Ο ΤΑΖ μαθαίνει επιτέλους τι σημαίνει να είσαι αξιοπρεπής αρθρογράφος σχολιαστής: σχολιάζεις αν μια γυναίκα κατουράει όρθια και ευχαριστείς τη Χρυσή Αυγή για τη δημοκρατία.
Ερευνα
Παύλος Μεθενίτης
Είναι άχαρο να ασκεί κριτική ένας σχολιαστής-αρθρογράφος σε έναν άλλο, όμως και οι κριτές πρέπει να κρίνονται, ειδικά από τη στιγμή που χτυπάνε καμπανάκι δημοκρατικής επικινδυνότητας, με απόλυτη επίγνωση των αποτελεσμάτων του λόγου και της πράξης τους και όχι απλώς ως αποτελέσματα ηλιθιότητας ή αυνανιστικού ενθουσιασμού.
Στην περίπτωση του Στέφανου Κασιμάτη η φράση που αποδίδεται στον Βολταίρο «διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» ακούγεται σαν η μεγαλύτερη βλακεία μετά το χριστιανικό «αν σου μπουνίσω το μάγουλο, γύρνα μου και το άλλο». Και αυτό επειδή εν καιρώ πολέμου (και τα γραπτά του είναι κάτι σαν νεοφασιστικοφιλελεύθερες προκλήσεις-προσκλήσεις σε πολεμικά συλλαλητήρια για διαπόμπευση, κρέμασμα, ανασκολόπιση κάθε αριστερού που θα βρει ένας φασίστας στον δρόμο του) οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν. Οταν κάποιος προπαγανδιστικά προσπαθεί να φιμώσει ή να διαστρεβλώσει ή να εξαφανίσει και να γελοιοποιήσει τον δικό σου λόγο βαρώντας σου μπουνιές, τότε αν υπερασπίζεσαι το δικαίωμά του να το κάνει είσαι ή μαλάκας ή συνένοχος.
Η ακροδεξιά ομπρέλα της Μαίρη Πόπινς
Αν αρθρογραφούσε σε ένα γραφικό έντυπο, θα ήταν απλώς ένας ακόμη «Μακελειός». Το πρόβλημα είναι πως από την «Πανδώρα» στο «Βήμα» μέχρι τα άρθρα του ως «Φαληρεύς» σήμερα στην «Καθημερινή» έχει όχι απλώς την ασυλία του παραδοσιακού Τύπου (με όλα τα νοσήματα που έχει προκαλέσει στην Ελλάδα), αλλά και το μαγιό μπικίνι της «Μις Αξιοπρέπεια», τύπου «εμ έβγαλα τα βυζιά μου στα καλλιστεία αλλά αφού φέτος τα διεξάγει ένα τόσο σοβαρό μέσο, δεν έχω προοπτικές βίζιτας αλλά Καρυάτιδας».
Ούτως ή άλλως ο σεξισμός και οι επιθέσεις κάτω από τη μέση είναι από τα βασικά του όπλα: «Γιαγιά έγινε, όπως διαβάζω, η Τασία Χριστοδουλοπούλου και φυσικά ο τοκετός έγινε σε ιδιωτικό μαιευτήριο, διότι, ως γνωστόν, αριστεροί είμαστε και όχι κορόιδα. Συγχαρητήρια, να τους ζήσει, να το χαίρονται κ.λπ. Ομως η χαρμόσυνη είδηση υπονοεί κάτι που κάνει το αίμα (το δικό μου) να παγώνει: για να γίνει γιαγιά η Τασία, σημαίνει ότι είναι και μητέρα! Ομολογώ ότι δεν το είχα ποτέ φαντασθεί». Δήλωση που προκάλεσε τεράστιο σάλο, με τον ίδιο κακήν κακώς να προσπαθεί μετά να τη μαζέψει, αλλά και πάλι με απάντηση ασβού που δικαιολογείται για τη μυρωδιά που αφήνει: «Η επιτυχία ενός αστείου (διότι αυτή ήταν η πρόθεση) εξαρτάται πάντα από την ισορροπία του γέλιου και της ενόχλησης που προκαλεί. Οταν η ενόχληση επικρατεί, τότε το αστείο έχει αποτύχει και ζητάς συγγνώμη. Αυτό συνέβη και αυτό έκανα».
Προτού σκεφτείς όμως το χυδαίο αστείο τι έκανες, πουλάκι μου; Κάμψεις για συμμετοχή σε χρυσαυγίτικο στρατόπεδο διακοπών, τώρα που έρχεται και καλοκαίρι, στο οποίο έχεις δηλώσει συμμετοχή με το αξέχαστο άρθρο σου «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για Δημοκρατία» το 2012.
Τα ’θελες και τα ’παθες, Γρηγορόπουλε
«Οσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Χρυσή Αυγή – και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει […] ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει• αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού…) στη σύγχρονη πραγματικότητα. Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες – όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου».
