Κηπουρική, τζατζίκι και Blind Guardian δίσκοι

O τραγουδιστής των Blind Guardian Hansi Kürsch μίλησε στο Documento για τη ζωή του μέσα και έξω από το συγκρότημα, με αφορμή την επιστροφή των Γερμανών στην Ελλάδα

Στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη οι Blind Guardian γέμισαν για 2+1 βραδιές το Floyd και αποτέλεσαν αναμφίβολα ένα από τα πιο «καυτά» συναυλιακά ονόματα του 2023. Στο περιθώριο εκείνων των εμφανίσεων ανακοίνωσαν οι ίδιοι επί σκηνής την επιστροφή τους στη χώρα μας το 2024 για ακόμα μια συναυλία, αυτήν τη φορά στα Χανιά, στο πλαίσιο του Chania Rock Festival (26 Ιουλίου). Τελικά η επιστροφή αυτή έγινε διπλή αφού λίγο καιρό μετά οι διοργανωτές του Release Athens ανακοίνωσαν ότι οι αγαπημένοι βάρδοι του ελληνικού κοινού θα εμφανιστούν στην Πλατεία Νερού την Παρασκευή 14 Ιουνίου, στην δεύτερη μέρα του φετινού φεστιβάλ και πρώτη από τις τρεις metal μέρες, δύο χρόνια μετά τη συναυλία τους στον ίδιο χώρο το καλοκαίρι του 2022. Κάπως έτσι, η πρώτη ερώτηση στην κουβέντα μας με τον τραγουδιστή των Γερμανών Hansi Kürsch προέκυψε εντελώς αβίαστα.

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι αυτή θα είναι η έκτη φορά που θα εμφανιστείτε ζωντανά στην Ελλάδα μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια;

Το ελληνικό κοινό ήταν πάντα πολύ ένθερμο και υποστηρικτικό απέναντι στους Blind Guardian, οπότε δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει κάτι τέτοιο. Από την άλλη βέβαια ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι πέρυσι τον Οκτώβρη, μόλις ένα χρόνο μετά την εμφάνισή μας στο Release Athens 2022, χρειάστηκε να προσθέσουμε κι άλλα σόου σε αυτά που είχαν αρχικά προγραμματιστεί προκειμένου να ανταποκριθούμε στη ζήτηση που υπήρχε. Ήταν κάτι που ξεπέρασε τις προσδοκίες μας, οπότε… να ’μαστε πάλι εδώ (γέλια).

Συναντάτε και αλλού αυτό το ιδιαίτερο δέσιμο που υπάρχει ανάμεσα στο ελληνικό κοινό και στους Blind Guardian;

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν χώρες που αισθανόμαστε ιδιαίτερα όταν παίζουμε. Αυτό που αλλάζει από χώρα σε χώρα είναι το στοιχείο που κάνει αυτό το δέσιμο ξεχωριστό. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, νομίζω ότι η ειλικρίνεια και η τιμιότητα της μπάντας έχει κουμπώσει ιδανικά με την αφοσίωση και το πάθος των οπαδών μας. Ο κόσμος εισπράττει από τη μία το πόσο δοσμένοι είμαστε σε αυτό που κάνουμε και από την άλλη εκτιμά ότι μπορούμε αυτό να το μεταδίδουμε όταν είμαστε πάνω στη σκηνή. Φυσικά παίζουν ρόλο τόσο οι στίχοι μας όσο και η επική προσέγγισή μας στη μουσική που δένει πολύ καλά με το πολιτισμικό background των Ελλήνων.

Το 2024 οι Blind Guardian συμπληρώνουν αισίως 40 χρόνια, υπολογίζοντας φυσικά και τα πρώτα χρόνια υπό το όνομα Lucifer’s Heritage. Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα πιο κομβικά σημεία αυτής της πορείας;

Νομίζω ότι σε μια τέτοια πορεία θα πρέπει να σταθούμε κυρίως σε δύο, τα οποία μάλιστα ενισχύουν και αυτό που λέγαμε πριν. To πρώτο ήταν το 1992 όταν βγάλαμε το «Somewhere Far Beyond» που έγινε αμέσως νούμερο ένα σε Ελλάδα και Ιαπωνία, όπου ηχογραφήσαμε και το πρώτο μας live άλμπουμ, το «Tokyo Tales». Ήταν η περίοδος που πάψαμε να είμαστε μια underground μπάντα και γίναμε, ας πούμε, πιο mainstream. Και μετά, τη διετία 1995-1996 που ήρθαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τις δύο εκείνες συναυλίες να αποτελούν αναμφίβολα έναν από τους βασικούς λόγους που εκτόξευσαν τη δημοφιλία μας στην Ευρώπη.

