Μια συζήτηση με την ηθοποιό Κάτια Γκουλιώνη που παίρνει πάνω της το νέο φιλμ του Αγγελου Φραντζή με τίτλο «Ο νόμος του Μέρφυ».
Σε εξαντλητικούς επαγγελματικούς ρυθμούς και με τη νέα της ταινία προ των πυλών, η ηθοποιός Κάτια Γκουλιώνη τρέχει να τα προλάβει όλα. «Οπως δηλαδή κάνει και η ηρωίδα σου στην ταινία» της λέω. «Ακριβώς. Ζω σε ένα επαγγελματικό και προσωπικό ντελίριο αλλά δεν παραπονιέμαι» αναφέρει και ξεκινάμε τη συζήτηση.
Στην ταινία η ηρωίδα σου ύστερα από ένα ατύχημα ζει διαφορετικές ζωές. Μια ταινία έχει πολλές ζωές ή μετά την ολοκλήρωση των προβολών της σε αίθουσες και τηλεόραση κλείνει ο κύκλος της;
Πριν από την «Ευτυχία» οι ταινίες που έκανα παίζονταν μεταξύ Δαναού και Ταινιοθήκης. Η πορεία μιας ταινίας στο εμπορικό κύκλωμα δεν είναι ενδεικτική της ποιότητάς της. Υπάρχουν τα φιλμ που προβάλλονται σε φεστιβάλ ή βγαίνουν σε μια δυο αίθουσες και η φήμη τους μεγαλώνει με τα χρόνια. Εχουν πολλές ζωές οι ταινίες.
Στον «Νόμο του Μέρφυ» η ζωή φαίνεται να κάνει πλάκα στην ηρωίδα σου με πέρα δώθε στον χρόνο, αλλαγές προσώπων και οδυνηρές συνέπειες από λάθος επιλογές. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο παρελθόν, τι θα άλλαζες στη ζωή σου;
Με τίποτε δεν θα το τολμούσα αυτό. Οχι επειδή ήταν όλα τέλεια στη ζωή μου αλλά επειδή είμαι ικανοποιημένη και θεωρώ κατόρθωμα που φτάσαμε ως εδώ. Δεν ήταν εύκολο που καταφέραμε και μεγαλώσαμε (γέλια)! Υστερα από μια κρίση που είχα στα 30 μου, πλέον είμαι συμφιλιωμένη με τη ζωή και την ηλικία μου.
Οταν έμαθες από τον Αγγελο Φραντζή ότι η νέα σας ταινία θα είναι μιούζικαλ δεν ξαφνιάστηκες;
Ναι. Αλλά όταν συζητήσαμε τις λεπτομέρειες και το πώς σκεφτόταν τη δομή του ησύχασα και δόθηκα πλήρως στο φιλμ. Ως και κλακέτες έμαθα για τις χορογραφίες!
Είναι εντυπωσιακό ότι η ταινία είναι γυρισμένη κυρίως με μονοπλάνα.
Ναι, αποτελείται από 45 μονοπλάνα πέντε έως οκτώ λεπτών τα οποία γυρίζαμε 15 με 22 φορές το καθένα μέχρι να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ηταν μια χορογραφία για όλες τις ειδικότητες. Αλλά και το μουσικό κομμάτι με τα θαυμάσια τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη που έδωσαν ψυχή στο φιλμ ήταν επίσης απαιτητικό.
Πώς απέδωσες τις μουσικοχορευτικές σκηνές;
Πέρα από την προετοιμασία, τα μαθήματα και τις πρόβες, καθοριστικό ρόλο έπαιζαν τα σημάδια στον χώρο όπου κινούμουν, τα οποία σκεφτόμουν συνεχώς. Από το πρωί που ξύπναγα κι έφτιαχνα καφέ μέχρι και αργά το βράδυ στη διάρκεια του ύπνου μου αυτά έβλεπα. Μου είχαν γίνει έμμονη ιδέα αυτά τα spots. Ακόμη και πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, καθώς είχαμε ήδη πραγματοποιήσει αρκετές πρόβες, μόνο αυτά σκεφτόμουν.
