Αυτό που συµβαίνει στο ελληνικό πολιτικό σύστηµα είναι ενδιαφέρον ως εντυπωσιακό, αλλά αναµενόµενο: η κυβέρνηση δεν έχει απέναντί της κανένα οργανωµένο κόµµα, έτοιµο να την αντικαταστήσει, αλλά βρίσκει ευρύτατα κοινωνικά στρώµατα και οµάδες που οργανώνονται στη βάση συγκεκριµένων κοινωνικών συγκρούσεων και µαχών.
Αυτή είναι ταυτοχρόνως η δύναµη και η αδυναµία της κυβέρνησης. ∆εν φαίνεται στον ορίζοντα κανένα κόµµα έτοιµο και πρόθυµο να αναλάβει την κυβέρνηση έπειτα από αυτήν. Αντιθέτως, δείχνουν µάλλον έτοιµα κάποια εξ αυτών (χαρακτηριστική περίπτωση το ΠΑΣΟΚ ή εκδοχές αυτού) να συνεργαστούν ακόµη και µε τη Ν∆ για µια κυβερνητική λύση, µε αποτέλεσµα να βυθίζονται πολιτικά µε ταχύτερο ή βραδύτερο ρυθµό.
Ενώ η κυβέρνηση δείχνει ισχυρή (τουλάχιστον αρκετά) σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, στην πραγµατικότητα χάνει σε επίπεδο κοινωνικής βάσης µε ταχύτατο ρυθµό. Φυσικά, η ολιγαρχία, ένα µεγάλο µέρος των επιχειρηµατιών και ορισµένα στρώµατα που ζουν από τις προσόδους και τον µεταπρατισµό εξακολουθούν να υποστηρίζουν τον πρωθυπουργό και για την ακρίβεια το µοντέλο και το σύστηµα εξουσίας πίσω του. Την ίδια στιγµή ωστόσο διαµορφώνεται ένα µεγάλο εύρος λαϊκού αντι- µητσοτακισµού, το οποίο ακριβώς λόγω της απουσίας κυβερνητικής εναλλακτικής µέσα από το ίδιο το σύστηµα εξουσίας, όπως συνέβαινε σε προηγούµενα διαστήµατα, τείνει να διευρυνθεί και να αποκτήσει εν γένει αντισυστηµικά χαρακτηριστικά.
Προφανώς και δεν µπορεί να γίνει κάτι τέτοιο µόνο λόγω του εγκλήµατος στα Τέµπη. Τα αντισυστηµικά κινήµατα απαιτούν πολύ ευρύτερες διεργασίες και πολιτικές προκειµένου να θεµελιωθούν και να διευρυνθούν. Το έγκληµα στα Τέµπη ωστόσο και η διαχείρισή του αµέσως µετά (έως και σήµερα) αποκαλύπτουν όχι µόνο µια κυβέρνηση αλλά ένα σύστηµα εξουσίας ολόκληρο, το οποίο λειτουργεί µε καταφανώς παρακρατικές µεθόδους, όπως και µε πλήρη απουσία σεβασµού για κάθε πτυχή νοµιµότητας.
Αυτή η κατάσταση γεννά ένα δηµοκρατικό επίδικο. Σε αυτό θα προστεθεί εκ νέου και προϊόντος του χρόνου το επίδικο, το οποίο αφορά τις οικονοµικές και κοινωνικές συνθήκες. Η οικονοµία που βασίζεται στις προσόδους, στον µεταπρατισµό και σε εισροές κεφαλαίων είναι µοιραίο να βρεθεί µπροστά σε νέα αναταραχή σύντοµα.
Ο συνδυασµός εµφανώς παρακρατικών, εγκληµατικών µεθόδων και λειτουργιών, ταύτισης σε στρατηγικές επιλογές ενός µεγάλου µέρους του πολιτικού συστήµατος και οικονοµικής κρίσης θα διαµορφώσει όχι µόνο αντισυστηµικές κινήσεις αλλά και τις κρίσιµες, συγκεκριµένες πολιτικές µάχες.
Σε αυτήν τη φάση, λογής ακροδεξιά κόµµατα δείχνουν έτοιµα να σφετεριστούν τυχόν τέτοιες προσπάθειες. ∆εν είναι όµως ικανά. Μπορούν να εξελίξουν κάθε τέτοια απόπειρα µόνο µέχρι εκείνο το σηµείο που δεν θίγει τον πυρήνα του συστήµατος εξουσίας. Είναι αντιθέτως η αµφισβήτηση αυτού ακριβώς του πυρήνα που προσδιορίζει τις κρίσιµες πολιτικές µάχες. Και είναι µόνο εκδοχές της Αριστεράς που µπορούν να προωθήσουν µια τέτοια διαδικασία.
Οσο αυτές οι εκδοχές απουσιάζουν, βλέπουµε µια προοπτικώς συστηµική κατάρρευση σε κίνηση. Κατά ιστορική ειρωνεία, η εκλογική ισχύς του Κυριάκου Μητσοτάκη µετατρέπεται σε στρατηγικό µειονέκτηµα του συστήµατος εξουσίας που τον υποστηρίζει.
Διαβάστε επίσης:
Έγκλημα Τέμπη: Στον Εφέτη Ανακριτή η Μαρία Καρυστιανού
Έγκλημα Τέμπη: Βολές κατά Μητσοτάκη από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων
Κώστας Αρβανίτης: Και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων εχθρός της πατρίδας;