Τις θυμάμαι και τις δύο πολύ έντονα, μπορώ να σου πω.

Κι εγώ. Ειδικά εκείνη του 1996 στο λιμάνι (σ.σ. αναφέρεται στο Rock of Gods στη Δραπετσώνα) που ήταν από τις πρώτες μας εμφανίσεις σε φεστιβάλ και μάλιστα θυμάμαι ότι μείναμε μερικές μέρες κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε τι σημαίνει καλό ελληνικό φαγητό. Ίσως να είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι που οι Γερμανοί λατρεύουν το τζατζίκι, καθώς καταναλώσαμε απίστευτες ποσότητες, το αλείφαμε παντού και μιλούσαμε σε όλους για αυτό όταν γυρίσαμε πίσω. Έκτοτε αποτελεί κάτι σαν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε επίσκεψής μας στην Ελλάδα. Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσαμε να το βάζουμε και στους όρους κάθε συμφωνίας που κλείνουμε για συναυλία (γέλια). Για να γυρίζω όμως σε αυτό που λέγαμε πριν για τα κομβικά σημεία, θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ και σε κάποιες φεστιβαλικές εμφανίσεις μας με αποκορύφωμα αυτήν στο Wacken το 2002 που δημιούργησε το κύμα πάνω στο οποίο ανεβήκαμε και νομίζω ότι μας πηγαίνει ακόμα παντού, 22 ολόκληρα χρόνια μετά…

Περίμενα ότι θα έβαζες και την αλλαγή του ονόματός σας από Lucifer’s Heritage σε Blind Guardian στη συζήτηση.

Εχεις δίκιο, απλά ήταν κάτι που έγινε στην αρχή. Η αλλαγή του ονόματος ήρθε μετά από συνεννόηση με τη δισκογραφική εταιρεία που θεωρούσε ότι το Lucifer’s Heritage δεν ταίριαζε σε μια μπάντα με τα δικά μας μουσικά και στιχουργικά χαρακτηριστικά αλλά παρέπεμπε περισσότερο σε black metal συγκρότημα. Βρισκόμασταν στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις του «Battalions of Fear» και μετά από συζητήσεις καταλήξαμε στο όνομα που μας φαινόταν πιο ταιριαστό. Θέλαμε κάτι που να παραπέμπει και στις επιρροές μας, στα είδωλά μας και το Blind Guardian ήταν κάτι εμπνευσμένο από το «Awaken the Guardian» των Fates Warning. Θυμάμαι ότι έπαιζε πολύ δυνατά και το Raging Waters από το ομότιτλο τραγούδι των Testament αλλά καθώς είχαμε και το τραγούδι «Guardian of the Blind» καταλήξαμε στο Blind Guardian και απ’ ό,τι φαίνεται κάναμε καλή επιλογή.

Θα φανταζόσουν ποτέ ένα live των Blind Guardian χωρίς το «The Bard’s Song»;

Έχουν υπάρξει φορές, μετρημένες στα δάχτυλα είναι η αλήθεια, που δεν το παίξαμε κυρίως λόγω χρονικών περιορισμών και φυσικά δεν άρεσε καθόλου στον κόσμο. Το ίδιο συμβαίνει και αν δεν παίξουμε το «Valhalla» αλλά το να μείνει εκτός setlist το «The Bard’s Song» κάποιοι το θεωρούν προσβολή, ιεροσυλία.

