«Μέσα σε αυτή την δύσκολη κατάσταση για εμάς, όταν μας λείπουν τα πανεπιστήμιά μας όσο τίποτε άλλο έρχεται η κυβέρνηση με ένα νομοσχέδιο που θα κάνει τα πανεπιστήμια να μην μοιάζουν με αυτά που θυμόμαστε και που αγαπάμε, ενώ εμείς παρακολουθούμε απ’ τις οθόνες μας ανήμπορες/οι να αντιδράσουμε. Λες και είναι φτιαγμένα από πλαστελίνη, λες και δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις που θα πονέσουν και εμάς και τις επόμενες γενιές, φέρνει πανεπιστήμια που θα είναι γεμάτα με αστυνομία (αστυνομία κι όχι φύλαξη!), η οποία μάλιστα δεν θα λογοδοτεί στο πανεπιστήμιό μας, αλλά στην ΕΛ.ΑΣ. Φέρνει κάμερες, συστήματα ελέγχου, γκλοπ, χειροπέδες», αναφέρουν σε κείμενό τους φοιτητές και φοιτήτριες του τμήματος ΙΦΕ.
Οι φοιτητές αντιδρούν στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης σημειώνοντας πως «φέρνει νεκρική σιγή. Κι εμείς φοβόμαστε. Φοβόμαστε την σιγή. Φοβόμαστε τις κλειστές σχολές. Φοβόμαστε λέξεις όπως “πειθαρχία”, “εύρυθμη λειτουργία”, “κανονικότητα”, “νόμος και τάξη”, “γκλοπ και χειροπέδες”, “κάμερες”. Φοβόμαστε ότι όταν θα καταφέρουμε να ξαναμπούμε στις σχολές μας, να ξανακαθίσουμε στα παγκάκια της σχολής, να τρέξουμε για μια τυρόπιτα στον φούρνο στο διάλειμμα, τότε δεν θα μπορούμε πια να μιλάμε ελεύθερα, δεν θα μπορούμε να φωνάζουμε και να μαλώνουμε, δεν θα μπορούμε να οργανώσουμε μια εκδήλωση, δεν θα μπορούμε να γελάσουμε ελεύθερα, γιατί ίσως αυτά με κάποιον τρόπο να διαταράσσουν αυτήν την ακατανόητη ευρυθμία. Φοβόμαστε ότι η κυβέρνηση δεν βλέπει στα πρόσωπά μας παιδιά, τα παιδιά της ή τους γονείς και τους παππούδες και γιαγιάδες της (γιατί το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν έχει ηλικία -το υπουργείο άλλωστε μιλάει για δια βίου μάθηση). Φοβόμαστε ότι η κυβέρνηση βλέπει στα πρόσωπά μας εγκληματίες που πρέπει να τιμωρηθούν. Κι ο φόβος μας δεν είναι μια σιωπηρή κραυγή απελπισίας. Είναι η συνείδησή μας και το Είναι μας που σηκώνεται στα πόδια του, μέσα σε οικονομικές κρίσεις, μέσα σε ανισότητες και μέσα σε ένα συνεχές μεταίχμιο. Σηκώνεται και διεκδικεί τίμια. Εμείς είμαστε τα παιδιά όλου του κόσμου, είμαστε το μέλλον, θέλουμε να είμαστε η ελπίδα που θα φτιάξει τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε. Έναν κόσμο δημοκρατικό, πολύχρωμο, πολύφωνο, αλληλέγγυο, συλλογικό, με πανεπιστήμια ανοιχτά. Το νομοσχέδιο αυτό μας υποτάσσει, θέλοντας να δημιουργήσει ανθρώπους πειθήνιους, σιωπηλούς, υπάκουους. Το πανεπιστήμιο απελευθερώνει, δεν καταστέλλει. Το πανεπιστήμιο δημιουργεί, δεν περιχαρακώνει. Το πανεπιστήμιο μορφώνει, δεν εκπαιδεύει».
