Δε διστάζω να λέω τη γνώμη μου. Ούτε να αλλάζω γνώμη διστάζω, όταν δω κάτι που με χαλάει.
Καθαρά, χωρίς περιστροφές και πισινές.
Στήριξα τον Αλέξη Τσίπρα από την πρώτη στιγμή. Δε θα μιλήσω εδώ για «προσωπικό κόστος» γιατί δική μου επιλογή ήταν. Δε με ανάγκασε κανένας, για να κλαίγομαι. Και δε μετανιώνω στιγμή.
Ο Τσίπρας μού χάρισε «τ’ ωραίο ταξίδι», που λέει ο Καβάφης.
Μέσα στις κυβερνήσεις της φτωχοποίησης, ένα φως αξιοπρέπειας. Αυτό το «πρώτη φορά Αριστερά» που τίναξε σαν ηλεκτρικό ρεύμα γενιές αριστερών ανθρώπων: Ναι, μπορούν τα πράγματα να γίνουν αλλιώς! Ναι, θα έρθει η Αριστερά και θα σαρώσει αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα!
Αυτό το όνειρο άξιζε τον κόπο. Και δε με πειράζει που «συνθηκολόγησε», που «έκανε το όχι ναι», όπως τον κατηγορούν οι πολλοί. Κέρδισε ό,τι περισσότερο μπορούσε για τη χώρα του, κυβέρνησε ηθικά, έβγαλε μέσα σε τρία χρόνια τη χώρα από την επιτροπεία, ρύθμισε το χρέος με έναν τρόπο που πολλές χώρες θα ζήλευαν, έδωσε πρόσβαση σε όλους στη δημόσια υγεία, έπαψε ο κόσμος να τρώει από τα σκουπίδια.
Και το σημαντικότερο (δε με νοιάζει αν είναι αντιδημοφιλές): Η Συμφωνία των Πρεσπών, που έβαλε τους γείτονες να μας επιστρέψουν Ιστορία και σύμβολα και να αλλάξουν έως και το Σύνταγμά τους. Η Συμφωνία που ήθελε να υπογράψει η ΝΔ αλλά δεν της την έδινε ο Γκρούεφσκι. Η Συμφωνία για την οποία η Ιστορία θα γράψει τον Τσίπρα στις σελίδες της. Η Συμφωνία που και ο Τσίπρας και ο Ζάεφ την πλήρωσαν πολύ ακριβά. Δε φταίνε εκείνοι που γεννήθηκαν σε χώρες με πλειοψηφίες κάφρων…
Δεν ξέρω πότε ακριβώς ο Τσίπρας αλλάζει, αλλά αλλάζει. Είναι από τους λίγους πολιτικούς που έχουν υποστεί τόσο δραματική μεταβολή.
Ένας ψυχολόγος που εμπιστεύομαι, έλεγε σε μια παρέα: «Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο ερευνώντας τον ψυχισμό του Τσίπρα. Πώς ένας μεγάλος ηγέτης μετατρέπεται σε σκιά του εαυτού του».
Προσωπικά, πιθανολογώ ότι δεν άντεξε πλέον το bullying ετών, ότι έμεινε από δυνάμεις. Ή ότι δεν ήθελε πια να είναι πεδίο βολής όλων και προσπάθησε να αρέσει στο σύστημα.
Η αλλαγή ήταν ιδιαίτερα ορατή μετά την ήττα του 2019.
Ένας ολόκληρος λαός τού είπε «εσένα σε θέλουμε, το κόμμα σου δε θέλουμε να το βλέπουμε, σε κάναμε κυβέρνηση με 36%, σου δίνουμε 32% στην ήττα σου, σε περιμένουμε πάλι αλλά άλλαξέ τα όλα».
Κι εκείνος δεν άλλαξε τίποτα! Ένας ακίνητος Πρόεδρος επί τέσσερα χρόνια, ο Μπρέζνιεφ του ΣΥΡΙΖΑ!
