Μία μελαγχολική Πέμπτη του 1994 στην άλλη άκρη της (σχεδόν) Ευρώπης, στο Τελ Αβίβ, όσοι υπηρετούσαν το ελληνικό μπάσκετ ένιωθαν καταραμένοι: «Αυτή η χώρα δεν θα κατακτήσει ποτέ το Κύπελλο Πρωταθλητριών», έλεγαν, ή μάλλον …λέγαμε.
Ο Ολυμπιακός είχε μόλις ηττηθεί από την θεωρητικά κατώτερη Γιουβεντούτ Μπανταλόνα, νικημένος μάλλον από το δικό του μεθύσι (μετά τη νίκη επί του «αιώνιου» Παναθηναϊκού στον ημιτελικό), παρά από την τότε ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Η διπλή «κοκκινοπράσινη» εκστρατεία της επόμενης χρονιάς, στη Σαραγόσα, απέβη εξίσου άκαρπη.
Την άνοιξη του 1995, η Ελλάδα μετρούσε 0/8 στα φάιναλ-φορ της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, αφού είχαν προηγηθεί οι τρεις αποτυχίες του Άρη (1988-90, Γάνδη, Μόναχο, Σαραγόσα) και η μονάκριβη του ΠΑΟΚ, εντός έδρας μάλιστα αυτή (1993, Αθήνα). Ουδείς μπορούσε να διανοηθεί όσα κρύβονταν πίσω από την επόμενη γωνία.
Δύο δεκαετίες αργότερα, το ελληνικό μπάσκετ έχει συσσωρεύσει στην τροπαιοθήκη του εννέα Κύπελλα Πρωταθλητριών (κερδισμένα μέσα σε 18 χρόνια, 1996-2013) και δυσκολεύεται πολύ να μετρήσει πόσες ομάδες του πέρασαν τις πύλες του φάιναλ-φορ. Για τον Ολυμπιακό, που τότε φοβήθηκε ότι έχανε τη μεγαλύτερη ευκαιρία του, το φετινό θα είναι αισίως το 10ο. Τα τρία τρόπαια που απέκτησαν κόκκινη κορδέλα, το 1997, το 2012 και το 2013, περιμένουν παρέα.
Πλέον, είδηση είναι όταν η «κούπα» καταλήγει σε τρίτη χώρα και όχι στην Ελλάδα! Δεν μιλάμε πια για κατάρα, αλλά για ευλογία. Όταν τα φώτα της γιορτής ανάβουν, χωρίς την παρουσία ελληνικής ομάδας (όπως συνέβη το 2016 στο Βερολίνο και το 2014 στο Μιλάνο), οι ξένοι νιώθουν ότι κάτι τους λείπει…
Ο Ολυμπιακός είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα της περιόδου 2009-2017, με έξι συμμετοχές σε φάιναλ-φορ και δύο, μέχρι νεωτέρας, τρόπαια. Το στοιχείο που αποτελεί σήμα κατατεθέν του είναι η ύπαρξη ισχυρής ελληνικής βάσης (όπως συνέβαινε στον Παναθηναϊκό της προηγούμενης δεκαετίας), η χρηστή διαχείριση και η ανάδειξη ξένων ψηλών που φτάνουν στον Πειραιά σχεδόν άσημοι και αποκτούν υπεραξία, με την ευλογία συνήθως του Βασίλη Σπανούλη: Χάινς, Ντάνστον, Άντιτς, Χάντερ, ενδεχομένως αύριο Μπερτς και Μιλουτίνοβ.
Οι Έλληνες παίκτες που απαρτίζουν τον σκληρό πυρήνα της φετινής ομάδας είναι λίγο πολύ οι ίδιοι που οδήγησαν την ομάδα στους back-to-back θριάμβους του 2012 και 2013: Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης. Οι μοναδικοί που ξέφυγαν από τον κανόνα είναι ο Κώστας Σλούκας (πρωτοπαλίκαρο του Ομπράντοβιτς στη σημερινή Φενέρμπαχτσε) και ο Στράτος Περπέρογλου (πυλώνας της Μπαρτσελόνα του Γιώργου Μπαρτζώκα), αλλά στην εξίσωση προστέθηκαν δύο νεώτεροι διεθνείς, οι Παπαπέτρου και Αγραβάνης.
Ο προπονητής Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του παζλ. Πέρα από τη χρονιά του θριάμβου του Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο Ολυμπιακός οδηγήθηκε στα φάιναλ-φορ της τελευταίας επταετίας από ελληνικά χέρια: Γιαννάκης, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος.
Η ευεργετική επίδραση αυτής της καλής χημείας ήταν ολοφάνερη τις μέρες των πλέι-οφ της Εuroleague, όταν ο Παναθηναϊκός των πολλών λεγεωνάριων αποσυντέθηκε εις τα εξ ων συνετέθη και εκτροχιάστηκε σε εκφυλιστικά φαινόμενα, ενώ ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε ατσάλινος στην πορεία, από το 1-2 στο 3-2 επί της Εφές.
Η ομάδα που βίωσε περισσότερο από κάθε άλλη στο πετσί της την εκτόξευση του Ολυμπιακού, τα τελευταία πέντε χρόνια, ήταν η ίδια ΤΣΣΚΑ Μόσχας που τον περιμένει στις 19 Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη: Ηττημένη στον τελικό του 2012, παρά το +19 του 28ου λεπτού, ηττημένη στην ημιτελικό του 2013, ηττημένη και στον ημιτελικό του 2015. Μηδέν στα τρία!
Λίγες μέρες πριν το φετινό ραντεβού ανάμεσα στους δύο, οι Ρώσοι κοιμούνται ανήσυχοι και προσπαθούν να ξορκίσουν τα φαντάσματα τριών αλλεπάλληλων στραπάτσων. Ο Δημήτρς Ιτούδης, βέβαια, ξέρει καλά τα μυστικά των «κόκκινων» από τότε που ήταν δεξί χέρι του Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό.
Στο κάτω κάτω, η ΤΣΣΚΑ του 2012 δεν είχε στον πάγκο Ιτούδη, αλλά …Σφαιρόπουλο, στον πλευρό του Γιόνας Καζλάοσυσκας! Ο Ιτούδης και ο Ομπράντοβιτς είχαν δει την πλάτη των Ρώσων, δύο μέρες νωρίτερα στον ημιτελικό…