Ελα, ρε φίλε! Τέτοιο διαφημιστικό δεν έχει κάνει ούτε η Μενεγάκη για το φανταστικό πολυμίξερ που μέσα του όλα τα συστατικά πολτοποιούνται για να έχεις την τέλεια φρουτόκρεμα εγκεφαλικής παράλυσης. Φαντάζομαι πως για σένα η Νύχτα των Κρυστάλλων είναι κάτι σαν εκπτώσεις σε μαγαζί με αμπαζούρ. Ο Στέφανος Κασιμάτης μου θυμίζει πολύ έντονα τους κατοίκους του Μπέβερλι Χιλς που δεν πάνε πεζή ούτε στο δίπλα τετράγωνο γιατί στους δρόμους, έξω από τα παστέλ σπίτια τους, πιστεύουν ότι κυκλοφορούν μόνο άστεγοι, άπλυτοι, αλήτες και οι «walking dead».
Είσαι τώρα χαλαρός και περνάει από μπροστά σου ένας Γρηγορόπουλος, τι θα κάνεις; Δεν θα του βαρέσεις μια πιστολιά στο κεφάλι να μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος; Από άλλο επικό του άρθρο το 2012: «Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου το 2008, και μάλιστα σε συνδυασμό με μία κυβέρνηση η οποία έσπευσε τότε να παραδώσει ευθέως στους αναρχικούς της αλήτικης Αριστεράς το νόμιμο δικαίωμα του κράτους στην άσκηση βίας, ήταν η βόμβα. […] Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς πώς η Αθήνα αφέθηκε προχθές τη νύχτα στο έλεος δύο χιλιάδων επικίνδυνων αλητών. Είναι το λογικό επακόλουθο, όταν θεωρείται αδιανόητο ο αστυνομικός να χρησιμοποιήσει το όπλο του εναντίον ενός αναρχικού που του επιτίθεται με το όπλο της φωτιάς, όταν δεν επιτρέπεται στην αστυνομία να αντιμετωπίσει με πλαστικές σφαίρες ή αντλίες νερού αναρχικούς που πετροβολούν πυροσβεστικά οχήματα. Απλώς περιμένω να δω πότε θα σημειωθούν τέτοιου είδους επιθέσεις και σε ασθενοφόρα. Γιατί θεωρώ βέβαιο ότι θα συμβεί και αυτό, από τη στιγμή που ως κοινωνία έχουμε συμφωνήσει στην πράξη ότι η ζωή ενός εφήβου ο οποίος συχνάζει στα Εξάρχεια και εκτονώνεται προκαλώντας τους αστυνομικούς εν τέλει αξίζει περισσότερο από τις ζωές τριών τραπεζικών υπαλλήλων (η μία ήταν έγκυος γυναίκα), οι οποίοι τολμούν να εργάζονται σε μια ημέρα που η Αριστερά έχει επιβάλει με το στανιό το “δικαίωμα” της απεργίας σε όλους. Θα καεί ξανά και ξανά η Αθήνα, όσο το “δικαίωμα” αλητών του κοινού ποινικού δικαίου στην καταστροφική βία, που ασκείται στο όνομα της “ιερής” ιδιότητας του αντιεξουσιαστή, υπερτερεί τοις πράγμασι του δικαιώματος όλων των άλλων στην προστασία της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας τους».
Προσωπικά σιχαίνομαι τη χρήση του συνθήματος «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ως εξίσου φασιστική και πονηρή με τα γραπτά του Κασιμάτη. Ομως επειδή τυχαίνει να είμαι και δημοσιογράφος και αριστερός και στην εφηβεία μου σύχναζα στα Εξάρχεια, θεωρώ ότι με το παραπάνω κείμενό του, πέρα του ότι είναι προσβολή νεκρού και τρανό παράδειγμα των εκφοβιστικών ικανοτήτων του Κασιμάτη υπέρ ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, έχω κάθε λόγο να θίγομαι προσωπικά και να του απαντήσω χρησιμοποιώντας το σύνθημα που απεχθάνομαι.
Πρόσκληση σε γεύμα από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη
Εχεις καταλάβει, αναγνώστη, ότι σε αυτή την περίπτωση το χιούμορ που χαρακτηρίζει τη στήλη δεν υπάρχει. Και δεν μπορεί να υπάρξει απέναντι σε έναν κομψό Λονδρέζο, όπως είναι το στιλ που πουλάει ο Κασιμάτης, ο οποίος τα βράδια μεταμορφώνεται στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη με ναζιστικά αξεσουάρ (όπως κυκλοφορεί η φήμη ότι μανιωδώς συλλέγει) στο φράκο όχι για να δολοφονήσει πόρνες, αλλά για να νομιμοποιήσει το ξέπλυμα πολιτικών δολοφονιών. Οπως έκανε με αφορμή τα εγκαίνια της νέας εθνικής οδού Κορίνθου – Πατρών, σε μια από τις σήραγγες της οποίας δόθηκε το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα, του δολοφονημένου δασκάλου κατά τη διάρκεια καταλήψεων το 1991 στην Πάτρα.
