Από όπου και να πιάσεις την εισαγγελική πράξη αρχειοθέτησης νιώθεις μια άβολη στενοχώρια. Από το 2005, ότε και ορκίστηκα δικηγόρος, δεν έχει τύχει να διαβάσω κείμενο εισαγγελέα αυτής της προχειρότητας και αυτών των λογικών αλμάτων. Από το προφανές ότι κυκλοφορούν τουλάχιστον δύο πράξεις αρχειοθέτησης με διαφορετική υπογραφή και κείμενο στην τελευταία σελίδα, μέχρι τα λογικά (η νομική επιστήμη έχει έτσι και αλλιώς παραμεριστεί) άλματα που καταλήγουν ουσιαστικά να σταματήσουν τη διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών του Αδωνη Γεωργιάδη για την υπόθεση Novartis.
Ας πάρουμε δύο όρους: «αδιευκρίνιστες πιστώσεις» και «άγνωστη πηγή κατάθεσης». Είναι προφανές ότι λείπει η αιτιολόγηση. Δεν γίνεται να μην έχει διερευνηθεί και να μην αναλύεται γιατί δεν βρέθηκαν οι καταθέτες. Διερευνάται μία πράξη δωροδοκίας για την οποία οι μάρτυρες καταθέτουν ότι δίνονταν χρήματα σε φακέλους. Δεν γίνεται να το προσπερνάς με το νομικά και λογικά έωλο επιχείρημα ότι αφού δεν κατέθεσε χρήματα η Novartis σε λογαριασμούς του εμπλεκόμενου προσώπου, δεν υφίσταται πράξη δωροδοκίας. Είναι σαφές ότι ο επιθετικός προσδιορισμός «αδιευκρίνιστες» δίπλα στις «πιστώσεις» δεν μπορεί να οδηγήσει σε αρχειοθέτηση χωρίς να υφίσταται εμπεριστατωμένη νομική επιχειρηματολογία και παράθεση γεγονότων που να κατατείνει στο ότι υπάρχει «έλλειψη ενδείξεων».
Δεν γίνεται να υπάρχουν καταθέσεις από πρόσωπα εμπιστοσύνης σε εταιρείες συμφερόντων του ελεγχόμενου προσώπου και να μην έχουν κληθεί να καταθέσουν.
Δεν μπορεί να κλείνει την έρευνα προτού ολοκληρωθούν τα αιτήματα δικαστικής συνδρομής από άλλες χώρες. Ολα αυτά και τόσα άλλα μας δείχνουν το προφανές. «Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της ελληνικής Δικαιοσύνης» και ως συλλειτουργός αυτής δεν μπορώ παρά να θλίβομαι βαθύτατα.