Στα δύο προηγούμενα άρθρα στο Documento(*) για τις εξελίξεις στην υπόθεση των υποκλοπών ανέλυσα την κατάρρευση του πολιτικού αφηγήματος Μητσοτάκη και την μετατόπιση του κέντρου βάρους από την πολιτική επάρκεια του Πρωθυπουργού στην ηθική του ακεραιότητα και στην ενδεχόμενη εμπλοκή σε δραστηριότητες εγκληματικού χαρακτήρα. Σε αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος εξετάζω ευρύτερες επιπτώσεις που εγκυμονούνται κι έχουν μεγαλύτερη σημασία από το σκοτεινό μέλλον του κ. Μητσοτάκη ή την ασθενική υπερασπιστική του γραμμή.
Πολλαπλές διακυβεύσεις
Έχουμε Πρωθυπουργό πολιτικά αδύναμο, ποινικά υπόλογο και προσωπικά ασταθή, πράγμα όλως ασύμβατο με τις ανάγκες της χώρας σε μια τόσο τεταμένη διεθνή κατάσταση. Ακόμη περισσότερο αν συνυπολογιστεί η παγίως μεροληπτική στάση των Συμμάχων μας υπέρ της επιθετικής και αναθεωρητικής Τουρκίας. Είναι εθνικώς βλαπτικό το να συνεχίζεται αυτή η τραγωδία χωρίς να διαφαίνεται λύση, που δεν είναι άλλη από την προβλεπόμενη στις τραγωδίες, δηλαδή την «κάθαρση».
Δεν είναι μόνο τα λεγόμενα «εθνικά» που βοούν για την ανάγκη κάθαρσης. Η καθ’ έξιν συγκάλυψη πολιτικών σκανδάλων κολοσσιαίων διαστάσεων, όπως Siemens, Novartis, ο ατελής κολασμός σε άλλα, όπως των εξοπλισμών, της λίστας Λαγκάρντ κ.ά., ακόμη κι οι προκλητικές προσπάθειες συγκάλυψης σε υποθέσεις τύπου Λιγνάδη, έχουν υπονομεύσει μαζικά την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος δικαίου και έχουν κλονίσει την κοινωνική συνοχή. Η εμπλοκή δε κρατικών αρχών, όπως της ΕΥΠ ή της Αστυνομίας, επιτείνει σημαντικά την αποσταθεροποίηση και την ανασφάλεια.
Οι εξελίξεις της γειτονικής Ιταλίας είναι ενδεικτικές για το προς τα που στρέφεται μια τέτοια κατάσταση αν τυχόν αντιμετωπιστεί παθητικά κι ως κάτι το φυσικό. Με την έννοια αυτή η απειλή για τη Δημοκρατία μπορεί και να υπερβαίνει την απλή απάντηση αποδοκιμασίας που δίνει μια ψήφος τιμωρίας κι απαλλαγής από τους ενόχους.
Ακόμη και για όσους προτάσσουν όλων την οικονομική ευημερία και ανάπτυξη, το να αντιμετωπίζεται η χώρα σε όλη την Ευρώπη ως πολιτικός παρίας δεν είναι άμοιρο συνεπειών. Η έντονη διεθνοποίηση του θέματος, ιδιαίτερα μετά τις χονδροειδείς προσπάθειες επηρεασμού του πορίσματος της PEGA που προστέθηκαν σε προηγηθέντα φληναφήματα για ξένη ανάμιξη, εθνικά απόρρητα, ύποπτους πολιτικούς αρχηγούς, προκάλεσαν πλήθος δημοσιευμάτων από ΜΜΕ (π.χ. Financial Times, Bloomberg κ.λπ.) τα οποία δεν αφήνουν αδιάφορους τους πολιτικούς και οικονομικούς διεθνείς θεσμούς.
