Οταν τελειώνουν τα παραδοσιακά όπλα δημιουργείται η ανάγκη να επινοηθούν καινούργια. Μια σειρά άρθρων τον τελευταίο καιρό με αποκορύφωμα αυτό στο Liberal δεν επικεντρώνονται πλέον στις ιδεολογικές διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αλλά σε εξωτερικά χαρακτηριστικά.
*H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
«Η κυρία Δόμνα Μιχαηλίδου διαθέτει έναν συνδυασμό χαρισμάτων που σκοτώνει κάθε συριζαίο. Είναι νέα, όμορφη, μορφωμένη και φεγγαρόφωτη». Στη χειρότερη περίπτωση ο δημοσιογράφος θεωρεί πως η πολιτική κρίνεται με όρους καλλιστείων, στην καλύτερη ότι συνεχίζει τη Φεγγαροντυμένη του Σολωμού.
Ας μιλήσουμε σοβαρά. Μια πρώτη ανάγνωση θα ήταν ότι μεταφέρθηκε και στη χώρα μας ο αμερικανικός όρος identity politics, ο οποίος αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό του κοινού από την ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ωστόσο αυτή η τακτική έχει βαθύτερες ιστορικές ρίζες τις οποίες αναλύει εμβριθώς σε δοκίμιό του ο Ουμπέρτο Εκο. Υποστηρίζει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η απαξίωση του Αλλου, είτε σε περιόδους ειρήνης είτε σε περιόδους πολέμου, τόσο ενισχύεται η καταξίωση η δική μας ή του ισχυρού που υπηρετούμε. Στα ρωμαϊκά ανάγλυφα οι βάρβαροι εμφανίζονται γενειοφόροι και πλακουτσομύτηδες ενώ το ίδιο το όνομά τους υπαινίσσεται ένα ελάττωμα γλώσσας και επομένως σκέψης. Αργότερα πήραν σειρά οι γυναίκες, που είναι αμαρτωλές από τη φύση τους, άρα μάγισσες και επομένως έπρεπε να γίνουν παρανάλωμα του πυρός της Ιεράς Εξέτασης. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ένας Γάλλος είχε γράψει βιβλίο όπου καταδείκνυε ότι ο μέσος Γερμανός παράγει περισσότερα κόπρανα από τον Γάλλο, επομένως είναι δύσοσμος και βρομερός. Ακολούθησε η ναζιστική προπαγάνδα εναντίον των Εβραίων επειδή ήταν στραβοκάνηδες, είχαν διαφορετικά έθιμα και λάτρευαν τον Αντίχριστο. Ετσι αθωώνεται ο Χίτλερ που δεν μπορούσε να δεχτεί ότι αυτοί οι μελαχρινοί παίρνουν τις γκόμενες από τους ξανθούς.
Είναι προφανές ότι η δαιμονοποίηση συντελείται με τη φόδρα της κανονικότητας και πως η ασχήμια χαρακτηρίζει τις κατώτερες τάξεις και φυλές. Αυτή η α ι σ θ η τικ ο ποιημένη πολιτική πεποίθηση από τη μια κατασκευάζει το άσχημο που συμπίπτει με το κακό και από την άλλη ορίζει αυθαίρετα το κάλλος που ταυτίζεται με το καλό. Εκτός από τις «σαγιονάρες, τα ταγάρια, την κακογουστιά» και το «να τελειώνουμε επιτέλους με τους κακομούτσουνους» του Μουμτζή, οι συριζαίοι είναι επίσης άπλυτοι, άλουστοι, βρομεροί Εξαρχειώτες και δεν φοράνε γραβάτα. Στον αντίποδα, ο κανονικός νεοδημοκράτης δίνει θρησκευτικό όρκο στη Βουλή, κυκλοφορεί με εντομοκτόνα για κατσαρίδες, έχει πάντα μαζί του Betadine για να είναι καθαρός και αμόλυντος και συχνάζει στη Μύκονο, όπου συναναστρέφεται Αραβες επενδυτές, σκεπτόμενος το καλό της χώρας σε αντίθεση με τους απάτριδες συριζαίους.
Και μπορεί όλο αυτό να λειτουργεί επικοινωνιακά, ωστόσο να έχουμε υπόψη πως όταν κατασκευάζουμε τον εχθρό κατασκευάζουμε και την επίγεια κόλασή μας. Και η κόλαση είναι ήδη εδώ. Λείπει μόνον ο δήμιος γιατί κάνουν οικονομία στο προσωπικό.