Ο Γιάννης Καλαμπόκας, τότε δημοτικός σύμβουλος εκλεγμένος με τον συνδυασμό που υποστηρίχτηκε από τη ΝΔ στην Πάτρα και πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ, ο οποίος σήμερα είναι προϊστάμενος υποκαταστήματος στην Εθνική Τράπεζα του Βόλου, δολοφόνησε με ρόπαλο τον Τεμπονέρα. «Ο Τεμπονέρας τι προσέφερε στη χώρα, εκτός από τον θάνατό του, υπερασπιζόμενος μια μαθητική κατάληψη στην Πάτρα; […] Προσέφερε, διότι δολοφονήθηκε σε μια μαθητική –όχι φοιτητική– κατάληψη και οι καταλήψεις αυτές ήταν το “σχολείο”, η πραγματική alma mater του πρωθυπουργού. […] αν ζούσε ο μακαρίτης, μπορεί σήμερα να ήταν βουλευτής, ίσως ακόμη και υπουργός, του ΣΥΡΙΖΑ» έγραψε ο Τζακ Κασιμάτης. Το πρόβλημά σου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, κύριε Κασιμάτη, ή το «αν ζούσε;» ο δολοφονημένος; Γιατί από τη στιγμή που τα συνδέετε αυτά τα δύο και ο Τεμπονέρας δεν ζει, είναι ξεκάθαρο πως είστε ευτυχής που δεν ζει. Αυτό τι ακριβώς σας καθιστά σε αυτό τον φόνο; Εκτός κι αν εκείνη την περίοδο κι εσείς απλώς «διαβάζατε».
Aυτόβουλο ψυχολουμπάγκο
Ο αγοραφοβικός Σρεκ που κάνει τα χρυσά αυγά
Ψυχολογεί ο Χάνιμπαλ Λέκτερ
Ολοι μας κυοφορούμε ένα ή περισσότερα τέρατα και αυτό που μας κάνει πολιτισμένους και ικανούς για συμβίωση είναι η τιθάσευσή τους. Το πρόβλημα με αυτούς που τους δόθηκε το χάρισμα μιας παραπάνω εξυπνάδας, γιατί ο Στέφανος Κασιμάτης είναι αναμφισβήτητα έξυπνος, είναι η επίγνωση αυτού του τέρατος μέσα τους και η συνειδητή του χρήση με προβιά υψηλής ραπτικής σε βάρος όσων δεν έχουν την ικανότητα να το αναγνωρίσουν.
Ο σκοπός του ξεκάθαρα δόλιος – το δικό του τέρας ξυπνά τα τέρατα των υπολοίπων που γίνονται υποχείρια των πιο ταπεινών ενστίκτων τους και των πιο άκοπων σκέψεών τους αφού έτσι τους υπνωτίζει ο μαγικός αυλός του δημοσιογράφου. Το αποτέλεσμα είναι η μοχθηρή διαμόρφωση κοινής γνώμης – όποιος δεν συντάσσεται με το επιβεβλημένο πρέπον χρίζεται αυτόματα «αλήτης» και «ταραχοποιό στοιχείο», χαμένος στην «πλάνη των βλαμμένων αριστεριστών (περιττολογία: βλαμμένος = αριστεριστής)».
Οπως έχει γράψει ο ίδιος, φανερά ενοχλημένος από εκείνους που είναι έτοιμοι ακόμη και να θυσιαστούν προκειμένου να βελτιώσουν τόσο τη δική τους ζωή όσο και των συνανθρώπων τους –προφανώς γιατί σε μια τέτοια συνθήκη το δικό του ανθρώπινο είδος, αυτό που αντιπροσωπεύει δημόσια, θα πρέπει να εξαλειφτεί–, «ο μαρξισμός είναι η θρησκεία των βλακών και των τεμπέληδων (ιδιότητες παρεμφερείς ούτως ή άλλως), εκείνων που δεν τολμούν να επιδιώξουν (να διακινδυνεύσουν) μόνοι τη βελτίωση της ζωής τους».
Πάρε 5 να ‘χεις
Ενα
«[…] Θα εξυπηρετούνταν ποτέ η Ζωή Κωνσταντοπούλου σε ένα από τα ουρητήρια για ορθίους;»
Κασιμάτης,
«Καθημερινή», 17/3/2016
Δύο
«Μπορεί, λοιπόν, η θανατική ποινή του Μπελογιάννη να ήταν σκληρή, όμως η καταδίκη του ήταν δίκαια»
«Καθημερινή», 12/2/2017
Τρία
«Ο Μπαλτάς είναι από τους πλέον δυσάρεστους ανθρώπους. […] θυμίζει κάπως τον Αλτουσέρ»
Κασιμάτης,
«Καθημερινή», 19/5/2015
Τέσσερα
«Το ΚΚΕ είναι ένα αντιδημοκρατικό κόμμα, […] είναι μάλλον αποκρουστικό»
Κασιμάτης,
«Καθημερινή», 9/4/2017
Πέντε
«Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, θα τον συντρέξουν»
«Καθημερινή, 29/4/1941