Σύμφωνα με το συμβούλιο της φυλακής που απέρριψε για 3η φορά το αίτημά μου για χορήγηση άδειας, ο λόγος ήταν το ίδιο το κείμενο που είχα δημοσιοποιήσει τον περασμένο Ιούνιο όταν απορρίφθηκε για 2η φορά το αίτημά μου.
Παραθέτω αυτούσιο ολόκληρο το αιτιολογικό της απόφασης του συμβουλίου της φυλακής: Δεδομένου ότι όπως προκύπτει από πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις και εκπεφρασμένες απόψεις μέσω του διαδικτύου σε δημόσια μέσα ενημέρωσης μέσω των οποίων προτρέπει απροσδιόριστο αριθμό αποδεκτών σε τέλεση αξιόποινων πράξεων και οι οποίες συνεκτιμώνται ως στοιχεία της διαγωγής και της εν γένει προσωπικότητά του, δεν προκύπτει μετά βεβαιότητας η ανυπαρξία κινδύνου τέλεσης νέων αξιόποινων πράξεων (κατά τη διάρκεια της αδείας του) με αφορμή τις εν λόγω τοποθετήσεις. Ως εκ τούτου δεν πιθανολογείται βάσιμα ότι ο αιτών θα κάνει καλή χρήση της άδειάς του. (βλ. έκδ. της από 8/6/21 επιστολή ‘‘Νίκος Μαζιώτης: Να γιατί δεν μου δίνουν τις άδειες που δικαιούμαι’’).
Πέρα από το απροκάλυπτο ψέμα ότι υπάρχει στο κείμενό μου της 8ης/6/21 προτροπή για τέλεση αξιόποινων πράξεων –πράγμα που αν υπήρχε θα μπορούσε να μου ασκηθεί και ποινική δίωξη– το ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα της απόφασης του συμβουλίου της φυλακής είναι το εξής: Μην εκφράζεις δημόσια τις πολιτικές σου απόψεις, μην ασκείς κριτική στο σύστημα, απαρνήσου την πολιτική σου ταυτότητα και τότε ίσως θα μπορέσεις να πάρεις άδεια.
Μια ξεκάθαρη απόπειρα επιβολής πολιτικής λογοκρισίας με ανταλλάγματα από μια υποτιθέμενη ‘‘δημοκρατία’’ που υποτίθεται ότι υπάρχει ελευθερία έκφρασης.
Στο κείμενο της 8ης/6/2021 παρέθετα τους πραγματικούς λόγους της απόρριψης του αιτήματός μου για χορήγηση άδειας. Και αυτοί είναι η ίδια η φύση των υποθέσεων για τις οποίες βρίσκομαι στη φυλακή για 9 σχεδόν χρόνια. Δηλαδή, η δράση μου στον Επαναστατικό Αγώνα, το ότι ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στον Επαναστατικό Αγώνα, η υπεράσπιση της δράσης της οργάνωσης, το ότι παραμένω πολιτικά συνεπής όλα αυτά τα χρόνια, το ότι δεν αναθεωρήσαμε εγώ και η συντρόφισσα Ρούπα, δεν κάναμε πίσω. Ότι συνεχίζουμε να πιστεύουμε τα ίδια πράγματα, στο δίκιο του Αγώνα μας, στο δίκιο του Επαναστατικού Αγώνα.
Και επειδή οι κρατικοί υπάλληλοι των φυλακών δεν μπορούν και δεν έχουν το θάρρος να με αντιμετωπίσουν με πολιτικά επιχειρήματα, να με αποδομήσουν πολιτικά και κατά συνέπεια να με αναγνωρίσουν ως πολιτικό αντίπαλο, όπως είμαι, του καθεστώτος που εκπροσωπούν, εφευρίσκουν προσχήματα για να απορρίπτουν το αίτημά μου, όπως τα πειθαρχικά στη φυλακή την προηγούμενη φορά και η επίκληση της πιθανής διάπραξης νέων αδικημάτων όπως έγινε την πρώτη φορά αλλά και τώρα.
Μόνο που τώρα η επίκληση τέλεσης νέων αδικημάτων γίνονται με βάση πολιτικές και φρονηματικές απόψεις που έχω διατυπώσει σε πολιτικό κείμενό μου δημόσια.
Υπάρχουν πολλά που τους ενοχλούν στο κείμενο της 8ης/6/2021. Είναι η κριτική μου στη κρατική ‘‘ανεξάρτητη δικαιοσύνη’’ για τον τρόπο που με αντιμετώπισε ο οποίος συνιστά ένα άτυπο καθεστώς εξαίρεσης. Όπως η αφαίρεση της γονικής μέριμνας από τη συντρόφισσα Ρούπα και εμένα για το γιο μας με επίκληση πολιτικά κριτήρια, την καταδίκη μας ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και του εγκλεισμού του στο Ψυχιατρικό Τμήμα του νοσοκομείου Παίδων, μια πρακτική φασιστικών καθεστώτων. Όπως την παλιότερη καταδίκη μας σε ισόβια για την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα στην ΕΚΤ-ΤτΕ και ΔΝΤ χωρίς να έχουμε κατηγορία ανθρωποκτονίας εφαρμόζοντας για πρώτη και τελευταία φορά ένα νόμο του 1969 που είχε επιβληθεί από τη χούντα για την αντιμετώπιση του τότε αντάρτικου πόλης.
