Η κρίση της πανδημίας έχει αποκαλύψει πολλές αλήθειες.
Μία από αυτές είναι η ύπαρξη του λεφτόδεντρου. Ενώ η παραγωγή και η κατανάλωση παγκοσμίως μειώθηκαν, τα χρηματιστήρια κάνουν πάρτι. Κι αυτό γιατί οι κεντρικές τράπεζες δημιουργούν εκ του μηδενός όσο χρήμα χρειάζονται οι τράπεζες και οι πολυεθνικές. Κανείς δεν ρώτησε πού βρίσκουν τα λεφτά και τους τα δίνουν. Κανείς δεν τους ζήτησε πρωτογενή πλεονάσματα ως προϋπόθεση για να χρηματοδοτηθούν. Οι ανάγκες των τραπεζών καλύπτονται κι ας είναι επί της ουσίας χρεοκοπημένες. Στον αντίποδα οι ανάγκες των ανθρώπων. Ολόκληρες κοινωνικές ομάδες αντιμετωπίζονται ως περιττό βάρος που καλά θα κάνει να κάτσει σε μια γωνία και να πεθάνει ήσυχα.
Μία ακόμη αλήθεια που αποκαλύφθηκε με την πανδημία είναι ότι η τιμή της ανθρώπινης ζωής δεν είναι χαμηλή μόνο στις χώρες που αβασάνιστα οι Ευρωπαίοι ονομάζουμε Τρίτο Κόσμο. Η συστηματική απαξίωση των συστημάτων υγείας στην Ευρώπη την έκανε να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή με χιλιάδες περισσότερους νεκρούς από άλλες λιγότερο αναπτυγμένες χώρες.
Αν τα παραπάνω προκαλούν προβληματισμό σε όλους τους Ευρωπαίους, στην Ελλάδα προκαλούν απόγνωση. Εδώ τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα είναι ήδη δέκα χρόνια σε καραντίνα. Το εθνικό σύστημα υγείας και ειδικά η πρωτοβάθμια φροντίδα πάσχουν εδώ και δέκα χρόνια από τρομερή υποστελέχωση. Το αστυνομικό κράτος δέκα χρόνια τώρα θεριεύει εις βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Το σοβαρότερο πρόβλημα όμως είναι ότι η εθνική μας κατάθλιψη δεν προέρχεται μόνο από τα απανωτά (και αποτυχημένα) lockdowns. Προϋπήρχε της πανδημίας και εμφανιζόταν ως μια αίσθηση παραίτησης από τη συλλογική διεκδίκηση. Μεγάλο ποσοστό του λαού φαίνεται να πίστεψε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στην ερήμωση και την ισοπέδωση. Αυτό είναι που τροφοδοτεί το θράσος της κυβέρνησης που μετατρέπει ολοταχώς το κράτος σε ένα κακέκτυπο του μετεμφυλιακού καθεστώτος: θεωρεί πως δεν έχει να φοβηθεί τίποτε σε ένα ελεγχόμενο μιντιακό τοπίο κι ότι μπορεί να αφήσει τον κόσμο να πεθαίνει και να φτωχαίνει ρίχνοντάς του από πάνω και το φταίξιμο.
Σε όσους/ες προσβλέπουν σε μια αντιδεξιά συμμαχία για την αντιμετώπιση της αυταρχικής κυβέρνησης οφείλουμε μια ακόμη αλήθεια. Αυτήν τη στιγμή δεν έχουν καμία σημασία οι διεργασίες των πολιτικών κομμάτων σε επίπεδο κορυφής. Οσο δεν δείχνει ισχυρό ένα διεκδικητικό κίνημα, οι διεργασίες αυτές δεν είναι τίποτε παραπάνω από δημόσιες σχέσεις χωρίς ουσία.
Γι’ αυτό είναι πιο δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα πιο απαραίτητο να ξαναγεννηθεί ένα διεκδικητικό κίνημα, το οποίο θα απαντήσει στους εκβιασμούς της κυβέρνησης με αγώνες για την υγεία, την προστασία των ανέργων, τη στήριξη του πολιτισμού, της παιδείας και των ανθρώπων τους. Ενα διεκδικητικό κίνημα που θα αναγκάσει το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα και στις Βρυξέλλες να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία του και όχι να την κάνει μοχλό αρπαγής της λαϊκής περιουσίας.
Μπορεί η αλήθεια να είναι δύσκολη για εμάς, αλλά ας μην έχουν αυταπάτες οι κυβερνώντες. Το κίνημα θα υπάρξει και θα μεγαλώσει γρήγορα γιατί είναι ιστορική ανάγκη της κοινωνίας. Η Αριστερά οφείλει να κάνει πράξη την ανυπακοή, να βρίσκεται δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό μετατρέποντας σε πρόγραμμα τις διεκδικήσεις του και να στέκεται στο ύψος αυτών των διεκδικήσεων όταν εκπροσωπεί τον λαό στα κέντρα αποφάσεων, τιμώντας τη ρήξη.
Ο Κλέων Γρηγοριάδης είναι βουλευτής του ΜέΡΑ25