Το πρώτο μυθιστόρημα του Κουέντιν Ταραντίνο, το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» (Ελληνικά Γράμματα), είναι η εκδοτική είδηση του τέλους της χρονιάς.
«Κάποτε στο Χόλιγουντ» (Ελληνικά Γράμματα) λοιπόν σε χάρτινη εκδοχή και µε tagline «Χόλιγουντ 1969. Έπρεπε να ήσουν εκεί». Για όσους αναγνώστες σκεφτούν πως ο Κουέντιν Ταραντίνο απλώς έριξε στο χαρτί το στόρι της ταινίας για να αυγατίσει τις πηγές των εσόδων του έχω να πω ότι µάλλον δεν τον ξέρουν καλά και πως θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Ο Ταραντίνο δεν επαναλαµβάνει κάτι παρά µόνο εάν αυτό είναι βιολογικά αδύνατο να το αποφύγει.
Η σινεφίλ ψυχή ενός µάτσο τύπου
Πρώτη και µεγάλη διαφορά σε σχέση µε το φιλµ του 2019 είναι ο ήρωας: στο χαρτί πραγµατικός πρωταγωνιστής είναι ο Κλιφ Μπουθ, ο κασκαντέρ που στο σελιλόιντ υποδύθηκε ο Μπραντ Πιτ – βέβαια δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το ίδιο υποστήριζαν και για την ταινία (ίσως σε αυτό τους οδήγησε η εξωκοσµική λάµψη του Μπραντ Πιτ και όχι το βάρος του χαρακτήρα· o Ρικ Ντάλτον του Λίο ντι Κάπριο καταφέρνει µε έναν δαιµονικό τρόπο που ξαφνιάζει να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά του πρωταγωνιστικού µε τον δευτεραγωνιστικό ρόλο). Ναι µεν η πλοκή της ταινίας µεταφέρεται –όχι πάντως αυστηρά– και στο µυθιστόρηµα, όµως ο Ταραντίνο αφαιρεί και προσθέτει σκηνές χωρίς φειδώ. Εδώ πλάθει τον χαρακτήρα του Μπουθ σε βάθος και απαντά στο ερώτηµα «ποιος είναι αυτός ο τύπος που προσβάλλει βάναυσα την πολιτική ορθότητα;» (όπως και στο επιµέρους ερώτηµα αν σκότωσε ή όχι τη γυναίκα του).
«Ο Κλιφ φοράει στενό µπλουτζίν µάρκας Levi’s και ασορτί µπλουτζίν µπουφάν της ίδιας µάρκας πάνω από το µαύρο κοντοµάνικο. Η συγκεκριµένη φορεσιά ξέµεινε στην γκαρνταρόµπα του από µια φτηνιάρικη ταινία µε µηχανόβιους στην οποία ο Κλιφ είχε δουλέψει πριν από τρία χρόνια». Βετεράνος του B΄ Παγκόσµιου Πολέµου –µε µετάλλια ανδρείας στα µέτωπα της Ευρώπης και του Ειρηνικού–, ένας κασκαντέρ για πολύ δύσκολες καταστάσεις –αν και µετά τον πόλεµο σκέφτηκε να γίνει µαστροπός στο Παρίσι–, ένας σκληρός τύπος που δύσκολα θα τα έβαζες µαζί του (στους υπογκάνγκστερ Πατ Καρντέλα και Μάικ Ζίτο που τους πέρασε από το µυαλό η ιδέα, στη συνέχεια στο ίδιο µυαλουδάκι πέρασε από µια σφαίρα από ρεβόλβερ), ένας σεξιστής ολκής, ένας καουµπόι που χλευάζει τις χίπικες συνήθειες. Ο Μπουθ είναι ο τύπος που παρέχει τις σωστές συµβουλές για µια γνήσια µάτσο ζωή.
