Η Διεθνής Αμνηστία είναι μια παγκόσμια, μη κυβερνητική, ανεξάρτητη οργάνωση, συνεργαζόμενη με τον ΟΗΕ, η οποία αριθμεί 2,2 εκατομμύρια μέλη σε περισσότερες από 150 χώρες και έχει αποκλειστικό σκοπό την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτά έχουν θεσπιστεί για όλους τους ανθρώπους, σε οποιοδήποτε γεωγραφικό σημείο και ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης, ιδεολογίας, θρησκευτικού δόγματος, χρώματος, φυλής, ηλικίας, φύλου, εκπαίδευσης.
Το σύνθημα της Διεθνούς Αμνηστίας είναι: «Προτιμότερο το φως ενός κεριού παρά η κατάρα του σκότους».
Αν η Διεθνής Αμνηστία ήταν πίνακας, σίγουρα θα ήταν η «Εναστρη νύχτα» του Βίνσεντ βαν Γκογκ.
Η ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη (η αντιπροσωπευτικότερη περίπτωση έκφρασης νεποτισμού) είναι μια ακραία συντηρητική, αντικοινωνική κυβέρνηση, που έχει αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση συμφερόντων όπως αυτά που προασπίζεται με τη διαχείριση και τον περιορισμό της ελεύθερης βούλησης των πολιτών. Ο κοινωνικός διαχωρισμός που παίρνει τη μορφή κοινωνικού διχασμού και ο κοινωνικός αυτοματισμός που αποπροσανατολίζει και εκτρέπει από τις πηγές των πραγματικών προβλημάτων αποτελούν τα κυρίαρχα εργαλεία της κυβέρνησης.
Το σύνθημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι: «Μια κοινωνία χωρίς ανισότητες είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση».
Αν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν πίνακας, σίγουρα θα ήταν η «Γκερνίκα» του Πάμπλο Πικάσο.
Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη η πρόσφατη πολυσέλιδη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ελλάδα, όμως σίγουρα αποτελεί εξευτελιστική ταπείνωση, ηχηρό ράπισμα και όνειδος για τη χώρα που επιτρέπει στον Μητσοτάκη και στον «μπιστικό» του Χρυσοχοΐδη να στοιχίζονται στο πλάι του Ούγγρου Βίκτορ Ορμπάν, του Πολωνού Ματέους Μοραβιέτσκι και του Σλοβένου Γιάνεζ Γιάνσα.
Κι αφού αυτοί (μαζί και η κουστωδία των ακραίων σκοταδιστών) δεν ντρέπονται, ντρέπομαι εγώ για την κυβέρνηση της χώρας μου. Ντρέπομαι για την έκκληση: «Υψώστε τη φωνή σας και ζητήστε τον τερματισμό της αστυνομικής βίας και ατιμωρησίας στην Ελλάδα».
Ντρέπομαι για τη διαπίστωση ότι «η πανδημία χρησιμοποιήθηκε από τις ελληνικές αρχές για να παραβιάσουν το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί παράνομη βία, συμπεριλαμβανομένων κανονιών νερού και χημικών, εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών/ τριών, αυθαίρετες συλλήψεις, καθολικές απαγορεύσεις και αδικαιολόγητα πρόστιμα».
Ντρέπομαι για τις μαρτυρίες για «χρήση υπερβολικής βίας από την αστυνομία, για χτυπήματα στο κεφάλι με κλομπ και χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης, με σοβαρούς τραυματισμούς και σεξιστικές βρισιές σε γυναίκες».
Ντρέπομαι για την έρευνα με τίτλο «Ελλάδα: Βία, ψέματα και επαναπροωθήσεις» που τεκμηριώνει «21 νέα περιστατικά βίαιων επαναπροωθήσεων στην περιοχή του Εβρου, κατά παράβαση των υποχρεώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα σύμφωνα με το Δίκαιο της ΕΕ και το Διεθνές Δίκαιο, ενώ αποκαλύπτει ότι οι μετανάστες και πρόσφυγες κρατούνται παράνομα ακόμα και σε άτυπους χώρους κράτησης».
Ντρέπομαι για τον θάνατο του 44χρονου μετανάστη από τη Γουινέα, που έχασε τη ζωή του από περιτονίτιδα έπειτα από κρίση σκωληκοειδίτιδας και ενώ σφάδαζε επί τρεις μέρες από τους πόνους στο κέντρο κράτησης της Κω.
«Ξέρεις από τι πέθανε η μητέρα Πεγκ; Από σκοτάδι»
Σάμιουελ Μπέκετ.