«Στεκόμαστε κατά του νέου νομοσχεδίου γιατί παλεύουμε για το καλύτερο μέλλον που έχουμε ονειρευτεί! Είμαστε ενάντια στο νέο νομοσχέδιο, γιατί αγαπάμε τα χρώματα, τις φωνές, τη διαφορετικότητα, την ελευθερία» τονίζουν οι φοιτητές.
Αναλυτικά το κείμενο
«Έπειτα από ανοιχτή πρωτοβουλία φοιτητών/-τριών του τμήματος ΙΦΕ, συνθέσαμε το παρόν κείμενο αναφορικά με το νέο νομοσχέδιο για την ένταξη αστυνομικού σώματος στο Πανεπιστήμιο. Εκφράζουμε συλλογικά τις σκέψεις, αντιδράσεις και ανησυχίες μας ως κοινότητα σε μια προβληματική κίνηση που πλήττει την ποιότητα παιδείας, ελευθερίας και δια βίου μάθησης, που έχουμε λάβει. (Το κείμενο έχει, μέχρι στιγμής, μαζέψει 81 υπογραφές από φοιτητές του τμήματος.)
Κάπου, κάποιοι είπαν, πως τα φοιτητικά μας είναι τα καλύτερα χρόνια. Μερικοί/ες στηρίχθηκαν στις εξόδους, μερικοί/ες στις γνώσεις και μερικοί/ες στους αιώνιους/ες φίλους/ες που αποκτάς. Για εμάς τα φοιτητικά χρόνια είναι αυτά που πλαισιώνουν το Πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι η λύτρωση μετά τη δύσκολη πρωινή διαδρομή στα λεωφορεία. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι τα παγκάκια της αυλής κάτω από τα δέντρα· εκεί που γίνονται μεγάλες δηλώσεις και συγκεντρώσεις. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι διάλογος: στην αίθουσα, στο διάδρομο, στην αυλή, στο δρόμο για το φούρνο, στο δρόμο της επιστροφής. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι μια συνεχής διαφωνία, μεταξύ αυτού που πιστεύαμε και αυτού που πια πιστεύουμε. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι γέλιο, φωνές, διάβασμα, συζητήσεις, παρέες. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι μόρφωση και επικοινωνία. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι ένα “σπίτι”, μέσα στο οποίο συζητάμε, δημιουργούμε και εκφραζόμαστε ελεύθερα. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι Ελευθερία!
Τα πανεπιστήμιά μας έναν χρόνο τώρα είναι νεκρά, τα φοιτητικά έδρανα σκονίζονται, οι φοιτητές/τριες πια δεν γελάμε, δεν τσακωνόμαστε, δεν βλεπόμαστε, δεν ανταλλάσσουμε απόψεις. Είμαστε σπίτι μας, ζούμε σε έναν ενιαίο χρονοχυλό, όπου οι μέρες, οι ώρες είναι ίδιες. Μέσα σε αυτή την δύσκολη κατάσταση για εμάς, όταν μας λείπουν τα πανεπιστήμιά μας όσο τίποτε άλλο έρχεται η κυβέρνηση με ένα νομοσχέδιο που θα κάνει τα πανεπιστήμια να μην μοιάζουν με αυτά που θυμόμαστε και που αγαπάμε, ενώ εμείς παρακολουθούμε απ’ τις οθόνες μας ανήμπορες/οι να αντιδράσουμε. Λες και είναι φτιαγμένα από πλαστελίνη, λες και δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις που θα πονέσουν και εμάς και τις επόμενες γενιές, φέρνει πανεπιστήμια που θα είναι γεμάτα με αστυνομία (αστυνομία κι όχι φύλαξη!), η οποία μάλιστα δεν θα λογοδοτεί στο πανεπιστήμιό μας, αλλά στην ΕΛ.ΑΣ. Φέρνει κάμερες, συστήματα ελέγχου, γκλοπ, χειροπέδες. Φέρνει το παράλογο ν+2, ξεχνώντας ότι κάποιοι/ες πρέπει να δουλεύουμε παράλληλα με τις σπουδές, για να ζούμε, για να τρώμε, για να σπουδάζουμε, ενώ γνωρίζετε και γνωρίζουμε πως μετά την λήξη του πάσου μας, δεν σας κοστίζουμε τίποτα άλλο πέρα από μια κόλλα χαρτί. Φέρνει πειθαρχία κάνοντας δικαστήρια τους χώρους έκφρασης και άνθισης μας . Φέρνει απαγορεύσεις σε συμπεριφορές που δεν αρέσουν στην κυβέρνηση, φέρνει απαγορεύσεις στην διατάραξη της εύρυθμης λειτουργίας του πανεπιστημίου (άγνωστο τι εννοεί…). Φέρνει νεκρική σιγή.
