Οταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταφέρονται σε τηλεοπτικά πάνελ εναντίον της μεροληπτικής μεταχείρισης των μίντια υπέρ ΝΔ εισπράττουν από τους δημοσιογράφους μια αντιμετώπιση σαν να μιλούν για εξωγήινους. Ευτυχώς υπάρχει –όπως και για άλλα πεδία– ο αδιάψευστος μάρτυρας της διεθνούς σύγκρισης.
Οι πίνακες Α και Β προκύπτουν από δημοσκοπικές έρευνες πρόσφατης έκδοσης του Ευρωβαρόμετρου, επίσημης υπηρεσίας της Κομισιόν, σχετικά με την αξιοπιστία της τηλεόρασης και του Τύπου στις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ. Οι αριθμοί δίπλα σε κάθε χώρα στους πίνακες Α και Β αποτυπώνουν ποσοστά επί τοις εκατό όσων «τείνουν να μην εμπιστεύονται» την τηλεόραση και τον Τύπο, αντίστοιχα.
Ο πίνακας Γ προέρχεται από έρευνα του γνωστού ερευνητικού ινστιτούτου Bridging Europe για την παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις των μέσων ενημέρωσης. Συγκεκριμένα, ο πίνακας αποτυπώνει πόσες φορές προβάλλονται οι θέσεις και δραστηριότητες της αντιπολίτευσης σε 100 νέα εσωτερικά θέματα και ειδήσεις μεγάλων πηγών ενημέρωσης κάθε χώρας, ανάμεσα στις 10 Ιανουαρίου και 10 Απριλίου 2020.
Είναι προφανές ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στον πίνακα Γ και τους πίνακες Α και Β. Για παράδειγμα, οι τελευταίες εννιά χώρες του πίνακα Γ, δηλαδή οι χώρες με την πιο ισόρροπη παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις, βρίσκονται επίσης στις τελευταίες δέκα χώρες στους πίνακες Α και Β, δηλαδή στις χώρες με τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη των πολιτών στην τηλεόραση και στον Τύπο. Ειδικότερα, οι τρεις σκανδιναβικές χώρες και η Ολλανδία, που είναι οι χώρες με την πιο ισόρροπη παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις στον πίνακα Γ, βρίσκονται στις έξι χώρες με τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και στην τηλεόραση και στον Τύπο στους πίνακες Α και Β.
Αντίστροφα, οι πρώτες δώδεκα χώρες με τη μικρότερη παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις στον πίνακα Γ βρίσκονται επίσης στις πρώτες δεκαπέντε χώρες με τη μικρότερη εμπιστοσύνη στην τηλεόραση και στον Τύπο στους πίνακες Α ή και Β.
Οπως τέσσερις χώρες (Ολλανδία και σκανδιναβικές χώρες) έχουν ιδιαίτερη θέση στην κάτω άκρη όλων των πινάκων και στη συσχέτισή τους, θλιβερή θέση έχει η Ελλάδα στην άλλη άκρη των πινάκων, στις πρώτες θέσεις. Δεν είναι μόνο η χώρα η οποία καταγράφεται πρώτη και με διαφορά από τη δεύτερη στην έλλειψη εμπιστοσύνης και στην τηλεόραση και στον Τύπο, αλλά βρίσκεται ταυτόχρονα πολύ ψηλά (4η) στην ελλειμματική παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις, με τη θλιβερή επίδοση 7 στις 100 στις εσωτερικές ειδήσεις στις οποίες αναφέρεται η αντιπολίτευση. Για παράδειγμα, στην Ισπανία είναι επίσης προφανής η αναξιοπιστία τηλεόρασης και Τύπου αλλά από τον πίνακα Γ αυτό δεν φαίνεται να σχετίζεται με αποσιώπηση των θέσεων της αντιπολίτευσης, όπου έχουμε παρουσία σε 22 από τις 100.
Από την άλλη πλευρά, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία, χώρες με κυβερνήσεις υπερσυντηρητικές ή ακροδεξιές, παρουσιάζουν ακόμη μικρότερες τιμές από την Ελλάδα στον πίνακα Γ (2, 4, 4), ωστόσο δεν είναι αντίστοιχα μικρή η εμπιστοσύνη σε τηλεόραση και Τύπο. Δηλαδή παρά την αποσιώπηση της αντιπολίτευσης, τηλεόραση και Τύπος δεν είναι τόσο απαξιωμένα όσο στην Ελλάδα.
Τι αποτυπώνεται λοιπόν στη θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας στους πίνακες; Αποτυπώνεται το χάσμα που βίωσε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού την προηγούμενη δεκαετία μέχρι σήμερα. Στα χρόνια 201014, το χάσμα ανάμεσα στις προσλαμβάνουσες της κοινωνίας για την κρίση, τις αιτίες και διεξόδους από αυτήν και τη φιλομνημονιακή προπαγάνδα των συστημικών Μέσων. Στα χρόνια 2015-19, η εξόφθαλμα μεροληπτική, αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάση των ίδιων Μέσων. Μετά τις 7 Ιουλίου, η αποσιώπηση της αντιπολίτευσης.
Η επιτυχία της εκστρατείας ανάδειξης του εκλεκτού τους Κυριάκου Μητσοτάκη διόλου δεν την ανέκοψε. Συνεχίζεται με άλλο περιεχόμενο. Οσοι δεν ακολουθούν τον χορό τώρα στραγγαλίζονται ευκολότερα.
