Καλώς ήρθαμε στην πραγματικότητα του ακραίου εφαρμοζόμενου φιλελευθερισμού. Ούτε τρεις ημέρες δεν πέρασαν από τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές της 25ης Ιουνίου και το τέλος των προεκλογικών υποσχέσεων εμφανίστηκε εμφατικά στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο.
Σε ένα υπουργικό, στο οποίο τη θέση του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κατέχει ένα πρόσωπο που έχει συνδεθεί με την εφαρμογή των σκληρότερων πολιτικών απέναντι στους εργαζόμενους αλλά και στη διαχείριση της περιουσίας του ελληνικού κράτους. Ο Κωστής Χατζηδάκης. Οπου μόνο τυχαία δεν τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση. Θα ακολουθήσει μια σκληρή πολιτική λιτότητας με οικονομικά μέτρα χειρότερα από τα μνημονιακά που σε συνάρτηση με την άλλη και πάλι όχι τυχαία τοποθέτηση του Αδωνη Γεωργιάδη στο υπουργείο Εργασίας θα επιβληθούν σκληρές εργασιακές υποχωρήσεις με καταπάτηση του εργασιακού δικαίου και σκληρά μέτρα λιτότητας.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση Μητσοτάκη γνωρίζει πολύ καλά ότι θα βρεθεί σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον σε σχέση με αυτό των τελευταίων χρόνων καθώς η επαναφορά στην κανονικότητα του ευρωπαϊκού πλαισίου σημαίνει άρση της ρήτρας διαφυγής στην οποία βασίστηκε η τεράστια δημοσιονομική επέκταση των €60 περίπου δις.
Το γεγονός αυτό φρόντισαν τα στελέχη της επιμελώς να το κρύψουν. Όπως για παράδειγμα ο νέος υπουργός Ενέργειας Θ. Σκυλακάκης με το που κατέλαβε τη θέση δήλωσε ρητά ότι λήγει η επιδότηση στους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος και επανέρχεται η ρήτρα αναπροσαρμογής.
Την ίδια στιγμή που οι αυξήσεις στα τρόφιμα και στα είδη πρώτης ανάγκης τρέχουν με διψήφιο ποσοστό και οι έμμεσες αναφορές σε αυξήσεις φόρων με πρόσχημα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι καθημερινές.
Κυνικά και χωρίς να το κρύβουν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι υπουργοί του μας γυρνούν σε μια κανονικότητα μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Και δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα αντέξει.