Κι εμείς φοβόμαστε. Φοβόμαστε την σιγή. Φοβόμαστε τις κλειστές σχολές. Φοβόμαστε λέξεις όπως “πειθαρχία”, “εύρυθμη λειτουργία”, “κανονικότητα”, “νόμος και τάξη”, “γκλοπ και χειροπέδες”, “κάμερες”. Φοβόμαστε ότι όταν θα καταφέρουμε να ξαναμπούμε στις σχολές μας, να ξανακαθίσουμε στα παγκάκια της σχολής, να τρέξουμε για μια τυρόπιτα στον φούρνο στο διάλειμμα, τότε δεν θα μπορούμε πια να μιλάμε ελεύθερα, δεν θα μπορούμε να φωνάζουμε και να μαλώνουμε, δεν θα μπορούμε να οργανώσουμε μια εκδήλωση, δεν θα μπορούμε να γελάσουμε ελεύθερα, γιατί ίσως αυτά με κάποιον τρόπο να διαταράσσουν αυτήν την ακατανόητη ευρυθμία. Φοβόμαστε ότι η κυβέρνηση δεν βλέπει στα πρόσωπά μας παιδιά, τα παιδιά της ή τους γονείς και τους παππούδες και γιαγιάδες της (γιατί το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν έχει ηλικία -το υπουργείο άλλωστε μιλάει για δια βίου μάθηση). Φοβόμαστε ότι η κυβέρνηση βλέπει στα πρόσωπά μας εγκληματίες που πρέπει να τιμωρηθούν. Κι ο φόβος μας δεν είναι μια σιωπηρή κραυγή απελπισίας. Είναι η συνείδησή μας και το Είναι μας που σηκώνεται στα πόδια του, μέσα σε οικονομικές κρίσεις, μέσα σε ανισότητες και μέσα σε ένα συνεχές μεταίχμιο. Σηκώνεται και διεκδικεί τίμια. Εμείς είμαστε τα παιδιά όλου του κόσμου, είμαστε το μέλλον, θέλουμε να είμαστε η ελπίδα που θα φτιάξει τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε. Έναν κόσμο δημοκρατικό, πολύχρωμο, πολύφωνο, αλληλέγγυο, συλλογικό, με πανεπιστήμια ανοιχτά. Το νομοσχέδιο αυτό μας υποτάσσει, θέλοντας να δημιουργήσει ανθρώπους πειθήνιους, σιωπηλούς, υπάκουους. Το πανεπιστήμιο απελευθερώνει, δεν καταστέλλει. Το πανεπιστήμιο δημιουργεί, δεν περιχαρακώνει. Το πανεπιστήμιο μορφώνει, δεν εκπαιδεύει.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, εμείς θα φροντίσουμε το πανεπιστήμιο μας, να μείνει ένας ζωντανός κοινωνικός χώρος. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, γνωρίζουμε τις πραγματικές ανάγκες του πανεπιστημίου. Και αυτές είναι η φοιτητική μέριμνα (σίτιση, στέγαση, μεταφορές), η φύλαξη (μια φύλαξη που θα ελέγχεται από το ίδιο το πανεπιστήμιο), η αναβάθμιση των υποδομών μας, η επιδιόρθωση των καθισμάτων της αυλής, η δημιουργία ενός χώρου για να συζητάμε και να περνάμε χρόνο μαζί, η χρηματοδότηση για να μπούμε πάλι στις σχολές μας με προστασία. Χρειαζόμαστε προσωπικό για να συμβάλει στην μόρφωσή μας, όχι αστυνομία για να μας πειθαρχήσει. Το