«Πρόκειται για ευθεία αμφισβήτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών αξιών» δήλωσε πρόσφατα η Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Και για μια στιγμή αισθανθήκαμε ως ανήσυχοι πολίτες μιας –υποτίθεται– ευρωπαϊκής δημοκρατίας στην οποία συμβαίνουν τώρα τελευταία σημεία και τέρατα υπερήφανοι για την επικεφαλής τους κράτους μας. Επιτέλους, μίλησε! Μέχρι που καταλάβαμε ότι η δήλωσή της έγινε στο Κίεβο, υπό τα φιλόφρονα χαμόγελα του Ζελένσκι, και αφορούσε τη Ρωσία. Η φιλελεύθερη δημοκρατία και οι ευρωπαϊκές αξίες στην Ελλάδα είναι εκτός του επισήμου ενδιαφέροντός της.
Την πρόεδρο τη μέλλουν ο φράχτης του Εβρου, η Μarfin, ο λαϊκισμός, ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν τα δύο άκρα, ο Ζελένσκι, οι τελετές και οι παρελάσεις. Εν γένει τα ενδιαφέροντά της είναι εμφανώς ταυτισμένα με την ατζέντα του Μητσοτάκη. Τι γίνεται με το κράτος του οποίου αποτελεί κορυφή, δεν… Η εισαγγελέας της ΕΥΠ δήλωσε στη Βουλή ότι δεν θα έλεγε όχι και σε μια επισύνδεση με τα τηλέφωνα ακόμη και της προέδρου. Ανέλεγκτη κιόλας. Στο Μαξίμου γίνεται του βούρκου με κοριούς, ανιψιούς και Κοντολέοντες. Οι δημοσιογραφικές ενώσεις τής ζήτησαν επισήμως να παρέμβει. Αλλά η πρόεδρος έχει επιλέξει να εμφανίζεται ως Η Κυρία Δεν Με Μέλλει.
Δεν έχει καμιά δυνατότητα παρέμβασης, το σύνταγμα της επιβάλλει ένα ρόλο συμβολικό, διατείνονται διάφοροι. Μια χαρά τα λένε. Κανείς δεν περίμενε να χαστουκίσει δημόσια τον πρωθυπουργό ή να καταγγείλει δημόσια τη βάναυση κακοποίηση του κράτους δικαίου μπροστά στα μάτια και τα αυτιά της. Αλλά και κανείς δεν ξεχνά ότι η ίδια είναι το πρόσωπο που συμβολίζει το δημοκρατικό κράτος δικαίου. Και όταν το κράτος δικαίου καταδιώκεται και υποφέρει η ίδια οφείλει να το πάρει κάτω από την προεδρική της φτερούγα. Τι θα έλεγε, πώς και πού θα το έλεγε χωρίς να παραβιάσει τα όρια του ρόλου της, ξέρει μια χαρά να τα κάνει. Απλώς δεν θέλει. Δεν τη μέλλει. Προτιμά τη σιωπή ενώ γύρω της σκάνε κοριοί και ερείπια του κράτους δικαίου. Δεν εννοεί να καταλάβει ότι μας οφείλει μια στάση δημοκρατικού ήθους, απαραίτητη σε στιγμές όπως αυτές που ζούμε. Οτι από μικροκομματικές αποσιωπήσεις και κομματικές παραποιήσεις έχουμε μπουχτίσει. Οτι άλλοι πρόεδροι, πριν από αυτή, τίμησαν τον συμβολικό τους ρόλο με έξοχους συμβολισμούς, που δεν εναρμονίζονταν πάντα με τις διαθέσεις του ενοίκου στο απέναντι μέγαρο. Και ότι, τέλος, είναι εκ του ρόλου της υπεύθυνη αν όχι για την προστασία του κράτους δικαίου, τουλάχιστον για την προστασία της εμπιστοσύνης στην ίδια και στον θεσμό που εκπροσωπεί.
Δεν τον μέλλει τον πρωθυπουργό. Αν δεν τη μέλλει και την πρόεδρο, κακά μαντάτα για τη δημοκρατία. Και για την ίδια βέβαια…