Γιατί έγινε μιούζικαλ ο «Νόμος του Μέρφυ»;
Το σενάριο που έγραψαν η Κατερίνα Μπέη, ο Κωστής Σαμαράς και ο Αγγελος χρειαζόταν τη συγκεκριμένη μορφή. Ηταν μια συνθήκη που οδηγούνταν σε ένα ρυθμό ο οποίος ήταν ο πυρήνας της ταινίας. Τα κοφτά πλάνα ενός συνηθισμένου φιλμ δεν θα είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Ο ρυθμός που είχε η ταινία ήταν και η καρδιά της. Οπότε τα μονοπλάνα ως επιλογή μπορεί να μας δυσκόλεψαν –και ήταν ρίσκο για όλες τις ειδικότητες–, αλλά δίνουν μια φόρα που αν έλειπε, θα είχαμε σίγουρα μια διαφορετική ταινία.
Ποια σκηνή σε δυσκόλεψε περισσότερο;
Εκείνη που η ηρωίδα καλείται να υποδυθεί τη μητέρα της. Επτάμισι λεπτά κρατά το συγκεκριμένο μονοπλάνο και πήρε μόνο μία μέρα γύρισμα, αλλά ο συντονισμός ήταν ιδιαίτερα δύσκολος επειδή απαιτούσε τρομερή συνέπεια και προσοχή ακόμη και στο χιλιοστό. Αν μου ξέφευγε έστω και μισό βήμα, έπρεπε να κόψουμε και να το ξαναπάμε από την αρχή. Να αναφέρω εδώ και την απίστευτη δουλειά που έχει κάνει ο Γιώργος Καρβέλας με την κάμερα, ειδικά στη σκηνή του φινάλε που είναι κάπως σαν ταινία μέσα στην ταινία.
Κάποιες φορές ο χαρακτήρας που υποδύεσαι μιλάει απευθείας στην κάμερα.
Ναι, το σενάριο είναι γραμμένο έτσι. Είναι σαν η ηρωίδα μου να σκέφτεται φωναχτά, δημιουργώντας μια κωμική συνθήκη –η ταινία έχει πολλές αναφορές στη σκρούμπολ κωμωδία που τη λατρεύω, ειδικά τα έργα του Λιούμπιτς τα βλέπω ξανά και ξανά– καθώς και περισσότερη οικειότητα με τον θεατή.
Η κωμωδία έχει θέση σε περιόδους βαθιάς κρίσης;
Μα η κωμωδία κρύβει πάντα ένα δράμα μέσα της. Η σκρούμπολ κωμωδία δημιουργήθηκε την εποχή του κραχ. Και το μιούζικαλ που αναβιώνει στις μέρες μας οφείλεται στο γεγονός πως πλέον δεν χορεύουμε ή δεν τραγουδάμε. Πώς θα μπορούσε όμως να είναι διαφορετικά με όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας; Η άνοδος της ακροδεξιάς, η επανεκλογή Τραμπ, ο σκληρός νεοκαπιταλισμός, η ακρίβεια, τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας με μισθούς πείνας, τα πανάκριβα ενοίκια κ.ά. Ολα αυτά προκαλούν μια σωματική αγκύλωση αλλά και μια παθητική στάση. Ειδικά στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα. Αντί να θυμώνουμε και να αντιδράμε, αποδεχόμαστε τη μοίρα μας και σκύβουμε το κεφάλι. Είναι τραγικό και εξοργιστικό.
INFO
Ούτε έναν ούτε δύο αλλά τέσσερις χαρακτήρες υποδύεται η Κάτια Γκουλιώνη στην ταινία «Νόμος του Μέρφυ» που βγαίνει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη 21 Νοεμβρίου από την Tanweer
