Μετανάστρια από τη Συρία, μισή Παλαιστίνια, τρανς, ακτιβίστρια και ηθοποιός, πρωταγωνιστεί στο «Trans-Port», ένα έργο που ακουμπά σε πολύ δικά της βιώματα.
Η ιστορία της Κασσάνδρας Ελ Ναζάρ έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Καταρχάς είναι καλή ηθοποιός. Την είδαμε να παίζει στο θέατρο Vault, στο έργο «Trans-Port» της Ειρήνης Δερμιτζάκη που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καρατζιάς, υποδυόμενη μια τρανς προσφύγισσα στο road trip προς τη Δύση με οδηγό τον διακινητή Σωτήρη Δούβρη. Συν τοις άλλοις, η Κασσάνδρα –μισή Σύρια, μισή Παλαιστίνια– είναι ένα όμορφο, φωτεινό πλάσμα που συγκινεί με την αλήθεια και την αφοπλιστική ειλικρίνειά του.
Πόσα χρόνια έχετε στην Ελλάδα;
Ηρθα εδώ το 2008 εξαιτίας της μάνας μου. Ηταν χωρισμένη με τον πατέρα μου και ξαναπαντρεμένη με κάποιον Ελληνοάραβα. Ετσι μπόρεσα να έχω άδεια παραμονής, ασχέτως αν δεν έχω καμιά επαφή με τη μάνα μου. Ηρθα ως μετανάστρια πριν από τον πόλεμο και καλό είναι να ξεχωρίζουμε τι είναι μετανάστης και τι πρόσφυγας. Ολοι όσοι έρχονται από άλλη χώρα μπαίνουν στην κατηγορία του «μεταναστευτικού», αλλά οι πρόσφυγες είναι σαφώς πιο ευάλωτοι.
Ηρθατε ως αγόρι στην Ελλάδα;
Ναι, αλλά δεν θέλω να μιλήσω μ’ αυτό τον όρο γιατί δεν τον υποστηρίζω πια. Εγώ πιστεύω ότι πάντα ήμουν αυτή που είμαι, απλώς δεν είχα κάνει το coming out μου. Το λέω και μες στο έργο: «Πάντα γυναίκα ήμουν, εγκλωβισμένη σε λάθος σώμα». Δεν υπάρχει αγόρι, είμαι μια τρανς, πάει και τελείωσε!
Τι ρόλο παίζει η ομορφιά; Δεν είναι επιφανειακό να μένετε μόνο σ’ αυτή;
Φυσικά και είναι. Εγώ έχω κι άλλο υλικό κι όποιος με γνωρίζει το καταλαβαίνει στην πορεία. Δεν είναι εύκολο να είσαι τρανς σε μια κοινωνία της Μέσης Ανατολής και μετά στην ελληνική. Δεν υπήρχε πληροφόρηση, αν κι εδώ στην Ελλάδα ακόμη δεν ξέρουμε τα βασικά.
Η ρήξη με τη μητέρα ήρθε απ’ την ώρα που κάνατε την επιλογή σας;
Οχι, γιατί το ήξερε απ’ όταν ήμουν μικρή. Ημουν ένα θηλυπρεπές αγοράκι με δυσφορία φύλου από τότε. Στην εφηβεία η μάνα μου ήθελε να με στείλει στον πατέρα μου, που είχε φύγει στο Κουβέιτ, για να γινόμουν άντρας.
Είχατε καλύτερες σχέσεις με τον πατέρα σας;
Οχι… Ηθελε να με κάνει αγόρι με το ζόρι. Εφυγα από μια πιο ανεκτική κοινωνία για το πιο καταπιεστικό Κουβέιτ, όπου πήγα για τρία χρόνια εκεί σε σχολείο μόνο για αγόρια και με μεγάλη παρενόχληση. Τα χειρότερά μου χρόνια. Επρεπε να παριστάνω κάτι άλλο για να προστατευτώ, αλλά αυτό δεν κρύβεται και δεν κατάφερα πολλά πράγματα. Ποτέ λοιπόν δεν ήταν καλή η σχέση με τη μάνα κι όταν κάποια στιγμή θέλησε να το διορθώσει αυτό δεν μπορούσε. Μου είπε: «Ελα στην Ελλάδα», παρόλο που εγώ ήθελα να γυρίσω στη Συρία για να κάνω θέατρο. Εχουμε στη Δαμασκό μεγάλη θεατρική παράδοση, όπως και τα καλύτερα σίριαλ που παίζονται σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Δεν είχα όμως καμιά αυτοπεποίθηση με τη δυσφορία φύλου που με βασάνιζε. Δεν ήθελα να παίξω ως αγόρι αφού ένιωθα κάτι διαφορετικό.