Να επισημάνω ότι διαχρονικά τέτοιες επιλεκτικές αντιμετωπίσεις από την εκάστοτε εξουσία είχαν πάντα οι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος των οποίων η αντιμετώπιση ήταν πιο σκληρή από άλλες κατηγορίες κρατούμενων. Αυτό που ενόχλησε στο κείμενό μου είναι η κριτική στην υποκρισία της κρατικής ‘‘ανεξάρτητης δικαιοσύνης’’ που χαϊδεύει δικούς τους καθεστωτικούς παράγοντες, ναρκέμπορους εφοπλιστές (βλ. ΝΟΟR 1) ή βιαστές και παιδεραστές όπως το Ν. Γεωργιάδη της ΝΔ ο οποίος καταδικάστηκε σε μόλις 28 μήνες με αναστολή για επί πληρωμή σεξουαλικές πράξεις με ανήλικους στη Μολδαβία όπου είχε διπλωματική ιδιότητα. Είναι η κριτική στη κρατική ‘‘ανεξάρτητη δικαιοσύνη’’ που χαϊδεύει τους παρακρατικούς νεοναζί της Χρυσής Αυγής που τόσα χρόνια δρούσαν με τις πλάτες της ‘‘δημοκρατικής’’ αστυνομίας, του ‘‘δημοκρατικού’’ κράτους και του πολιτικού κατεστημένου, τους οποίους τώρα που κάποιοι από αυτούς είναι στη φυλακή επιτρέπει να μετάγονται σε αγροτικές φυλακές και την ΚΑΥΦ έτσι ώστε να αποφυλακιστούν πολύ νωρίτερα. Σε αντίθεση με εμάς τους καταδικασμένους για αντάρτικο πόλης, το υπουργείο ‘‘Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων’’ με το τελευταίο νομοσχέδιο του Νοεμβρίου του 2020 στερεί από εμάς αυτή τη δυνατότητα. Η μεροληπτική στάση της κρατικής ‘‘ανεξάρτητης δικαιοσύνης’’ και συνάμα ‘‘αντιφασιστικής’’ φαίνεται και από το ότι πρόσφατα το 5μελές Εφετείο Αναστολών έδωσε διακοπή ποινής σε καταδικασμένο για συνέργεια στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα με μόλις 2, 5 χρόνια παραμονής στη φυλακή.
Όπως επίσης μπορεί να τους ενόχλησε στο κείμενό μου αλλά και σε αυτό που δημοσιοποιήσαμε παλιότερα, με τίτλο «ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ», η αναφορά ότι η όξυνση της ποινικής καταστολής πάντα ξεκινάει και έχει στο επίκεντρό της τους δυναμικούς πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος και εξελίσσεται σε μια ισοπεδωτική κατασταλτική πολιτική απέναντι στις κοινωνικές αντιδράσεις. Ή και η αναφορά ότι οι πολιτικές του ίδιου του κράτους, τα μνημόνια και τα μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, αλλά και η όξυνση της κρατικής καταστολής είχαν ως αποτέλεσμα την έκρηξη της κοινωνικής παραβατικότητας και εγκληματικότητας.
Το κείμενό μου της 8ης/6/2021 ήταν ένα κείμενο πολιτικής κριτικής και δεν περιείχε επ’ ουδενί προτροπή για τέλεση αξιόποινων πράξεων.
Εξ’ αρχής ο εισαγγελέας του συμβουλίου της φυλακής στην ακρόαση για το αίτημά μου χορήγηση άδειας στις 22 Οκτωβρίου έκανε μνεία για την ανάρτηση δημόσιων τοποθετήσεών μου χωρίς να αναφέρει το εν λόγω κείμενο της 8ης/6/2021 λέγοντας ότι τέτοιες δημόσιες τοποθετήσεις προσμετρούνται για την αξιολόγηση της διαγωγής και της προσωπικότητας των κρατουμένων για τη χορήγηση άδειας αλλά και για την υφ’ όρον απόλυση. Ουσιαστικά ο εισαγγελέας επιβεβαιώνει αυτό που έλεγα στο κείμενο στις 8/6/2021, ότι θέλουν να με κρατήσουν όσο περισσότερο γίνεται στη φυλακή πέραν του ορίου των 3/5 της ποινής μου. Στη συνέχεια ο εισαγγελέας έθεσε σαφώς ζήτημα απάρνησης έκφρασης των πολιτικών απόψεών μου και φρονημάτων για να τύχω ευνοϊκότερης μεταχείρισης και χορήγησης άδειας στη προκειμένη περίπτωση. Και αυτό ουσιαστικά σημαίνει απάρνηση της πολιτικής μου ταυτότητας. Τον ρώτησα ευθέως αν απαιτεί από εμένα δήλωση μετανοίας και μου απάντησε ενοχλημένος ότι δεν εννοεί μετάνοια με τη πολιτική έννοια του όρου! Του ξεκαθάρισα ότι δεν υπάρχει μετάνοια μη πολιτική στην περίπτωσή μου γιατί είμαστε πολιτικά πρόσωπα με πολιτική δράση και άρα πολιτικοί κρατούμενοι και ότι τέτοιες δηλώσεις δεν κάνουμε. Επίσης του δήλωσα ότι όταν ψηφιστούν στην Ελλάδα ξεκάθαροι νόμοι για τους μετανοημένους και την ποινική τους ελάφρυνση όπως στην Ιταλία –που αφορούσαν το αντάρτικο πόλης– τότε θα είναι πιο καλυμμένος νομικά όσο και πολιτικά να θέτει στα ίσα τέτοιες προϋποθέσεις.
