Η ιστορία της Κέλλυς Φωτοπούλου, μιας δημιουργού και επιχειρηματία που από την Ύδρα έφτασε στην Ινδία
Στο κέντρο της Αθήνας άνοιξε πρόσφατα το δεύτερο κατάστηµά της µε την ονοµασία «Kashish» (κασίς). Ενα µαγαζί γεµάτο έντονα χρώµατα, «µυρωδιά» από Ινδία αλλά µε την ελληνική δηµιουργική σφραγίδα της Κέλλυς Φωτοπούλου, η οποία κατάφερε µέσα σε σύντοµο χρονικό διάστηµα να επεκτείνει την επιχείρησή της τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τα φορέµατα, τα καφτάνια, τα παιδικά και αντρικά ρούχα που φτιάχνει είναι χειροποίητα και κρύβουν από πίσω τους µια µοναδική ιστορία.
Από µικρή ηλικία η οικογένεια της Κέλλυς µοιράζει τη ζωή της ανάµεσα στην Ύδρα και την Αθήνα. Το κοσµοπολίτικο νησί µε τη µοναδική αρχιτεκτονική σίγουρα αποτελεί πηγή έµπνευσής της. Αλλά και η ίδια η οικογένειά της. Ξαδέρφια του πατέρα της τα αδέρφια Βασίλης και ∆ιονύσης Φωτόπουλος, εκ των οποίων ο πρώτος είναι γνωστός για το βραβείο Οσκαρ καλλιτεχνικής διεύθυνσης για την ταινία «Ζορµπάς» του Μιχάλη Κακογιάννη το 1964. «Οταν ήµουν µικρή πήγαινα στο εργαστήριό του, τον έβλεπα που ζωγράφιζε, διάβαζα τα βιβλία του. Αλλά και οι γονείς µου ζωγραφίζουν καλά. Η µητέρα µου χωρίς να έχει σπουδάσει είναι µια καλή ρεαλιστική ζωγράφος».
Η ίδια φοίτησε για έναν χρόνο στη Σχολή Νοσηλευτικής στα Γιάννενα αλλά αντιλήφθηκε ότι δεν είναι αυτό που της ταίριαζε και τελικά σπούδασε ζωγραφική σε ιδιωτικό πανεπιστήµιο. «Ηθελα να γίνω γραφίστρια. Ζωγράφιζα κι εγώ από µικρή, αλλά να σου πω την αλήθεια δεν θεωρώ ότι ήµουν κανένα τροµερό ταλέντο. Ο καθηγητής µου στη σχολή, ο ζωγράφος Τάσος Μισούρας, µου είπε: “Κέλλυ, ζωγραφίζεις καλά αλλά δεν ξέρω αν είναι απλώς ότι τα κανείς όλα καλά ή πραγµατικά είναι αυτό που θέλεις”. Εκεί κατάλαβα ότι όντως ήµουν απλώς πολύ οργανωτική και πειθαρχηµένη. Με επηρέασε πάρα πολύ ο Νίκος Ναυρίδης –ήταν ο µέντοράς µου– και τελικά ασχολήθηκα µε το βίντεο και την εννοιολογική τέχνη. Ωστόσο βιοποριστικά δεν ήταν εύκολο να συνεχίσω. Οταν τελείωσα τη σχολή ήµουν µετέωρη». Τότε ήταν που βρέθηκε στον δρόµο της η Ινδία.
Η απέραντη επικράτεια της έµπνευσης
Ηταν 2008 όταν πήγε για πρώτη φορά στην Ινδία και γνώρισε τον προµηθευτή της, µε τον οποίο συνεργάζεται στενά έως σήµερα. Τότε ήταν που αντιλήφθηκε ότι µπορεί να µπει στο δηµιουργικό κοµµάτι σχεδιάζοντας η ίδια τα εµπριµέ των υφασµάτων. «Με ενθουσιάζει τόσο πολύ το δηµιουργικό κοµµάτι της δουλειάς µου. Συνεχώς θέλω να επινοώ νέα µοτίβα. Κάθε Σεπτέµβριο που τελειώνει η σεζόν κάνω την έρευνά µου και εµπνέοµαι από διάφορα θέµατα, όπως αφρικανικά µοτίβα, αποικιακά. Τον Οκτώβριο είµαι έτοιµη και πάω για ενάµιση µήνα στην Ινδία –στην πόλη Τζαϊπούρ της περιφέρειας Ρατζαστάν– για να αρχίσει η χρονοβόρα αλλά άκρως δηµιουργική διαδικασία την οποία απολαµβάνω».
