Μια µέρα µετά το «κουρελόχαρτο» του Αρειου Πάγου για το σκάνδαλο των υποκλοπών, η κοινή γνώµη έγινε µάρτυρας της αθώωσης «λόγω αµφιβολιών» των δύο κατηγορούµενων για τη δολοφονία Καραϊβάζ. Παράλληλα, συγγενείς θυµάτων του εγκλήµατος των Τεµπών συνεχίζουν να ανεβαίνουν τον γολγοθά της δικαστικής δικαίωσης.
Στην πρώτη περίπτωση, η καθεστωτική σύµφυση εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας κατέστησε λευκές περιστερές τους ωτακουστές του κράτους και του παρακράτους, ενώ όλοι οι «στόχοι» της ΕΥΠ αποτελούν µε τη βούλα της κ. Αδειλίνη οιονεί κατασκόπους.
Στη δεύτερη, πρόκειται για φιάσκο της ΕΛΑΣ και όσων συνέταξαν το διάτρητο κατηγορητήριο, οδηγώντας µε ασφάλεια στο συµπέρασµα ότι οι αρµόδιες αρχές αδυνατούν να αντιµετωπίσουν το οργανωµένο έγκληµα, την ώρα που ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κοµπάζει για το «Greek FBI».
Ως προς την τρίτη, όσοι έχασαν συγγενικά πρόσωπα στα Τέµπη βλέπουν δικογραφίες (έπειτα από µηνύσεις τους) να φτάνουν ανά τακτά χρονικά διαστήµατα στη Βουλή, µε την πλειοψηφία να είναι έτοιµη να απορρίψει οποιοδήποτε αίτηµα της µειοψηφίας για προανακριτική επιτροπή.
Βλέπουν, επίσης, διώξεις να ασκούνται σε κρατικούς λειτουργούς, αλλά γνωρίζουν και αντιλαµβάνονται ότι η πολυαναµενόµενη έρευνα του εφέτη-ανακριτή έχει δρόµο µπροστά της.
Συν τοις άλλοις, κανείς δεν µπορεί να εκφράσει µε βεβαιότητα την άποψη πως ο τότε υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραµανλής θα µπει στο κάδρο των ευθυνών κι ας είχε προειδοποιηθεί µε όλα τα δυνατά µέσα για το προδιαγεγραµµένο έγκληµα.
Και στις παρακρατικές παρακολουθήσεις και στη µαφιόζικη δολοφονία και στο κρατικό έγκληµα η τρίτη εξουσία φροντίζει να υπενθυµίζει στον κοινωνικό παράγοντα πως το κράτος δικαίου είναι ασθενικό έως και ανύπαρκτο.
Τουλάχιστον υπάρχει η διαπίστωση του πρωθυπουργού πως «η Ελλάδα είναι µια χώρα µε καταπληκτική ποιότητα ζωής».
Ας µην τα θέλουµε και όλα!
