«Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία αλλά έχω μεγάλο πρόβλημα να την προκρίνω. Το να παροτρύνεις και να πιέζεις ένα άτομο να γίνει ομοφυλόφιλο, επειδή ίσως είναι της μόδας, έχει μεγάλη απόσταση και σε καμία περίπτωση δεν με βρίσκει σύμφωνο. Εγώ έχω ανάγκη να βλέπω ξεχωριστά τα φύλα στη σκηνή και δεν έχω ποτέ άντρες χορευτές θηλυπρεπείς». Αυτό το ομοφοβικό κρεσέντο δεν το αλιεύσαμε από τη χοάνη του διαδικτύου. Το ξεστόμισε αυτούσιο ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας Λουκάς Θάνος όταν ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί απέναντι στις αντιδράσεις γονέων για την επιλογή του να υποδυθεί κοπέλα τον νεαρό Μότσαρτ στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο ίδιος. Ανέθεσε τον ρόλο σε γυναίκα επειδή δεν έβρισκε άντρα με μικρό σωματότυπο, ενώ οι περούκες που προμηθεύτηκαν για να καλύψουν τη γυναικεία ταυτότητα δεν τους βγήκαν καλές. Τους γονείς όμως ενόχλησε ακόμη περισσότερο η σκηνή όπου η νεαρή που υποδύεται τον Μότσαρτ φιλάει το χέρι τής επί σκηνής «συζύγου» του ρόλου.
Τα πνεύματα ενδεχομένως θα είχαν ηρεμήσει εάν ο κ. Θάνος με τη βοήθεια και εκπαιδευτικών έμπαινε στον κόπο να κάνει μια ήρεμη κουβέντα με γονείς και μαθητές. Και εντάξει, δεν λέω να εξηγήσει στα πιτσιρίκια ότι στη χώρα έχει θεσμοθετηθεί το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά ο ρόλος της τέχνης είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων. Ασε που το θέατρο είναι και παραμύθι και στη θεατρική συνθήκη πολλά «επιτρέπονται». Ασε που στην υπέροχη όπερα του Μότσαρτ «Οι γάμοι του Φιγκαρό» τον Κερουμπίνο, που είναι ερωτευμένος με την κόμησσα Αλμαβίβα, τον ερμηνεύει γυναίκα (για φωνητικούς – τεχνικούς λόγους). Την πληροφορία αυτή βρίσκει κανείς εύκολα. Καταρχάς στα προγράμματα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ήδη από το 1953, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε η συγκεκριμένη όπερα υπό τη διεύθυνση του Αντίοχου Ευαγγελάτου και τον Κερουμπίνο υποδύθηκε η Κίτσα Δαμασιώτη. Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις πάνω στην όπερα. Τα διαβάζει κανείς και στη Βικιπαίδεια.