Δεν είναι πια το μακεδονικό, το τέταρτο μνημόνιο που δεν υπήρχε, η κατάσταση στη Μόρια, κι ας είναι τώρα τρισχειρότερη, ούτε ο βαθύς πόνος για τη μεσαία τάξη. Συνεχίζεται όμως αμείωτη η συστηματική στοχοποίηση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ από συγκεκριμένα Μέσα και δημοσιογράφους, σαν το πρόβλημα στην Ελλάδα να είναι η αντιπολίτευση και ο αρχηγός της. Δεκάδες άρθρα (μετρημένα!) αναρωτιούνται εν χορώ έναν μήνα τώρα, σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία, τι θα είχαμε απογίνει αν στη θέση του Μωυσή-Μητσοτάκη ήταν ο Τσίπρας, ο Πολάκης κ.λπ. Οι κακές ειδήσεις για την κυβέρνηση κρατούν πολύ λίγο. Το σκάνδαλο των vouchers μετατράπηκε σε ρεπορτάζ για το τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ΚΕΚ όταν ήταν κυβέρνηση. Και την επιδείνωση της οικονομίας με επίσημα στοιχεία κατά το πρώτο εξάμηνο της ΝΔ, πολύ πριν από τον κορονοϊό, την πανηγύριζαν καθημερινά και στη διαπασών ως απογείωση της οικονομίας. Ποιος θα το θυμάται αυτό με τέτοια μίντια;
«Η επιλογή του κ. Χατζηδάκη και του κ. Μητσοτάκη να υποβάλουν αυτό το νομοσχέδιο στη Βουλή είναι μια ξεκάθαρη υποτίμηση της δημοκρατίας, του περιβάλλοντος και του αγώνα που δίνει η κοινωνία μας για ζωή αυτή την περίοδο» δήλωσε στο Documento ο κ. Φάμελλος. «Επέλεξαν το πρώτο νομοσχέδιο που θα περάσει σε συνθήκες περιορισμένης συμμετοχής βουλευτών, διαφάνειας και δημοκρατίας να πλήττει ανεπανόρθωτα το περιβάλλον και να στερεί από τις επόμενες γενιές ένα κοινωνικό δικαίωμα, περιορίζοντας σοβαρές παραμέτρους της ποιότητας ζωής. Αν η συζήτηση στη Βουλή συνεχιστεί, ο κ. Χατζηδάκης θα έχει τη μόνιμη ρετσινιά όχι απλώς του περιβαλλοντοκτόνου υπουργού, αλλά αυτού που έκλεισε το υπουργείο Περιβάλλοντος».
Το νομοσχέδιο, όπως αναφέρει ο κ. Φάμελλος, «στοχεύει στην αποδόμηση όλων των δημόσιων λειτουργιών περιβάλλοντος, των φορέων περιβάλλοντος και της αντίληψης ότι το περιβάλλον είναι στοιχείο ανάπτυξης για τη χώρα. Καταργεί τη μεθοδολογία και την οργάνωση του χωροταξικού σχεδιασμού, αφήνοντας να επικυρωθούν λογικές “μπάτε σκύλοι αλέστε” με κολλητούς της ΝΔ. Ακυρώνει τους σχεδιασμούς διαχείρισης απορριμμάτων, μεταφέροντας αρμοδιότητες στον υπουργό να κάνει ό,τι έργα επιλέγει. Αφαιρεί από τους ΟΤΑ των νησιών στο ν. Αιγαίο και το Ιόνιο την αρμοδιότητα των απορριμμάτων, χαρίζοντάς τη στους περιφερειάρχες. Σε φορείς που δεν έχουν ούτε ένα άτομο προσωπικό, ανοίγοντας την πόρτα για αναθέσεις και νέα σκάνδαλα».
Παράλληλα, το νομοσχέδιο «ακυρώνει ασυμβίβαστα φορέων που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα στον τομέα της ενέργειας με την ιδιοκτησία εταιρειών ενέργειας, τόσο εμπορίας όσο και παραγωγής. Ιδιωτικοποιεί το δίκτυο διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, του οποίου τον δημόσιο έλεγχο και τη δημόσια πλειοψηφία κρατήσαμε εν μέσω μνημονίου, στερώντας ένα αναπτυξιακό εργαλείο από τη χώρα και χαρίζοντας στους όποιους ιδιοκτήτες 100 εκατομμύρια ευρώ έργα δρομολογημένα από τον ΣΥΡΙΖΑ για τις διασυνδέσεις των νησιών» όπως επισημαίνει.
Ακόμη, προσθέτει, «τροποποιούνται χρήσεις γης στο κέντρο της Αθήνας, ανοίγοντας τις ορέξεις στην κτηματαγορά ακινήτων που πιθανόν έχει πάρει θέσεις. Ακυρώνει τους κυρωμένους δασικούς χάρτες και ανοίγει παράθυρα στις πράξεις χαρακτηρισμού των δασαρχείων και στη λειτουργία επιτροπών με δασολόγους βάζοντας ιδιώτες μηχανικούς, ενώ δεν προχωράει τις προσλήψεις δασολόγων που εγκρίθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κλείνει τους φορείς Νatura 2000 για να μπορέσει να ακυρώσει τις γνωμοδοτήσεις επί έργων και να ανοίξει τον δρόμο για κολλητούς της ΝΔ, κομματάρχες ή ολιγοπώλια».
«Ο κ. Χατζηδάκης οδηγεί την Ελλάδα σε βέβαιη καταδίκη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και παραβιάζει το σύνταγμα και αποφάσεις του ΣτΕ γκρεμίζοντας το εμπόδιο για το δικό του μοντέλο ανάπτυξης: το ελληνικό περιβάλλον. Ταυτόχρονα προβαίνει σε γρήγορη τακτοποίηση υποχρεώσεων προς ημετέρους και αναρωτιόμαστε ποια οικονομικά συμφέροντα τον πιέζουν να αναλάβει αυτή την ανεξίτηλη ρετσινιά» καταλήγει.
Ο Γιώργος Τσίπρας είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
