Η βουλευτική έδρα είναι ένα ιδιότυπο αντικείμενο που βγάζει στην επιφάνεια τα πιο απόκρυφα, τα πιο ανομολόγητα συναισθήματα. Για κάποιους έχει γίνει το απόλυτο φετίχ.
Ανταγωνίζεται επάξια τις γόβες στιλέτο, τις πατούσες, τα δάκτυλα των ποδιών και τους καρπούς. Για κάποιους άλλους, παρότι βαθιά θεοφοβούμενοι, έχει γίνει το απόλυτο τοτέμ. Την θεωρούν ιερό αντικείμενο και είναι το έμβλημα της «φυλής» τους, χωρίς να το λένε, βέβαια, ούτε στον παπά τους.
Εάν δεν ήταν τόσο μα τόσο πολιτικά ορθοί, θα έπαιρναν το κλειδί και θα χάρασσαν επάνω τα αρχικά τους με μια καρδούλα δίπλα.
Και εάν δεν ήταν τόσο μα τόσο συμβατικοί, θα πρότειναν στο προεδρείο της Βουλής, μόλις έπαιρναν σύνταξη από το λειτούργημά τους, να μπορούν να πάρουν την έδρα τους στο σπίτι, με την υποχρέωση να την αντικαταστήσουν με μια καινούργια με δικά τους, εννοείται, έξοδα.
Η κάθε βουλευτική έδρα δεν είναι βέβαια η ίδια. Έχει τα δικά της ξεχωριστά χαρακτηριστικά που την καθιστούν μοναδική γι΄αυτό και είναι ελάχιστες οι εξαιρέσεις εκείνες των βουλευτών που όταν διαφώνησαν δομικά με το κόμμα τους, εγκατέλειψαν την έδρα. Τρεις είναι οι κυριότερες κατηγορίες εδρών:
–Η οικογενειακή έδρα: Πάει από τον πατέρα ή τη μητέρα, στον γιο ή την κόρη. Εάν δεν υπάρχουν απόγονοι, κληρονομείται σε ανιψιούς και ανιψιές.
Είναι η πιο σίγουρη, η πιο στερεή. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε ότι στο παρελθόν υπήρξε πρόταση να δηλώνετε στο Ε9 και στο κτηματολόγιο, προκειμένου να μην υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Τελικά, λένε οι ίδιες πληροφορίες, επικράτησε η λογική και η ρύθμιση δεν προχώρησε. Άλλωστε ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την οικογενειακή ιδιοκτησία;
Κάποιες πληροφορίες, ανεπιβεβαίωτες, λένε ότι αρκετοί βουλευτές έχουν φτιάξει ομοίωμα έδρας στο σπίτι τους. Ένα μικρό ναό, με μανουάλια, κεριά και λιβανιστήρια. Μια προσομοίωση για πάσα χρήση. Αναπολήσεις, πρόβες επιγόνων κλπ.
Η οικογενειακή έδρα, ακόμα και σε περίπτωση αποχώρησης από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος μετά από ισχυρά διαφωνία, εννοείται ότι δεν παραδίδεται ποτέ. Θα ήταν ύβρις. Άλλωστε δεν είναι του κόμματος, είναι της φαμίλιας.
–Η έδρα του αυτοδημιούργητου σωτήρα: Αποτελεί προσωπική επιτυχία μια και δεν έχει οικογενειακή παράδοση. Από αυτό το γεγονός προκύπτει και η μεγαλύτερη συναισθηματική σύνδεση. Είναι, βλέπετε, άλλο πράγμα, να έχεις κερδίσει μόνος σου την έδρα και άλλο να την έχεις κληρονομήσει από την οικογένεια.
Η έδρα του αυτοδημιούργητου σωτήρα, ακόμα και σε περίπτωση αποχώρησης από την κοινοβουλευτική ομάδα κόμματος μετά από ισχυρά διαφωνία, εννοείται ότι δεν παραδίδεται ποτέ. Θα ήταν ύβρις. Άλλωστε δεν είναι του κόμματος, είναι προσωπική επιτυχία. Είναι ο εκλεκτός.
–Η έδρα του δεν ξέρω πού να πάω: Πρόκειται για μια ειδική κατηγορία και αφορά κυρίως εκλεγμένους, λίγο – πολύ τυχαία και από σπόντα. Ακολούθησαν ένα κόμμα και εκείνο τινάζοντας την μπάνκα στον αέρα έκανε την έκπληξη και κατέλαβε έδρανα. Ε, δεν την αφήνεις την έδρα ακόμα κι αν διαφωνήσεις με το κόμμα. Δεν την αφήνεις την έδρα γιατί ήταν κάτι σαν σημάδι του σύμπαντος. Στις περιπτώσεις αυτές, οι διαφωνούντες βουλευτές, μένουν ακούνητοι στην έδρα γιατί δεν ξέρουν πού να πάνε και περιμένουν κάποιον από τα διπλανά έδρανα να τους δείξει το δρόμο.
ΥΓ
Οι σκέψεις αυτές είναι με αφορμή και μόνο τον Γιώργο Λαζαρίδη που δεν παραδίδει την έδρα. Άλλωστε πράττει ότι ακριβώς έπραξαν οι δάσκαλοί του και μέχρι πρότινος συνοδοιπόροι του. Κάθισαν στην έδρα.