Είναι αστείο να βλέπει κανείς κρατικά όργανα που φοβούνται να ξεστομίσουν τη λέξη ‘‘μετάνοια’’ αν και αυτό επιδιώκουν να αποσπάσουν. Η κρατική εξουσία στην Ελλάδα όπως και παντού έχει μια συνέχεια και μια συνέπεια διαχρονικά και παρά τις διαφορετικές συνθήκες και τις διαφορετικές μορφές που έχει, μοναρχοφασιστική, δικτατορική, αστικοκοινοβουλευτική, επιδιώκει το ίδιο πράγμα: Να σπάσει και να τσακίσει τους αγωνιστές για να τους κάνει να αναθεωρήσουν, να μετανοήσουν, να σωπάσουν για να μην εκφράζονται πολιτικά, να απολέσουν την πολιτική τους ταυτότητα και την πρακτική αγώνα.
Υπάρχει ένα ιστορικό νήμα μεταξύ αυτών των κρατικών οργάνων, των στρατοδικών, εισαγγελέων, χωροφυλάκων που ζήταγαν επί Μεταξά, στη Μακρόνησο και τον εμφύλιο, τη χούντα μία δήλωση μετανοίας για να πάει ο αγωνιστής σπίτι του και στην οικογένειά του και ανάμεσα στα όργανα στης αστικής μνημονιακής ‘‘δημοκρατίας’’ που ζητούν από εμένα να μη δημοσιοποιώ τις πολιτικές μου απόψεις για να πάρω άδεια και να δω το γιο μου. Αν κάποτε το διακύβευμα της μετάνοιας ήταν η καταδίκη του κομμουνισμού, σήμερα το διακύβευμα είναι η καταδίκη της ένοπλης επαναστατικής δράσης. Από το 2010 και μετά είμαι ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος με 20 χρόνια ποινή που του αρνούνται τη χορήγηση άδειας. Γνώριζα εκ των προτέρων ότι η αντιμετώπισή μας όλα αυτά τα χρόνια θα ήταν ειδική. Και όσο δεν σιωπούμε πολιτικά μέσα στη φυλακή, όσο δεν ‘‘διαπραγματευόμαστε’’, δεν είμαστε ‘‘τακτικιστές’’, ‘‘ευέλικτοι’’ ή ‘‘διαλεκτικοί’’, αυτή η αντιμετώπιση θα είναι δεδομένη.
Επίσης γνωρίζω ότι και αυτό το κείμενο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου σε μια επόμενη φορά σε αίτημά μου για χορήγηση άδειας ή για υφ’ όρο απόλυση. Ξεκαθαρίζω όμως ότι δεν πρόκειται να σωπάσω, να δεχτώ εκβιασμούς ή λογοκρισία για να πάρω μια ανάσα ελευθερίας και να δω το γιο μου που εδώ και 5,5 χρόνια στερείται τους επαναστάτες γονείς του. Άλλωστε τι ανατροφή και παράδειγμα θα έδινα στο γιο μου; Ότι μπορεί κάποιος να απαρνηθεί τον εαυτό του, να πουλά τους συντρόφους του και τον αγώνα και να τύχει ευμενέστερης μεταχείρισης; Θα ήταν απαράδεκτο και αναξιοπρεπές.
Θα συνεχίσω να μιλάω πολιτικά μέσα από τη φυλακή χρησιμοποιώντας το όπλο της κριτικής. Προτρέπω τους εισαγγελείς πριν το επόμενο συμβούλιο σε δύο μήνες να ψάξουν στο διαδίκτυο και να βρουν τα εκατοντάδες πολιτικά κείμενα που έχουμε δημοσιοποιήσει από το 2010 μέχρι σήμερα και τις πολιτικές τοποθετήσεις μας στα δικαστήρια του Επαναστατικού Αγώνα για να είναι πιο ενημερωμένοι. Επίσης προτρέπω να είναι πιο ευθείς στο επόμενο συμβούλιο και να μην μασούν τα λόγια τους όταν ζητούν δηλώσεις μετανοίας.
Από τη δική μου πλευρά τους ξεκαθαρίζω: ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.
Νίκος Μαζιώτης
Δ ΄ πτέρυγα φυλακών Δομοκού