Ο κόσμος τού φώναζε «δεν κάνεις αντιπολίτευση» κι εκείνος -το παλιό αγρίμι- πήγαινε στα ΜΜΕ που τον «δολοφονούσαν» καθημερινά και χαριεντιζόταν και μιλούσε στρογγυλά, χωρίς φλέβα.
«Μην ενοχλήσεις τους κεντρώους!», του έλεγαν οι σύμβουλοί του. «Ένα 5% χρειαζόμαστε για να ξαναγίνουμε κυβέρνηση».
Τόσο πολιτικά ανόητοι…
Πήγαιναν για ένα 5% κεντρώων και έχασαν το 32…
Και παρακαλούσαν για συνεργασία κόμματα που είχαν ξεκαθαρίσει ότι δε θέλουν να συνεργαστούν. Και για αυτοδύναμη Αριστερά ούτε κουβέντα!
Και, παράλληλα, καμία αποστρατεία στα στελέχη που απεχθανόταν η κοινωνία. Κι έτσι ξαναπλήρωσε τους ίδιους ανθρώπους. Τα τοπικά νομίσματα, τους Φίληδες, του Βίτσες, τους Δρίτσες και τους Κατρούγκαλους.
Και χάνει δραματικά. Και παραιτείται. Και κλαίει το 17,8% που τον στήριξε στην τελική του μάχη.
Και μπαίνει η Αχτσιόγλου με χαρά στο γραφείο, και διαλέγει κουρτίνες, και της λέει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ «φύγε, πάρε και τις κουρτίνες, άλλον διαλέξαμε», κι έρχεται ο Κεν από το Μαϊάμι και παίρνει το κόμμα.
Από εκεί και πέρα ξεκινάει το δικό μου μεγάλο ηθικό ζήτημα με τον Αλέξη Τσίπρα:
Έφυγες, καλέ μου άνθρωπε; Έφυγες. Τι λόγο έχεις να παρεμβαίνεις με τέτοιους ύπουλους τρόπους στον ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, είσαι ο ιστορικός του ηγέτης – ο φυσικός του ηγέτης, αν θέλεις. Όμως εσύ αποφάσισες κι έφυγες. Δε σε έδιωξε κανείς.
Είναι δυνατόν να ποστάρεις μία ώρα πριν από την ομιλία του Κασσελάκη στο Συνέδριο ότι πρέπει να πάει σε νέες εκλογές; Ποιος; Ο Πρόεδρος που εξελέγη πριν από τέσσερις μήνες με 56%; Και του έχεις και έτοιμη αντίπαλο, τη Γεροβασίλη (που αμφιβάλλω αν ήθελε να μπλεχτεί σε όλη αυτήν τη διαδικασία, αλλά είναι γνωστό ότι δεν μπορεί να αρνηθεί στον Τσίπρα); Και στέλνεις και τους πιο στενούς σου συνεργάτες να τη χειροκροτούν στο ιδιότυπο «πραξικόπημα» που έστησες αλλά δε σου βγήκε;
Ποιος πρώην πρόεδρος έκανε ποτέ κάτι τέτοιο κατά του νυν; Εδώ οικογένειες με τεράστια έχθρα (Καραμανλήδες με Μητσοτάκηδες, Μητσοτάκηδες με Σαμαράδες) και σεβάστηκαν τη βούληση των μελών. Κι ας έχαναν εκείνη τη στιγμή το κόμμα από τα χέρια τους.
Και έρχεται το μεγαλύτερο ηθικό χαστούκι. Έχουν φύγει 11 βουλευτές επειδή δε βγήκε η πρόεδρος η εκλεκτή τους. Έχουν πάρει τις έδρες μαζί τους, λες και στην Ελλάδα ψηφίζουμε αυτοτελώς βουλευτές και όχι μέσω κομμάτων. Έχουν γίνει μόλις Ευρωεκλογές -οι πιο χαλαρές εκλογές, βούτυρο στο ψωμί κάθε μικρού κόμματος- και οι Αποστάτες παίρνουν 2,45%!
