Η χρονιά που διανύουμε είναι σίγουρα η πλέον ιδιαίτερη και σαφώς πρωτόγνωρη, σχετικά με τα όσα γνωρίζαμε για τα πάντα σχεδόν στην καθημερινότητα μας. Ο καθένας από εμάς βίωσε και εξακολουθεί να βιώνει διαφορετικά αυτές τις περίεργες συνθήκες. Το ενθαρρυντικό για την τέχνη είναι ότι δεν σταμάτησε η δημιουργία σε κανένα σημείο του πλανήτη.
Η Θεσσαλονίκη θεωρείται από πολλούς η μουσική μητρόπολη της χώρας και εκεί ζει και δημιουργεί ο Κώστας Καραμήτσος (aka «ΚΑΠΠΑ») ο οποίος παρουσίασε τον προπομπό της πρώτης του προσωπικής δουλειάς, με τίτλο «Η Συνήθεια της Λύπης». Θα τονίσω την λέξη «προσωπική», καθώς ο ΚΑΠΠΑ εδώ και περίπου 20 χρόνια έχει έντονη παρουσία στην μουσική σκηνή, ως σύνθετης, στιχουργός, παραγωγός, μουσικός, μέλος και ιδρυτής συγκροτημάτων.
Η κουβέντα μας ξεκίνησε ρωτώντας για την χρονική στιγμή που εμφανίστηκε «Η Συνήθεια της Λύπης» και κατά πόσο επηρέασαν τον Κώστα όλα τα περίεργα που ζούμε. «Ξεκίνησα τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ που ετοιμάζω τον Ιανουάριο. Φτιάχνοντας λοιπόν μια σειρά από τραγούδια, ήρθε η «καραντίνα» η οποία έπιασε τον περισσότερο κόσμο απροετοίμαστο για αυτή την κατάσταση. Εκεί λοιπόν αποφάσισα να κυκλοφορήσω ως προπομπό του άλμπουμ την «Συνήθεια της λύπης», θεωρώντας ότι θα έχει να πει κάτι σε αρκετούς ανθρώπους… Υπάρχουν άνθρωποι που το βίωσαν εντελώς μόνοι τους όλο αυτό… όπου σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που είχε ο καθένας μας και προ καραντίνας, ήταν το τελειωτικό χτύπημα, ώστε αναγκαστικά να μπουν σε μια βαθιά διαδικασία σκέψης- ξεσκαρταρίσματος… λύπης».
Ο μαγικός κόσμος της μουσικής
Ρωτήσαμε τον Κώστα για το είδος της μουσικής που τον επηρέασε περισσότερο στα πρώτα του χρόνια ενασχόλησης με τις νότες. «Κυριολεκτικά άκουσα τα πάντα από παιδί μέχρι σήμερα… και συνεχίζω να ακούω, να ψάχνω…. Με κέρδισε από πολύ μικρό η ηλεκτρονική μουσική του Jarre, των Tangerine Dream, των Kraftwerk. Eίχα όμως την τύχη να μεγαλώνω σαν έφηβος σε μια δεκαετία στην οποία γεννήθηκαν σπουδαία μουσικά ιδιώματα όπως η electronica, η εδραίωση του hiphop, η μετάλλαξη του ροκ σε μεταγενέστερα είδη, η κορύφωση του ελληνικού ροκ-έντεχνου που σαν έφηβοι δεν χάναμε συναυλία κτλ. Δεν μπορώ να απαντήσω συγκεκριμένα. Η μουσική είναι ένας τεράστιος κόσμος που μπορείς να χαθείς μέσα του, αρκεί να έχεις ανοιχτά τα αυτιά και το μυαλό σου».
Η μόνιμη απορία που έχω με του δημιουργούς έχει να κάνει με την μουσική που ακούν όταν βρίσκονται μόνοι τους, για τον εαυτό τους. «Εδωσα την απάντηση πριν… τα πάντα! Αν με ρωτάς τι ακούω αυτό το διάστημα, ενδεικτικά μπορώ να σου αναφέρω… Nils Frahm – Steven Wilson -όλη την ελληνική hiphop σκηνή, όπως και εναλλακτικές εγχώριες μπάντες, Keith Jarrett – Fela Kuti. Mερικές από τις επιλογές μου για αυτή την εβδομάδα σου αναφέρω, για να καταλάβεις το φάσμα. Τα πάντα!».
Πόσο ρίσκο μπορεί να θεωρηθεί το πάντρεμα μεταξύ διαφόρων ειδών μουσικής σε μια πρωτότυπη δημιουργία; Ο Κώστας μας είπε. «Οταν δημιουργείς δική σου μουσική, νομίζω το πιο δύσκολο είναι να βρεις τον προσωπικό σου ήχο και αυτό που σε εκφράζει πραγματικά. Δεν θα έλεγα ότι είναι ρίσκο… όλοι όσοι γράφουν μουσική, φιλτράρουν πράγματα από τις επιρροές και τα ακούσματα τους, άρα τα διαφορετικά μουσικά είδη μπλέκουν αναπόφευκτα…».
Ακούγοντας τον προπομπό του επερχόμενου άλμπουμ, ρωτήσαμε τον Κώστα τι περιμένουμε από την ολοκληρωμένη δουλειά. «Ναι…«Η συνήθεια της λύπης» είναι το πρώτο κομμάτι που αποφάσισα να ακουστεί. Το άλμπουμ που ετοιμάζω περιέχει ένα μείγμα όλης της μουσικής που άκουσα και επηρεάστηκα. Μπήκα στο στούντιο με έναν βασικό κανόνα! Να μην ακολουθήσω καμιά μουσική φόρμα. Να δημιουργήσω και να εκφραστώ ελεύθερα και ανεξάρτητα από μουσικά είδη-ρεύματα κτλ… Δύσκολο σαν εγχείρημα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα είναι ενδιαφέρον για τον ακροατή».
Ζητήσαμε από τον Κώστα ένα σχόλιο για την δισκογραφία στην ελληνική πραγματικότητα. «Υπάρχουν πάρα πολλά αξιόλογα και ενδιαφέροντα άλμπουμς και sιngles που κυκλοφορούν, αλλά δεν βρίσκουν δυστυχώς τον δρόμο τους, ώστε να φτάσουν σε μεγαλύτερο ακροατήριο, καθώς η δισκογραφία στην Ελλάδα έχει περιορισμένο φάσμα στα διαφορετικά μουσικά είδη».
Κλείνοντας την κουβέντας και αντί επιλόγου, ρωτήσαμε αν τελικά η λύπη συνηθίζεται… «Δυστυχώς η απάντηση είναι ναι! Και θεωρώ ότι είναι και από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας. Το στοίχημα είναι να κερδίσουμε την λύπη… όπως και την κάθε άσχημη συνήθεια… με έκφραση, με προσωπική αναζήτηση, με διάβασμα, με μουσική, με όποιο όπλο έχει ο καθένας μας, ώστε να μην γίνει σκλάβος καμίας συνήθειας… πόσο μάλλον της λύπης!».
