιδιότυπη γεωγραφία από τοπόσημα κινηματικών δράσεων. Με την ενισχυμένη συμμετοχή και παρουσία κορυφαίων στελεχών του ο Περισσός στέλνει το μήνυμα ότι, όπως και πριν από τις κάλπες, έτσι και ενόψει των εκλογών, αλλά και την επομένη, οι κομμουνιστές θα βρίσκονται δίπλα στον κόσμο και στους αγώνες του για τη βελτίωση της ζωής του.
Παράλληλα, όμως, δεν περνά απαρατήρητο ότι επιχειρεί να κάνει όλο και πιο σαφή τη θέση του ότι όσο πιο αδύναμες είναι οι αστικές κυβερνήσεις και όσο πιο δυνατά είναι το ΚΚΕ και το εργατικό – λαϊκό κίνημα στον δρόμο της ανατροπής τόσο περισσότερο ο λαός μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά και να έχει κατακτήσεις. Αυτή είναι και η «γραμμή» της κάλπης, στη βάση της στρατηγικής που παγιώθηκε στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 2013: το ΚΚΕ δεν πρόκειται να δείξει ανοχή ή να δώσει στήριξη σε μια αστική αντιλαϊκή κυβέρνηση, όποιο χρώμα κι αν έχει, όπως κι αν βαφτιστεί.
Τα ιδεολογικά ζητήματα
Το τελευταίο διάστημα τα στελέχη και ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επανέρχονται στα ιδεολογικά ζητήματα, κάνουν κριτική σε παλαιότερες αποφάσεις που είχαν ληφθεί με άξονα επεξεργασίες περί μεταβατικών προγραμμάτων και σταδίων στο πλαίσιο που είχε διαμορφωθεί στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μέχρι τη διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την καπιταλιστική παλινόρθωση το 1989-91. Μάλιστα, μεταξύ άλλων, ανασύρεται ως αρνητική η πείρα από τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα. Είναι ενδεικτικό ότι σε αυτά αναφέρθηκε πρόσφατα στο 13ο Συνέδριο της ΚΝΕ ο Δημ. Κουτσούμπας, που σημείωσε ότι το ΚΚΕ, αν και βέβαια ποτέ δεν συμβιβάστηκε ούτε «τα βρήκε» με τον ταξικό αντίπαλο, έχει πληρώσει ακριβά όσες φορές στην ιστορία του δοκίμασε τη συμμετοχή του σε αστικές κυβερνήσεις συνεργασίας. Για να εξηγήσει πιο αναλυτικά το «όχι» σε τέτοιες κυβερνήσεις:
• είτε στις επονομαζόμενες «δημοκρατικές», που θα οδηγούσαν τάχα στην πρόοδο και την ομαλή εξέλιξη, όπως μετά την απελευθέρωση από τον γερμανικό φασισμό – ιμπεριαλισμό το 1944, «που οδήγησε τον λαό στην ήττα και τελικά στην απαράδεκτη συμφωνία παράδοσης στην αστική τάξη και στους Αγγλους με τη συμφωνία της Βάρκιζας»,
• είτε σε κυβερνήσεις «ειδικού ή έκτακτου σκοπού», όπως ονομάζονται, δήθεν για να επιλυθούν κάποια άμεσα προβλήματα σκανδάλων, διαφάνειας, δημοκρατικής τάξης και βάλε, όπως το 1989 στο πλαίσιο του ενιαίου τότε ΣΥΝ, αρχικά με τη ΝΔ για τρεις μήνες και μετά για τρεις μήνες και με το ΠΑΣΟΚ, που οδήγησε και σε μεγάλη κρίση το ΚΚΕ αλλά και σε υποχώρηση συνολικά το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Για να καταλήξει ότι το 2015 το ΚΚΕ αντιστάθηκε και «δεν έπεσε στη λούμπα της στήριξης ή της ανοχής μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ».
Παρέμβαση και από την Αλέκα Παπαρήγα
Είναι αξιοσημείωτο ότι λίγες ημέρες μετά, στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» της 18ης/19ης Φεβρουαρίου 2023, έκανε παρέμβαση η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ, πρώην γγ και βουλεύτρια, σχετικά με την επικείμενη εκλογική μάχη και την πείρα της περιόδου 2012-15, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι κατά κάποιον τρόπο επιχειρήθηκε να ξεμπερδέψουν με το ΚΚΕ, «αφού δεν έγινε δυνατό το 1989-91». Είναι αξιοπρόσεκτο ότι η Αλ. Παπαρήγα για το 2012 σημείωσε μεταξύ άλλων ότι «η άρνηση από το ΚΚΕ ακόμη και συνάντησης με τον ΣΥΡΙΖΑ ή διαπραγμάτευσης μαζί του προέκυπτε όχι μόνο γιατί θεωρούσαμε ότι ήταν ένα κόμμα αφερέγγυο, ή γιατί επιδιώκαμε συνεργασία για περισσότερα ζητήματα».
Αλλά αυτή «πατούσε στη θεμελιακή θέση της θεωρίας μας, δοκιμασμένη από την πείρα του 20ού αιώνα και μετά, ότι καμία κυβέρνηση, όποια σύνθεση και πρόσημο να έχει, ακόμη και με τη συμμετοχή του ΚΚ, δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στα εργατικά – λαϊκά προβλήματα, γιατί δεν μπορεί να καταργήσει τους νόμους και τις τάσεις, τις αντιθέσεις και αντιφάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας, ενσωματωμένης και στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στη στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ».
