Oταν μιλάμε για απαράδεκτες και επικίνδυνες καταστάσεις όπως αυτές που διαδραματίστηκαν στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας.
Δεν πρέπει δηλαδή να προσπαθούμε να μηδενίσουμε την πολιτική τους σημασία μιλώντας απλώς για «βίαιες συμπεριφορές», όπως έκανε εκπροσωπώντας την Κεραμέως το γραφείο Τύπου του υπουργείου Παιδείας. Ούτε επιτρέπεται στον οποιονδήποτε να ξαναβγάζει από τον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας τη «θεωρία» των δύο άκρων, όπως σαφέστατα έκανε ο υφυπουργός Παιδείας και πανεπιστημιακός Αγγελος Συρίγος που δήλωσε ότι «το βασικό είναι να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, όχι μόνο από τους φασίστες. Διότι βία άσκησαν και εκείνοι που επιτέθηκαν στους φασίστες»! Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι στις επιδρομές των νεοναζιστικών εγκληματικών ομάδων δεν υπάρχουν πολλές «πλευρές» βίας αλλά μόνο μία, η ακροδεξιά.
Αυτήν ζήσαμε στις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, στην απόπειρα δολοφονίας των Αιγύπτιων ψαράδων και των αφισοκολλητών του ΠΑΜΕ και στις δεκάδες επιθέσεις εναντίον «άλλων» μη αρεστών στα ακροδεξιά «τάγματα». Τέτοιοι συμψηφισμοί και τέτοια χαϊδέματα στις φασιστικές συμμορίες και τέτοιες μετωνυμίες των πράξεών τους επέτρεψαν στη Χρυσή Αυγή να σταθεί όταν ξεκίναγε και να διευρύνει τη δράση της στη συνέχεια. Και η φανερή αγωνία των ακραίων νεοφιλελεύθερων του «επιτελικού κράτους» να μη δημιουργούν μέτωπα στα δεξιά τους δεν μπορεί να έχει κόστος τους δημοκρατικούς κανόνες και συνέπεια την ανοχή στη δράση ακροδεξιών ταγμάτων εφόδου. Γιατί για ακροδεξιά τάγματα εφόδου πρόκειται, που μετρούν τα όρια αν(τ)οχής της δημοκρατικής πολιτείας κατά πώς θέλουν οι διάφοροι Λαγοί και Κασιδιάρηδες. Και δεν είναι καθόλου καλό ούτε ευοίωνο ότι υπουργός Εσωτερικών της σημερινής κυβέρνησης είναι κάποιος που στην ηλικία των ακροδεξιών της Σταυρούπολης έκανε τα ίδια και χειρότερα!