Ενημερώνεται σήμερα η μητέρα σας για όλα όσα κάνετε;
Τα ξέρει, αλλά δεν κάνει καμιά κίνηση και δεν έχουμε επικοινωνία. Δεν μπορεί να το χωνέψει… Ζούμε σ’ άλλον κόσμο πλέον, δεν θα συμφωνούσε συνολικά με τον τρόπο ζωής μου.
Πότε και πώς σας έγινε η πρόταση να παίξετε στο «Trans-Port»;
Πάντα κυνηγούσα το θέατρο, αλλά έπρεπε να μάθω τη γλώσσα. Μπορώ πλέον ν’ αντεπεξέρχομαι σε καλό βαθμό. Ηταν κι η επιβίωση στη μέση. Πρώτα γνώρισα την Ειρήνη, τη συγγραφέα. Ημασταν μαζί στο φεμινιστικό στέκι και όταν τα είπαμε λίγο, μου ομολόγησε πως της έδωσα έμπνευση. Γίναμε φίλες και με ρωτούσε πράγματα για τη ζωή μου. Εγραψε ένα έργο εμπλέκοντας το προσφυγικό στοιχείο με το τρανς κομμάτι, αφού ήθελε να μιλήσει για πράγματα όχι πολυειπωμένα. Επρεπε να με ρωτήσει για να αντλήσει στοιχεία, δεν ήθελε να γράψει μόνο απ’ το μυαλό της. Το έργο ως project πήρε μια διάκριση και τότε ζήτησε να το σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καρατζιάς στο Vault.
Πώς ήταν ως σκηνοθέτης ο Καρατζιάς;
Κάναμε εντατικές πρόβες για τρεις μήνες. Το πράγμα ρόλαρε και καμιά φορά απορώ κι εγώ. Μου άρεσε που μου έδωσε χώρο ο Καρατζιάς λέγοντας μου δυο τρία πράγματα χωρίς να με καταπιέσει. Μου έδωσε ελευθερία, αυτός που είναι επαγγελματίας στη δουλειά του και δουλεύει τόσα χρόνια.
Είστε πολιτικοποιημένη;
Κινούμαι στους ελευθεριακούς χώρους και οι δεξιοί θα έλεγα ότι με αποδέχονται με περισσότερο κόπο. Δείχνουν ενδιαφέρον, αλλά εγώ νιώθω ότι πρέπει να εξηγώ πολλά παραπάνω. Δεν το δηλώνω, αν και είμαι ακτιβίστρια. Ο πατέρας μου είναι Παλαιστίνιος, μπορώ να μη φωνάζω κι εγώ «Free Palestine»; Εχουμε μια κυβέρνηση εδώ που υποστηρίζει ανοιχτά το Ισραήλ κι εγώ, ξέρετε, έδωσα συνέντευξη σε κανάλι που ποτέ δεν παίχτηκε. Μόλις είπα ότι είμαι κατά το ήμισυ Παλαιστίνια με έκοψαν για να μην κάνουν support σε κάποια απ’ την Παλαιστίνη.
Αγαπάτε τη ζωή;
Ναι! Η ζωή μου αρχίζει να είναι πολύ πιο ωραία. Κρατάω το θετικό των όσων κάνω και νιώθω καλά. Η Ελλάδα πια είναι σπίτι μου. Κάνω αυτό που θέλω για να περνάω την αλήθεια μου μέσα από ένα έργο. Μην μπορώντας πια να πάω με τη λογική αλλά με το ένστικτο, ζω το παρόν και δεν κάνω σχέδια για το μέλλον.