Θυμάσαι πότε ξεκίνησε όλη αυτή η τρέλα με το «The Bard’s Song»;

Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι είχε δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ του κοινού και του τραγουδιού. Από τις πρώτες συναυλίες στην περιοδεία του «Somewhere Far Beyond» δώσαμε το μικρόφωνο στον κόσμο για να τραγουδήσει, αλλά δεν σου κρύβω ότι έπρεπε να φτάσουμε στην περιοδεία του «Imaginations…» για να καταλάβουμε κι εμείς οι ίδιοι πόσο ισχυρό ήταν αυτό το δέσιμο. Τότε ήταν που νιώσαμε ότι ο κόσμος ζει και αναπνέει για τη στιγμή που θα παίξουμε το «The Bard’s Song».

Είσαι μεγάλος φαν της λογοτεχνίας του φανταστικού και αυτό καθρεφτίζεται και στους στίχους σας. Θα έγραφες ποτέ τραγούδια που θα μιλάνε για την καθημερινότητα, για όσα συμβαίνουν γύρω μας; Η έξτρα συναυλία που δώσατε τον περασμένο Οκτώβριο στην Αθήνα άλλωστε προέκυψε εξαιτίας της κατάστασης στη Μέση Ανατολή…

Υπάρχουν τέτοιες αναφορές σε αρκετά κομμάτια μας, μεταφορικά κατά κύριο λόγο. Τα πρώτα μας άλμπουμ μιλάνε και για την πολιτική κατάσταση στα 80s και το πώς αντιλαμβανόμασταν τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνταν γύρω μας, καθώς και στίχοι που είναι πιο προσωπικοί οι αναφορές στον θάνατο της μητέρας μου στο «The God Machine». Πάντα μπορείς να πεις πράγματα μέσα από ιστορίες που ανήκουν στη σφαίρα του επικού και του φανταστικού. Σε κάθε περίπτωση σκοπός των Blind Guardian είναι να περνάει καλά ο κόσμος που ακούει τα τραγούδια μας και να μην αισθάνεται ότι κάποιος προσπαθεί να χειραγωγήσει τη σκέψη του. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο σε αυτή τη ζωή και αυτό είναι ένα από τα βασικά μηνύματα που προσπαθούμε να στείλουμε. Φυσικά και ο καθένας έχει την άποψή του για όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή ή στην Ουκρανία, όπως έχω και εγώ αλλά προτιμώ να αφήνω τους Blind Guardian έξω από μία κατάσταση στην οποία δεν υπάρχουν νικητές αλλά μόνο χαμένοι.

Πώς είναι η ζωή του Hansi Kürsch έξω από τους Blind Guardian;

Όταν δεν γράφω μουσική ή στίχους ασχολούμαι με τους Blind Guardian (γέλια). Η μπάντα είναι πάντα στο επίκεντρο της καθημερινότητάς μου αφού είμαι αυτός που κατά κάποιο τρόπο έχει υπό τον έλεγχό του τα περισσότερα πράγματα και είμαι σε συνεχή επαφή και επικοινωνία με τους συνεργάτες μας. Φυσικά, λατρεύω τα ταξίδια και προσπαθώ να κάνω όσο περισσότερα μπορώ με τη γυναίκα και τον γιο μου, ενώ ασχολούμαι πολύ και με την κηπουρική κυρίως επειδή η γυναίκα μου έχει τρέλα οπότε προσπαθώ να φροντίσω κάτι που είναι πολύ σημαντικό για εκείνη χωρίς να καταστρέψω τα φυτά. Πάντα όμως περιμένω πότε θα έρθει εκείνη η ώρα της ημέρας που θα πιάσω στα χέρια μου ένα καλό βιβλίο και θα έχω δίπλα μου ένα ποτήρι κρασί.

Έχεις σκεφτεί να ξαναπιάσεις το μπάσο;

Θα το έκανα μόνο για πλάκα, αλλά σε καμία περίπτωση για τους Blind Guardian. Το κεφάλαιο επαγγελματικό μπάσο έκλεισε για μένα όταν κάναμε το «Nightfall in Middle Earth» και είναι σίγουρο ότι όσοι μπασίστες πέρασαν από τους Blind Guardian έκτοτε έκαναν πολύ καλύτερη δουλειά από αυτήν που θα μπορούσα να κάνω εγώ.