Τι αποκομίζει κάποιος διαβάζοντας το πρόσφατο άρθρο του Κ. Σημίτη στην «Καθημερινή» για τα ελληνοτουρκικά και την πιθανότητα θερμού επεισοδίου;
Οι διαχρονικοί υμνωδοί του πρώην πρωθυπουργού απαντούν κατά το σύνηθες: «Σοβαρό άρθρο που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από όλους – πολιτικούς και κοινωνία». Στον αντίποδα, οι επικριτές του –μεθ’ ων η στήλη– λένε «κοίτα ποιος μιλάει», θυμίζοντας επιλογές του κ. Σημίτη βλαπτικές για τη χώρα. Στις επιλογές αυτές αναφέρεται η σημερινή επιστολή προς έναν φίλο φανατικό σημιτικό…
Αγαπητέ Νίκο,
Πήρες μαύρα μεσάνυχτα Σαββάτου για να με ρωτήσεις αν διάβασα το άρθρο του Σημίτη στην «Καθημερινή» για τα ελληνοτουρκικά.
Το διάβασα την Κυριακή. Και συγγνώμη που θα σε δυσαρεστήσω αλλά ο άνθρωπος αυτός, φίλε μου, συνεχίζει τη γνωστή τακτική του:
Περιμένει στη γωνία και εμφανίζεται ως σοφός πολιτικός που προβλέπει με ασφάλεια, προειδοποιεί με υπευθυνότητα και προτρέπει πολιτικούς και πόπολο να συνταχθούν με τις κατά καιρούς απόψεις του. Καταφανής στόχος η δικαίωση των επιλογών του ως πρωθυπουργού.
Επειδή θα απαιτούσε δύο σελίδες και βάλε για να απαντηθεί λέξη προς λέξη το άρθρο του, αρκούμαι σε βασικές παρατηρήσεις… Λοιπόν, πρόκειται για ένα κείμενο πονηρό, το οποίο βρίθει από ανακρίβειες και αντιφάσεις, ενώ αποτυπώνει καθαρά την επιλεκτική μνήμη του συντάκτη του. Συγκεκριμένα:
Πονηριά και ανακρίβειες: Παραθέτει τις θέσεις της Τουρκίας π.χ. για την υφαλοκρηπίδα των νησιών και υπενθυμίζει ότι η θέση αυτή έχει δικαιωθεί από το Διεθνές Δικαστήριο: «Ενα μικρό νησί δεν έχει δική του υφαλοκρηπίδα εφόσον βρίσκεται κοντά σε έναν κύριο όγκο ξηράς. Η υφαλοκρηπίδα ανήκει σε αυτή την περίπτωση στο κράτος που έχει τον κύριο όγκο ξηράς». Δηλαδή στην Τουρκία.
Ελα όμως που το Διεθνές Δικαστήριο έχει αποφανθεί ούτως για δυο τρεις περιπτώσεις νησίδων απολύτως απομακρυσμένων και τελείως απομονωμένων. Για δεκάδες άλλες περιπτώσεις έκρινε ότι δικαιούνται να έχουν υφαλοκρηπίδα τα νησιά ή να έχουν μερική αλλά σημαντική επήρεια.
Ανακριβειών συνέχεια: Λέει ότι αν η Ελλάδα καταθέσει συντεταγμένες στον ΟΗΕ για τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, η Τουρκία θα καταθέσει αμέσως τις δικές της συντεταγμένες. Ομως η Τουρκία το έχει ήδη πράξει! Οσο για την πιθανή παραπομπή του θέματος στο ΔΔ και την περίπτωση «συμβιβαστικής λύσης που δεν θα ικανοποιούσε καμία από τις δύο πλευρές», παραλείπει να πει ότι η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου, εν αντιθέσει προς την Τουρκία…
Επιλεκτική μνήμη – βολικές ερμηνείες: Ο κ. Σημίτης θριαμβολογεί για το Ελσίνκι (σύνοδος κορυφής της ΕΕ το 1999) γράφοντας ότι με δική του πρωτοβουλία πέτυχε να συμπεριληφθεί στα συμπεράσματα της συνόδου το εξής: Υποχρεώνεται κάθε υποψήφιο προς ένταξη στην ΕΕ κράτος «να καταβάλει κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς. Αλλιώς θα πρέπει να φέρει τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου».
Ομως, φίλε μου, τι σημαίνει αυτό επί της ουσίας; Οτι η Ελλάδα αναγνωρίζει για πρώτη φορά πως υφίστανται συνοριακές διαφορές με την Τουρκία! Ενώ η ελληνική θέση, απαράλλακτη συνεχώς, είναι ότι η μόνη διαφορά που υφίσταται είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Αλλά να ήταν μόνο το Ελσίνκι; Το 1997 με τη συμφωνία της Μαδρίτης (σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ) η Ελλάδα υπέγραψε συμφωνία σύμφωνα με την οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»! Σου θυμίζω ότι έναν χρόνο πριν είχαμε τα Ιμια. Τι λες; Δεν πρόκειται για σέρβις προς την Τουρκία σχετικά με τις «γκρίζες ζώνες» κ.λπ.;
Εχω κι άλλα να σου πω. Για τις επιλογές Σημίτη στα ελληνοτουρκικά και γενικώς, αλλά ο χώρος δεν επαρκεί. Μόνο τούτο για κλείσιμο: Πέρα από τις κοινοτοπίες περί πιθανού θερμού επεισοδίου, εκείνο που προβάλλει αισχυντηλό είναι η προτροπή για συμβιβασμό με την Τουρκία, έστω και οδυνηρού.
Λοιπόν, τι λες;