Και τι κάνει ο ιστορικός ηγέτης του κόμματος από το οποίο πήραν τις έδρες κι έφυγαν; Την ώρα που ο λαός στέλνει τους αποστάτες σπίτι τους, εκείνος τούς καλεί στο δικό του σπίτι, στο Ινστιτούτο του!
Όχι μόνο τον επικεφαλής, τον Χαρίτση, να πεις ότι η πρόσκληση ήταν θεσμική. Τους καλεί όλους έναν έναν!
Νομιμοποιεί ταυτόχρονα και την κλοπή των εδρών και τους ίδιους, την ώρα που οι ψηφοφόροι τούς έκλεισαν την πόρτα.
Τι κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριό του; Να έχει εκλεκτό κοινό του την Έφη, τον Νάσο, τον Τσακαλώτο και την Πέτη Πέρκα.
Αυτό ήθελε ο ηγέτης του «Πρώτη φορά Αριστερά»; Αυτό ονειρευόταν για τον εαυτό του;
Τον καταλαβαίνω τον Τσίπρα.
Η εκλογή Κασσελάκη μπορεί να τον βόλευε στην αρχή.
Σαν μία μικρή εκδίκηση προς αυτούς που περίμεναν πώς και πώς να του πάρουν τη θέση.
Όμως ο Κασσελάκης δεν του πήγε του Τσίπρα. Ούτε το lifestyle του του αρέσει, ούτε τα καταδρομικά που κάνει, ούτε ο Τάιλερ, ούτε η Φάρλι, ούτε το ότι δεν πολυακούει τα όργανα του κόμματος – αυτά που επί Τσίπρα έπρεπε να συνεδριάσουν δώδεκα φορές για να αποφασιστεί κάτι το οποίο μετά δε θα τηρούνταν ποτέ.
Δεν του αρέσει ο Κασσελάκης – και από την πλευρά του έχει τα δίκια του. Δεν είναι ο πολιτικός με την έννοια με την οποία γαλουχήθηκε ο ίδιος στην πολιτική: Δεκαπενταμελή, καταλήψεις, Μαρξ, νεολαίες, φοιτητικό κίνημα, κομματική ιεραρχία, όργανα, επετηρίδα.
Και πιστεύω ότι τον Φεβρουάριο ο Τσίπρας σκέφτηκε το απλό: «Πολύ τον ανέχτηκα. Αφού στο όνομά μου βγήκε, πάω να βγάλω τη Γεροβασίλη τώρα να ησυχάσω».
Και αντίστοιχα, τώρα, στο συνέδριό του, πήγε και κάλεσε τους Αποστάτες για να νομιμοποιήσει τους απονομιμοποιημένους αντιπάλους του Κασσελάκη ενόψει του μεγάλου παιχνιδιού με την Κεντροαριστερά.
Αυτά όμως δεν είναι ηθικά πράγματα.
Ούτε Αριστερά πράγματα.
Αυτά δείχνουν σκοπιμότητες, ίντριγκες και σχεδιασμούς που ο κόσμος της Αριστεράς απλά δεν τα γουστάρει.
Κοίτα, Αλέξη,
Ο κόσμος της Αριστεράς μπορεί να μη γουστάρει που ο Κασσελάκης δίνει συνέντευξη τρώγοντας καραβίδες.
Να είσαι σίγουρος όμως ότι δε γουστάρει εκατό φορές παραπάνω έναν πρώην πρόεδρο που χτίζει το μέλλον του τρώγοντας τον νυν.
Διαβάστε επίσης:
Προσπαθεί να ξελασπώσει τον Θεοδωρικάκο ο Μητσοτάκης μετά τις αποκαλύψεις του Documento
ΣΥΡΙΖΑ κατά Κούγια: Αμετανόητος ομοφοβικός και υποστηρικτής κακοποιητών