Διαβάστε επίσης: Η κρυφή ιστορία ενός υποδηματοποιού από το Ηράκλειο της Κρήτης
Τα µοτίβα της Κέλλυς τυπώνονται στην Ινδία µε βάση την αρχαία τεχνική του block printing. «Τους δίνω το σχέδιο που έχω φτιάξει και το σκαλίζουν σε ξύλινη σφραγίδα στο εργαστήριο, το οποίο βρίσκεται στο χωριό, πάνω στο τεράστιων διαστάσεων τραπέζι µε το λευκό βαµβακερό πανί όπου αποτυπώνουν τις σφραγίδες. Κάθε χρώµα είναι µια διαφορετική σφραγίδα. Οσο πιο πολλά χρώµατα τόσο πιο πολλές σφραγίδες και πιο πολλές µέρες που χρειάζονται για να στεγνώνουν στον ήλιο» µου περιγράφει. Αλλη τεχνική που χρησιµοποιείται για την αποτύπωση των σχεδίων στο ύφασµα είναι η µεταξοτυπία, η οποία επίσης γίνεται στο χέρι. Κάποια από τα χρώµατα-µελάνια –τα κασίς, απ’ όπου και το όνοµα του µαγαζιού της– που χρησιµοποιεί για τα ρούχα της είναι φυτικά. Κασίς στα ινδικά σηµαίνει επίσης ελκυστική γυναίκα. Οπως µου εξηγεί, τα φυτικά χρώµατα τα οποία φτιάχνονται από λουλούδια και φυτά αφήνουν µια ωραία, απαλή υφή στο ύφασµα αλλά ύστερα από καιρό ξεβάφουν και αποκτούν vintage αισθητική.
«Πηγαίνω κάθε µέρα στη βιοτεχνία όπου τυπώνουν τα υφάσµατα και περιµένω να τυπωθούν. Οταν τελειώνουν να κόβουν τα πατρόν δοκιµάζω επάνω µου τα δείγµατα, βλέπω αν οι συνδυασµοί των χρωµάτων είναι οι σωστοί. Κάποια µπορεί να χρειαστεί να ξαναγίνουν αν δεν είµαι απολύτως ικανοποιηµένη µε το αποτέλεσµα». Γενικώς πρόκειται για χρονοβόρα διαδικασία. «Το πιο εύκολο θα ήταν να πας στην Ινδία και να αγοράσεις ό,τι έχουν έτοιµο. Αλλά εγώ ήθελα να ξεχωρίζω· να ξέρεις ότι αυτό που φοράς δεν υπάρχει πουθενά αλλού».
Από πού εµπνέεται τα ιδιαίτερα µοτίβα της; «Πολλά σχέδια είναι δικά µου. Ωστόσο µπορεί να εµπνευστώ από ένα παλιό υφαντό, από ριχτάρια, από σουζάνι, τα παραδοσιακά κεντητά του Ουζµπεκιστάν. Από ένα χαλί αντίκα µίκρυνα πολύ το σχέδιο και το ενσωµάτωσα σε ένα ροµαντικό φόρεµα. Οι ζέβρες που βλέπεις εδώ είναι από µια πολύ γνωστή ταπετσαρία τοίχου από ένα παλιό ιταλικό εστιατόριο της Νέας Υόρκης και το έχω κάνει πουκάµισο και κιµονό».
Η Σακίρα, το βουητό, η επιχειρηµατική επιτυχία
Ο χρόνος που περνάει στην Ινδία κάθε φθινόπωρο της δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσει και να βιώσει την κουλτούρα και την καθηµερινότητα των Ινδών. «Είναι πολύ ήρεµοι άνθρωποι, πνευµατικοί, δεν φωνάζουν, δεν τσακώνονται, υπάρχει αλληλοσεβασµός. Στους δρόµους βέβαια πραγµατικά επικρατεί χάος· ακούγονται κόρνες συνέχεια. Υπάρχει ένα διαρκές βουητό που δεν σταµατάει ούτε το βράδυ». Θυµάται πως παλιότερα στους δρόµους της πόλης υπήρχαν άπειρα ζώα: από σκύλους και γάτες µέχρι αγελάδες και ελέφαντες. «Λόγω του ότι η χώρα προσπαθεί να εκµοντερνιστεί και η µεσαία τάξη έχει ανέβει πάρα πολύ οικονοµικά, αυτό έχει εκλείψει. Η ταξική διαστρωµάτωση πάντως είναι πολύ έντονη. Υπάρχουν οι πάµπλουτοι (θυµάµαι χαρακτηριστικά έναν Ινδό που κάλεσε τη Σακίρα να τραγουδήσει στα γενέθλιά του) και οι πολύ φτωχοί».
