Η τέχνη αρχίζει και μπαίνει δυνατά στο «παιχνίδι» της παγκόσμιας κοινότητας, ως αντίληψη για την ολιστική φροντίδα των ασθενών, γιατί «θεραπεύουμε τους ασθενείς και όχι τις ασθένειες», αναφέρει σε συνέντευξη που δίνει στο Πρακτορείο Fm και στην εκπομπή της Τάνιας Μαντουβάλου «104,9 ΜΥΣΤΙΚΑ ΥΓΕΙΑΣ» ο αναπληρωτής διευθυντής, καρδιολόγος στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, Θανάσης Δρίτσας, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του βιβλίου του «Η μουσική ως φάρμακο».
Στο βιβλίο επιχειρείται η επιστημονική προσέγγιση της επίδρασης των μουσικών ήχων στον ανθρώπινο εγκέφαλο, και αναλύεται με απλό και κατανοητό τρόπο το ταξίδι της συγκεκριμένης επιστημονικής γνώσης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Μείωση της αρτηριακής πίεσης και των καρδιακών παλμών
Υπάρχουν μελέτες σήμερα που δείχνουν την ευεργετική επίδραση της μουσικής ακρόασης σε επίπεδο στεφανιαίας μονάδας ή μετά από επεμβάσεις επαναιμάτωσης (by-pass) δηλώνει ο καρδιολόγος. «Μία κατάλληλα επιλεγμένη μουσική μέσα από τη χαλάρωση που προκαλεί, μπορεί να μειώσει τους καρδιακούς παλμούς, την αρτηριακή πίεση και τον αναπνευστικό ρυθμό. Συχνά δίνουμε φάρμακα για να πετύχουμε όλα αυτά, που πετυχαίνει μία όμορφη και χαλαρή ονειρική μουσική», τονίζει ο κ. Δρίτσας.
Ανακούφιση σε κατάθλιψη χρόνιο πόνο αϋπνίες
«Όλες οι μορφές τέχνης, η μουσική, ο χορός, το δράμα, οι εικαστικές τέχνες, μπορούν σε κλινικό επίπεδο να μειώσουν το άγχος, ή το καταθλιπτικό συναίσθημα, να ανακουφίσουν τον χρόνιο πόνο, να βοηθήσουν τον ύπνο, ιδιαίτερα μέσα σε ΜΕΘ. Υπάρχουν μελέτες που μας λένε ότι η έκθεση στην τέχνη μπορεί να βοηθήσει ακόμη και στη μείωση του χρόνου νοσηλείας στο νοσοκομείο», λέει.
Οι παρεμβάσεις μέσω τέχνης διευκολύνουν την επικοινωνία του ασθενούς με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και αυξάνουν την εμπιστοσύνη των αρρώστων προς αυτό, επισημαίνει ο κ. Δρίτσας.
«Οι τέχνες μπορούν να βελτιώσουν ακόμα και τη συμμόρφωση των ασθενών στη θεραπεία, αλλά και να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό. Αυξάνουν τα επίπεδα σε κάποιες ανοσοσφαιρίνες, που αντιπροσωπεύουν την καλύτερη άμυνα απέναντι σε λοιμώξεις», τονίζει.
Σε ερώτηση για το είδος της μουσικής που επιλέγεται για τη μουσικοθεραπεία ο κ. Δρίτσας απαντά: «Δεν υπάρχει ενιαία συνταγή για όλους. Η κλασσική μουσική για παράδειγμα δεν είναι πανάκεια για όλους, γιατί δεν έχουν εκπαιδευτεί όλοι να την ακούν. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει ένα γενικότερο όφελος από το κλασσικό ύφος, τα αργά και χαλαρά κομμάτια του Μότσαρτ, του Μπαχ, του Βιβάλντι. Με κάθε άρρωστο δουλεύουμε ξεχωριστά, ανάλογα με το τι του αρέσει και τι του είναι οικείο».
*Ο Θ. Δρίτσας είναι, διεθνώς αναγνωρισμένος ως πρωτοπόρος για την κλινική και ερευνητική του δραστηριότητα στη χρήση της μουσικής ως θεραπευτικού μέσου και είναι μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Μουσικής στην Ιατρική (ISMM). Είναι επίσης συνθέτης και συγγραφέας.