πανεπιστήμιο για εμάς είναι το σπίτι μας, εκεί μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, κάνουμε παρέες, πολιτικοποιούμαστε, συζητάμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε, διαμορφώνουμε το μέλλον. Όπως και το κανονικό μας σπίτι, το πανεπιστήμιο το προστατεύουμε, το πονάμε, το φροντίζουμε. Το πανεπιστήμιο το αγαπάμε και θέλουμε να νιώθουμε ελεύθεροι και ελεύθερες μέσα σε αυτό. Στεκόμαστε ενάντια στο νέο νομοσχέδιο, όχι γιατί είμαστε εγκληματίες, αλλά γιατί δεν επιτρέπουμε την εγκληματική τρομοκρατία της φίμωσης και της σιγής. Είμαστε ενάντια στην αρπαγή των κεκτημένων μας, της ελεύθερης και δια βίου μάθησης. Στεκόμαστε κατά του νέου νομοσχεδίου γιατί παλεύουμε για το καλύτερο μέλλον που έχουμε ονειρευτεί! Είμαστε ενάντια στο νέο νομοσχέδιο, γιατί αγαπάμε τα χρώματα, τις φωνές, τη διαφορετικότητα, την ελευθερία.
Συνοψίζοντας, οι θέσεις μας ως φοιτητές και φοιτήτριες του ΙΦΕ παρουσιάστηκαν με διαφάνεια και ειλικρινές ενδιαφέρον για την διάσωση του δημοκρατικού χαρακτήρα του πανεπιστημίου μας. Όσον αφορά τους/ις ενασχολούμενους/ες με την παιδεία κυβερνητικούς μηχανισμούς και τα πρόσωπα που τους απαρτίζουν, αυτό το ενδιαφέρον μοιάζει να εκλείπει. Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, ακούμε τελευταία. Η ιστορία γράφεται απ’ όλους και όλες, θα προσθέσουμε εμείς. Από όλες και όλους! Ναι, όλες και όλοι μαζί θα εξασφαλίσουμε την ελευθερία στα Πανεπιστήμια. Ο φοιτητής που άργησε στο μάθημα γιατί έχασε το λεωφορείο, η φοιτήτρια που για πρώτη φορά μπαίνει στο αμφιθέατρο, η καθηγήτρια που οργάνωσε εκείνη την ημερίδα κι ο επιστημονικός συνεργάτης που μόλις τελείωσε την πρώτη του διάλεξη. Ο επιστάτης που θα πει σε όλους/ες καλημέρα, η διδακτορική φοιτήτρια που κάνει την έρευνά της και η γραμματέας που απάντησε σε εκείνο το τηλεφώνημα. Μα και κάθε ένας και κάθε μία που αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα για ένα Πανεπιστήμιο ανοιχτό σε όλους και όλες. Το παρόν κείμενο μπορεί να μην προσθέτει πολλά απ’ όσα ήδη λέγονται από την πλειονότητα της ακαδημαϊκής κοινότητας, όμως είναι ο τρόπος, εμείς, οι φοιτητές και φοιτήτριες του ΙΦΕ, να χαιρετίσουμε την συσπείρωση εναντίον των πρόσφατων νομοθετημάτων και να δηλώσουμε την θέση μας. Όσο προσπαθείτε να κάψετε το σπίτι μας, θα στεκόμαστε απέναντί σας. Και όταν μας δείτε απέναντί σας, θυμηθείτε, εσείς μας τοποθετήσατε εκεί!»