Οµως –υπάρχει κι εδώ το ανατρεπτικό ταραντινικό όµως– πάνω απ’ όλα είναι σινεφίλ, σκληροπυρηνικός σινεφίλ. Αγαπηµένος του σκηνοθέτης ο Ακίρα Κουροσάουα και ηθοποιός ο Τοσίρο Μιφούνε µέχρι τη στιγµή τουλάχιστον που ο ίδιος ένιωσε να προδίδουν το έργο τους. Αγαπά την «Μπαλάντα ενός στρατιώτη» του Γκριγκόρι Τσουχράι, τους «Ηρωες της Βαρσοβίας» του Αντρέι Βάιντα, τον ανεπιτήδευτο Μπελµοντό στο «Με κοµµένη την ανάσα» (όταν είδε την ταινία σκέφτηκε: «Αυτό το παλικάρι µοιάζει µε µαϊµού. Αλλά µου αρέσει η συγκεκριµένη µαϊµού»), ενώ γελάει µε τη δήθεν σοκαριστική «Ανατοµία ενός εγκλήµατος» του Οτο Πρέµινγκερ και τις βαρετές ερµηνείες των σταρ της εποχής: ο Πολ Νιούµαν, ο Ραλφ Μίκερ, ο Τζορτζ Σι Σκοτ, ο Ρόµπερτ Μίτσαµ, ο Τζον Γκάρφιλντ «πάντοτε µιλούσαν µε ηθοποιίστικο ύφος».
Οι Αµερικανοί που θα καλούσαν τους µπάτσους
Οποιος αναγνώστης αναζητήσει µε βουλιµική επιθυµία την τελευταία σκηνή του µακελειού στο σπίτι του Ροµάν Πολάνσκι και της Σάρον Τέιτ µε τη σέχτα του παλαβιάρη Τσάρλι Μάνσον θα απογοητευτεί. Αντίθετα θα ανακαλύψει θραύσµατα από την κάποτε πολλά υποσχόµενη µουσική καριέρα του Μάνσον (το πάθος του Ταραντίνο για τη µουσική παραµένει ακαταµάχητο). Αυτό είναι κινηµατογραφικό εύρηµα και στον κινηµατογράφο θα παραµείνει. Αν και στη µεγάλη οθόνη ο Ταραντίνο ξεκαθαρίζει τους λογαριασµούς του µε τον σιχαµένο Αδόλφο και τον θεόµουρλο Μάνσον, στο χαρτί αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να φτιάξει µια επιτοµή της ποπ κουλτούρας των Ηνωµένων Πολιτειών των late 60s και ένα λακωνικό µες στη φλυαρία του hard-boiled.
Τα καταφέρνει; Στον υπερθετικό βαθµό, θα έλεγα. Επιπλέον χρησιµοποιεί την πλοκή για να αναδείξει ένα σωρό από άχρηστες/χρήσιµες πληροφορίες από το Χόλιγουντ εκείνης της περιόδου µιλώντας για θρύλους της υποκριτικής, αστέρες του κινηµατογραφικού πορνό, διάσηµες αίθουσες και θέατρα, σκηνοθέτες πειραγµένους και µη: ένα πανόραµα της βιοµηχανίας του θεάµατος κοσκινισµένο από την ταραντινική κρησάρα.
Κλείνοντας, πιστεύω ότι πρέπει να µεταφερθεί αυτούσιο το απόσπασµα σχετικά µε το τι πιστεύει ο Κλιφ Μπουθ ότι θα έκαναν οι Αµερικανοί στην περίπτωση που οι Ρώσοι, οι ναζί, οι Ιάπωνες, οι Μεξικανοί οι Βίκινγκ ή ο Μεγαλέξαντρος καταλάµβαναν µε τη βία τη χώρα τους: «Ηξερε τι θα έκαναν οι Αµερικανοί. Θα χέζονταν πάνω τους και θα φώναζαν τους µπάτσους. Και όταν αντιλαµβάνονταν ότι οι αστυνοµικοί όχι µόνο δεν θα τους βοηθούσαν αλλά στην πραγµατικότητα θα δούλευαν για τις δυνάµεις κατοχής, έπειτα από µια σύντοµη περίοδο απογοήτευσης θα συµβιβάζονταν». Ο αντιαµερικανισµός µας τώρα δικαιώνεται…
INF0
Το βιβλίο «Κάποτε στο Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
