Τα γεγονότα στο κυριακάτικο ντέρμπι της Τούμπας μεταξύ ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού που δεν ξεκίνησε καν, ήρθαν να προστεθούν στην ατελείωτη λίστα ντροπής του ελληνικού ποδοσφαίρου και σίγουρα δεν ήταν τα τελευταία. Από μαύρες σελίδες, ο αθλητισμός στην χώρα, άλλο τίποτα…
Μια στην Τούμπα, την άλλη στο Καραϊσκάκη, την επόμενη στο ΟΑΚΑ, την μεθεπόμενη στη Λεωφόρο. Σε οποιοδήποτε γήπεδο, κλειστό ή ανοιχτό και γενικά όπου υπάρχει δυνατότητα να βρεθούν αντίπαλοι (σε όλα τα σπορ και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο που έχει και τη μερίδα του λέοντος), οπαδοί των υποτιθέμενων μεγάλων ομάδων (υποχείρια των αφεντικών που έχουν… ποδοσφαιροποιήσει τα πάντα) υπάρχουν δράματα, μικρά η μεγάλα. Χωρίς κανείς να αναλαμβάνει ευθύνες, χωρίς να τηρούνται οι νόμοι. Παντού βασιλεύει η ατιμωρησία, η ασχετοσύνη, οι δημόσιες σχέσεις, η αναξιοπιστία, ο χουλιγκανισμός, η διαπλοκή. Και μόνιμη επωδός όλων; Φταίνε οι άλλοι! Κανείς δεν αναλμβάνει ευθύνες, κανείς δεν παραιτείται, κανείς δεν τιμωρείται. Και μιας και αναφερήθκαμε στο ντέρμπι της Τούμπας, τι πιο κλασικό παράδειγμα από το ότι, ο φερόμενος ως δράστης που εκτόξευε το ρολό χαρτιού ταμειακής μηχανής που κτύπησε τον προπονητή του Ολυμπιακού, είχε υληφθεί και στο παελθόν για εκτόξευση φωτοβολίδας ευθείας βολής με «φονικό στιλό», σε εκτός έδρας αγώνα του «δικεφάλου». Κι όμως είχε θέση στις λεγόμενες «κυριλέ» εξέδρες του γηπέδου. Πως και γιατί; Μην ψάχνετε. Για την Ελλάδα μιλάμε…
Όμως (και εδώ είναι το μεγάλο λάθος), το ποδόσφαιρο μας δεν είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Δεν υπάρχει από μόνο του, δεν λειτουργεί για πάρτη του, δεν είναι κάτι που ήρθε ουρανοκατέβατο στη χώρα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Και δυστυχώς αυτή την κοινωία έχουμε, αυτό το ποδόσφαιρο παράγουμε. Τα πάντα, είναι κομμάτια της κοινωνίας. Είτε μιλάμε για αθλητισμό, είτε για οικονομία, είτε για πολιτική. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν την κοινωνία που ζούμε. Συνεπώς καλό είναι να λείψει η υποκρισία του «ωχ τι θα γίνει πια με τη βία στα γήπεδα;» που δήθεν αναρωτιούνται όλοι. Φαρισαίοι και μη…
Και ποια είναι η ελληνική κοινωνία; Ένα μείγμα από διεφθαρμένους πολιτικούς, από κάθε λογής σκάνδαλα, όπου όποια πέτρα κι αν σηκώσεις βρωμιά θα βρεις από κάτω. Δονείται η χώρα αυτές τις μέρες με το σκάνδαλο Νovartis που΄έφερε στην επιφάνεια το Documento, πιο πριν είχαμε Siemens, παραδικαστικά κυκλώματα, φοροδιαφυγή, λίστες λγκαρντ, P;anama papers, off shore εταιρίες. Ρεμούλες και μίζες. Με «βαποράκια», με πλοια γεμάτα ναρκωτικά και λαθραία, με κυκλώματα σκοτεινά, με κάθε είδους καρτέλ σε οποιοδήποτε τομέα της βιομηχανίας. Και πόσα ακόμα. Το ποδόσφαιρο λοιπόν, γιατί να διαφέρει από όλα αυτά; Διεφθαρμένοι πολιτικοί, διεφθαρμένοι παράγοντες. Διεφθαρμένοι δικαστικοί, διεφθαρμένοι δημόσιοι υάλληλοι, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες. Μπράβοι της νύχτας στην κοινωνία, μπράβοι και στο ποδόσφαιρο. Φουσκωτοί δέρνουν και τρομοκρατούν πουλώντας προστασία ή εκβιάζουν ή εκτελούν συμβόλαια θανάτου. Φουσκωτοί δέρνουν και τρομοκαούν διαιτητές, ποδοσφαιριστές, παράγοντες, αθλητικούς συντάκτες. Ιδιοκτήτες ομάδων, που στο μυαλό τους έχουν πως θα εξουσιάζουν τη χώρα προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, κάνουν κουμάντο σε ομάδες. Το τρίπτυχο «ομάδα-κανάλι-εφημερίδα» αποτελεί το μεγαλύτερο εχέγγυο για να μπορέσει ένας παράγοντας να πετύχει πιο εύκολα αυτό που θέλει. Δηλαδή δύναμη, εξουσία και χρήμα. Όλα άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Συνεπώς ποια έκπληξη μπορεί να προκαλέσει ο τραυματισμός του Οσκαρ Γκαρθία και του όποιου Γκαρθία στην Τούμπα και την κάθε Τούμπα; Καθημερινά το ελληνικό ποδόσφαιρο στενάζει υπό το βάρος των χούλιγκαν με γραβάτες. Και τα Σαββατοκύριακα τον λόγο παίρνουν οι… ορίτζιναλ χουλιγκάνοι. Για αιτίες και αφορμές και για ηθικούς αυτουργούς ψάξτε μεταξύ των διαπλεκόμενων αφεντικών των ΠΑΕ. Για φυσικούς, μεταξύ των «ένδοξων λαών» των μεγάλων ομάδων. Όμως, το αυτό ισχύει και για την υπόλοιπη κοινωνία. Κοινή συνιστώσα όλων, η ανομία. Η ατιμωρησία. Όταν στους 10 διεφθαρμένους, τιμωρείται ένας (κι αν…), δεν μπορείς να περιμένεις κάτι διαφορετικό στην πολιτική, τον αθλητισμό, τη οικονομία, τον πολιτισμό, τους θεσμούς, παντού. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση…
Υ.Γ. Χειρότερο και από τα επεισόδια στα γήπεδα, είναι τα ΜΜΕ. Οι (περισσότεροι) δημοσιογράφοι, που αντί να καταγράφουν τα γεγονότα, να τα καυτηριάζον και να τα καταγγέλουν, έχουν γίνει το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος. Υποχείρια των αφεντικών, που αναλαμβάνουν άνετα, να παίξουν τον ρόλο των συνηγόρων των ομάδων και απαξιώνονται ακόμη περισσότερο. Μια ματιά στις έρευνες περί εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα ΜΜΕ, είναι η καλύτερη απάντηση…