Είναι χαρακτηριστικό το γραφόμενο στους FT: «Όσο περισσότερο καθυστερεί η κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις, τόσο περισσότερο φαίνεται ότι έχει κάτι να κρύψει. Η κωλυσιεργία της κινδυνεύει να προκαλέσει περισσότερη ζημιά στη φήμη της σταθερής και εύρυθμης διακυβέρνησης που έχει αποκτήσει με τόσο κόπο η Ελλάδα». Ακούστηκε ως καμπανάκι το σχόλιο των FT πως η πολιτική αστάθεια μιας χώρας κλονίζει αργά ή γρήγορα και την οικονομία (π.χ. την προσδοκία κατάκτησης της επενδυτικής βαθμίδας).
Η πατρίδα, η κοινωνία, η δημοκρατία, ακόμη κι η οικονομία απαιτούν κάθαρση! Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες που μπορεί να είναι ευχαριστημένοι από την παρούσα κατάσταση. Συγκεκριμένα, τα κάθε λογής αρπακτικά που βλέπουν το χάος ως ευκαιρία κι οι εχθροί του δημοκρατικού πολιτεύματος που πάντα καραδοκούν. Στην χαοτική αυτή κατάσταση ακούγεται άκρως ειρωνικό το μέχρι πρότινος δίλημμα Μητσοτάκη: «Εγώ ή το χάος!»
Πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν μπορεί παρά να υπάρχει ένας ελάχιστος κοινός τόπος υποχρεώσεων που τον υπαγορεύει το πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον όλων. Ο καθένας θα συνεχίσει φυσικά να βλέπει τα πράγματα από την δική του πολιτική και ιδεολογική σκοπιά, ωστόσο κάποιοι βασικοί στόχοι ελπίζω πως θα γίνουν κοινά αποδεκτοί και επιδιωκόμενοι, δια των όποιων πολιτικών εξελίξεων προσπαθεί ο καθένας να δρομολογήσει.
- Αποκατάσταση του τρωθέντος διεθνούς κύρους της χώρας κι ανάκτηση της εθνικής ομοψυχίας ως θεμελιώδους όρου αποτροπής των εχθρικών επιβουλών. Όχι στον εθνικό διχασμό για λόγους συγκάλυψης ποινικών υποθέσεων.
- Προάσπιση της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης με ολοκληρωμένη κάθαρση του σκανδάλου, καθώς και θεσμική θωράκιση προκειμένου να προστατεύονται από την αυθαιρεσία τα δικαιώματα κάθε πολίτη κι όχι μόνο των επωνύμων.
- Κατοχύρωση στην πράξη της απλής αναλογικής με την επαναφορά του σχετικού νόμου και με την εμπέδωση περιβάλλοντος ανοικτού προγραμματικού διαλόγου και απροκατάληπτης συνεργασίας μεταξύ σχημάτων διαφορετικής αφετηρίας.
- Καταλαγή της κοινωνικής οργής ανθρώπων που έχουν νοιώσει έντονη την ανασφάλεια και νιώθουν σήμερα ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να τους προστατεύσει ή ότι αδιαφορεί. Η αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής χρειάζεται και μια ισχυρή αντι-εγκληματική πολιτική, με την δέουσα φροντίδα για όλες τις πτυχές του σύνθετου φαινομένου.
- Σύναψη «κοινωνικού συμβολαίου» που να διασφαλίζει στους μη προνομιούχους αξιοπρέπεια και ίσες ευκαιρίες, δημιουργώντας μια ισχυρή αναπτυξιακή ροπή που δεν θα βασίζεται στο ξεπούλημα, στις ισχνές αμοιβές και στην καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά στην αυστηρή ρύθμιση του επιχειρηματικού τοπίου με ισονομία και διαφάνεια.
Ίσως έτσι η απαλλαγή από το παρακμιακό καθεστώς Μητσοτάκη να μας οδηγήσει στο «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ!» αλλά στα αλήθεια αυτή τη φορά.
(*)Δείτε επίσης: 1993 – 2022: Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, απλώς συνεχίζεται!
«Ένα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα!»