Η ιδρύτρια του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος αφηγείται τη ζωή της στο Documento
Μου εξοµολογείται ότι έχει µάθει πολλά από τους Ινδούς. «Κυρίως να κάνω υποµονή. Στην αρχή όταν εντόπιζα λάθη στα ρούχα τρελαινόµουν. Τώρα έχω µάθει να τα αποδέχοµαι. Εχουν τον τρόπο τους να δουλεύουν και υπάρχει το περιθώριο λάθους εφόσον η τεχνική τους είναι χειροποίητη. Μπορεί για παράδειγµα να κυλήσει λίγο µελάνι σε κάποιο σηµείο του υφάσµατος». «Αυτό δεν αποδίδει και τη µοναδικότητά τους;» αναρωτιέµαι. «Κι όµως» απαντά «υπάρχει ένα µικρό ποσοστό πελατών που ενοχλείται και µπορεί να επιστρέψει το ρούχο. Είναι Ελληνες οι περισσότεροι. Οι ξένοι είναι περισσότερο εξοικειωµένοι, οι Ελληνες τα θέλουµε όλα τέλεια».
Το γεγονός ότι τα ρούχα της διατίθενται σε 100 καταστήµατα στην Ελλάδα και σε 20 σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερµανία, η Κύπρος, η Αγγλία δείχνει την αναγνώριση που απολαύει. «Eίναι δύσκολο να είσαι επιχειρηµατίας στην Ελλάδα και δη γυναίκα. Είµαι και σχετικά µικρή σε ηλικία και δεν το πιστεύουν ότι όλη αυτήν τη δουλειά την έχω κάνει εγώ» σχολιάζει όταν η συζήτηση στρέφεται στο τι έχει καταφέρει µόνη της µέχρι σήµερα. Ενώ είχε ξεκινήσει µε τη χονδρική πώληση, πριν από τρία χρόνια άνοιξε το πρώτο της κατάστηµα λιανικής στην Υδρα και πολύ πρόσφατα στο κέντρο της Αθήνας. «Eπόµενος στόχος είναι να µειώσω τη χονδρική και να αυξήσω τα καταστήµατα. Θέλω να έχω άµεση επαφή µε τους πελάτες, µου αρέσει πολύ αυτό, όπως και να διαχειρίζοµαι το προϊόν µου προσωπικά». Γενικώς µέχρι στιγµής η δουλειά της έχει στεφτεί µε επιτυχία χωρίς να δεχτεί καµία βοήθεια από το κράτος. «Μόνο τώρα µε τον κορονοϊό εισέπραξα τα 800 ευρώ για τις υπαλλήλους µου. Εκανα προσεκτικά βήµατα, δεν πήρα ποτέ µεγάλα ρίσκα. Η δουλειά ανέβαινε πολύ και γρήγορα. Κάποια στιγµή ήθελα να χαλαρώσω και δεν µπορούσα. Φαντάσου ότι όταν ήταν δέκα µηνών η κόρη µου την πήρα µαζί µου στην Ινδία».
Μια ιστορία από την Ινδία
“Κάθε πρωί γύρω στις 7-8 πηγαίνω σε ένα πάρκο για τρέξιμο. Εκεί έχει πολλά πουλιά, άλογα, παγόνια. Κάποια στιγμή βλέπω μια Ινδή, πολύ γριά, καμπουριαστή, που τάιζε μυρμήγκια. Έδινε τροφή από ένα σακουλάκι γύρω γύρω από τη φωλιά τους. Ρώτησα μετά γι’ αυτό που είδα και μου είπαν ότι είναι η πιο καλή πράξη που μπορεί να κάνει κανείς. Δίνουν ένα μείγμα από βούτυρο και ζάχαρη. Ο ινδουισμός απαγορεύει να σκοτώσεις οποιοδήποτε έμβιο ον. Κάθε ζωή, όσο μικρή κι αν είναι, έχει αξία και σπουδαιότητα. Οι Ινδοί σέβονται τα ζώα και ζουν αρμονικά με αυτά ακόμη και στις πόλεις”.
*Το ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Documento
https://www.documentonews.gr/article/elena-botsh-apo-thn-ydra-sta-perata-toy-kosmoy/
