Συχνά στην πολιτική συναντάμε ανθρώπους οι οποίοι εμφορούνται από την αντίληψη «αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».
Για παράδειγμα, στο ερώτημα για το καταδικαστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου αναφορικά με το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε ότι στόχος του ψηφίσματος ήταν ο ίδιος, ενώ για την ελευθερία του Τύπου στη χώρα μας σημείωσε: «Σήμερα στην Ελλάδα οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει ή να πει οτιδήποτε για οποιονδήποτε. Αυτός είναι ο ορισμός της ελευθεροτυπίας».
Αυτή είναι μια ελιτίστικη προσέγγιση της «πραγματικότητας», η οποία νομίζει ότι έτσι διαψεύδει την πραγματικότητα.
Υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση της «πραγματικότητας», η προσέγγιση του καμπόσου που επίσης διαψεύδει την πραγματικότητα, αφού ο πήχης των προσδοκιών και βεβαιοτήτων που γέννησε (ο καν πόσος) αποδείχτηκε τόσο ψηλός που τελικά πέρασε με ευκολία… από κάτω.
Η προσέγγιση του καμπόσου έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από την ελιτίστικη προσέγγιση, γιατί ενώ ο ελιτιστής παραφράζει την πραγματικότητα κατά πώς τον βολεύει, ο καμπόσος δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα ρίχνοντας το φταίξιμο στον ηγούμενο και προηγούμενο.
«Δεν είμαι εγώ λίγος, η ζυγαριά τους κλέβει».
«I have a dream» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ανάρτησης του Στέφανου Κασσελάκη που εξαρχής δηλώνει: «Εχω ένα ξεκάθαρο σχέδιο για το δεύτερο μισό του 2024, που θα μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό κόμμα» (δηλαδή δεν είναι σήμερα κυβερνητικό κόμμα, όπως προεκλογικά διατυμπάνιζε;).
Ωστόσο, το σχέδιο έχει να αντιμετωπίσει –από τους έξι άξονες– έναν τουλάχιστον κομβικής σημασίας, αυτόν της οικονομικής εξυγίανσης.
«Δυστυχώς παρέλαβα ένα χάος» ξεκινάει ο Κασσελάκης αναφερόμενος στα οικονομικά του κόμματος, το οποίο χάος εντοπίζει στα ανοίγματα (και όχι ελλείμματα όπως από τον πρώτο μήνα διέρρεε από τους ανθρώπους του προέδρου): «Μπορεί να μην έχουμε οφειλές σε τράπεζες, αλλά έχουμε πολύ μεγάλα ανοίγματα σε προμηθευτές».
Οι απαντήσεις έχουν δοθεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο από την 1η Νοεμβρίου 2023 επί όλων των λογαριασμών, με ακριβή νούμερα και συγκριτικά με τα άλλα κόμματα αλλά και με τον προκάτοχό του –σε βάθος 15ετίας– Αλέξη Τσίπρα.
Στη συνέχεια ο Κασσελάκης με την αποστροφή του «ο δικός μου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάρει ποτέ μαύρα. Δεν θα έχει άγνωστες πηγές χρηματοδότησης» κάνει «λύσσα» την ανάρτηση, τόσο που δεν καταπίνεται με τίποτε.
Ας ενημερωθεί λοιπόν ότι οι εισφορές στο κόμμα και ο νόμιμος εσωτερικός δανεισμός δεν αποτελούν «άγνωστες πηγές χρηματοδότησης».
Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει κάθε δικαίωμα να πυροβολεί τα πόδια του, αλλά επ’ ουδενί τη μνήμη του «αγίου» Μίμη Δαρειώτη, το όνομα του οποίου πρότεινε να δοθεί στο κτίριο της Κουμουνδούρου.
