Όσοι διέβλεπαν ότι το πρόβλημα του ιερατείου του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης αλλά ο Αλέξης Τσίπρας, τώρα δικαιώνονται. Το απέδειξε ο Νίκος Φίλης με την ακράτεια λόγων του και το πληθωρικό των κατηγοριών (πάντα προς τους άλλους). Ο Τσίπρας φταίει για όσα έγιναν, για την ήττα αλλά και την μετατροπή του κόμματος σε κόμμα χωρίς τον πολιτικό προσανατολισμό που επιθυμούσε ο Νίκος Φίλης.
Εδώ κατ’ αρχήν έχουμε μια αντίφαση. Όσοι προεκλογικά ζητούσαν από τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώσει ότι δεν τον υπονόμευαν, ομολογούν τώρα ότι είχαν την πεποίθηση ότι κατέστρεφε το κόμμα, που για κάποιους λόγους θεωρούν κόμμα τους. Αυτή η ομολογία, αποτελεί και δικαιολογία και στο γιατί λειτουργούσαν ως οργανωμένη ομάδα μέσα στο κόμμα τους, με φυσική παρα-ηγεσία και παρεμβάσεις ειδικά τις περιόδους που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε δύσκολη κατάσταση. Η δικαιολογία ωστόσο δεν είναι και εξήγηση. Η οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση στον Τσίπρα και τις επιλογές του, μπορεί να επικαλείται την βαρύτητα των πολιτικών και ιδεολογικών λόγων, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις είχε πολύ ταπεινά κίνητρα: Φιλοδοξίες, συμπλέγματα, εργολαβικές και αποστειρωμένες αντιλήψεις για την πολιτική και πολύ συχνά ιδιοτέλεια.
Αν οι λόγοι δεν ήταν αυτοί, τότε οι αντίπαλοι του Τσίπρα θα δοκίμαζαν απλώς τις απόψεις τους στο κόμμα, θα έβγαζαν συμπεράσματα από την απόρριψή τους και θα αναζητούσαν τον τρόπο για να κυβερνήσουν και όχι να χάσει ο Τσίπρας. Δεν το έκαναν. Βάφτιζαν ως δημοκρατική διαδικασία την εμμονική επαναφορά των απόψεων που η πλειοψηφία είχε απορρίψει, και το χειρότερο, έδιναν οργανωμένη μορφή στη δράση τους και επιχειρήματα εσωκομματικού σπαραγμού στην κοινωνία. Ό,τι κατηγορία εξακόντιζε η κυβέρνηση Μητσοτάκη προς το ΣΥΡΙΖΑ όποτε έκανε ουσιαστική αντιπολίτευση, την υιοθετούσαν και τη μετέφεραν ως εσωκομματικό προβληματισμό. Όποτε ο Μητσοτάκης ήταν με την πλάτη στον τοίχο, οι επιλεκτικά ευαίσθητοι στο ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορούσαν τον Τσίπρα και κατ’ επέκταση την πλειοψηφία στο κόμμα, για λαϊκισμό, για σκανδαλολογία , για αντιπολίτευση που δεν αρμόζει στην Αριστερά. Μέχρι και τη σύζυγο του Μητσοτάκη πήραν στην πλάτη τους όταν αποκαλύφθηκαν οι offshore στα νησιά Κέυμαν και τα σπίτια του Βολταίρου. Μίλησαν ως ασώματη κεφαλή του Μητσοτάκη, για χτύπημα της οικογένειας του πρωθυπουργού, ενώ είχαμε να κάνουμε με μια καραμπινάτη υπόθεση προβληματικού πόθεν έσχες με βάση το νόμο και όχι τις προθέσεις κάποιων.
Επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, η αντίληψή τους για την αντιπολίτευση του κόμματος, ήταν να διάγουν βίο κοινοβουλευτικό αναμασώντας τις ίδιες κενοτοπίες περί αριστεροσύνης. Τους έφταιγε ο Πολάκης, τους βρόμαγε ο Παππάς και η Ακρίτα, τους ξίνιζε η ερευνητική δημοσιογραφία γιατί θύμιζε στον κόσμο πώς έπρεπε να αντιπολιτεύονται και πάντα τους ενοχλούσε ο Τσίπρας. Όσα λέγονταν στις εσωκομματικές διαδικασίες, όσες κόντρες υπήρχαν στο εσωτερικό, γίνονταν πρωτοσέλιδα μετά από διαρροές για να αποδειχθεί πόσο αδύναμος είναι ο αρχηγός του κόμματος. Δεν λειτούργησαν ως μια μορφή συνείδησης της Αριστεράς όπως θέλουν να λένε, αλλά ως η διάθεση του Μητσοτάκη. Και αν αυτό φαίνεται βαρύ, ψάξτε να βρείτε τα πέντε τελευταία χρόνια πόσες αναρτήσεις έκαναν κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα social media (όπου δεν υπάρχει λογοκρισία και μπορούσαν να γράφουν) και πώς αυτές πολλαπλασιάστηκαν κατά τη διάρκεια των εσωκομματικών εκλογών τον τελευταίο μήνα.
Όσοι βγαίνουν και θα βγουν με κριτική στον Τσίπρα, είναι στελέχη με ευθύνες για όσα έγιναν και δεν έγιναν. Το επιχείρημα «έχουμε και εμείς ευθύνες που μας αναλογούν αλλά την μεγάλη την έχει ο Τσίπρας» είναι εκ του πονηρού. Ποιες ακριβώς ευθύνες έχουν; Δεν λένε φυσικά. Κάνουν μια θεωρητική παραδοχή ευθύνης για να προχωρήσουν πρακτικά στους πυροβολισμούς εναντίον του Τσίπρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει σοβαρές ευθύνες, τις οποίες αποδέχθηκε με την αποχώρησή του. Ούτε αυτός έχει αόριστες και θεωρητικές ευθύνες. Έχει ευθύνη γιατί θεώρησε πως η στήριξη του κόσμου που τον έφερε στην εξουσία, ήταν μια επιταγή για το διηνεκές, που θα ανατροφοδοτούνταν από το δίκιο της Αριστεράς. Γιατί είχε την αυταπάτη ότι αν διαχειριστεί το μπουλούκι πολιτικολογίας στο οποίο έπρεπε να δείξει την έξοδο, θα κερδίσει απλώς γιατί μπορεί. Έχει ευθύνη γιατί στην πολυκύμαντη μάχη του με τα λιοντάρια του συστήματος, παραγνώρισε πως οι κοριοί και οι ψύλλοι ήταν το ίδιο επιβλαβείς. Φταίει, γιατί ενώ έπρεπε να διατηρεί ως μέτρο της πολιτικής την κοινωνία, απολογήθηκε στα κομματικά μέτρα με συμψηφισμούς και επετηρίδες. Όταν κάποιος εκλέγεται πρωθυπουργός, είναι υπεύθυνος απέναντι στο Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, όχι στο καταστατικό του κόμματος και την κομματική Δημοκρατία που έχουν μάλιστα κάνει κουρελόχαρτο οι επικριτές του.
Ο Τσίπρας έκανε αυτό που θεωρούσε χρέος του, πέτυχε σε πολλά και απέτυχε σε αυτά που δεν σχετίζονται με συμφέροντα αλλά με την προσωπική του ανιδιοτέλεια και ανοχή. Είναι στην κρίση της Ιστορίας.
Η Αριστερά, για τραγική ειρωνεία ζει την επανάληψη της Ιστορίας, επιβεβαιώνοντας την μαρξιστική πρόβλεψη περί φάρσας. Ομάδα στελεχών του αριστερού κόμματος, αφού δεν τους βόλεψε το αποτέλεσμα μιας δημοκρατικής διαδικασίας, ετοιμάζουν τη διάσπαση κατά τα ιστορικά προηγούμενα, διανθισμένη με ιδεολογικές αναγκαιότητες. Δεν αποχωρούν διαφωνούντες, αλλά συνεχίζουν να μένουν στις γραμμές του κόμματος, εκφράζουν σε κάθε ευκαιρία την ιδιοκτησιακή τους αντίληψη γι’ αυτό και είναι ξεκάθαρο ότι προσβλέπουν στη δημιουργία κόστους. Αποθανέτω η ψυχή μου με των αλλοφύλων. Το κόμμα ή θα τους ανήκει ή δεν θα υπάρχει.
Πρόκειται για αριστερούς κατ’ απονομή και επάγγελμα. Δεν είναι εθελοντές της Αριστεράς όπως θέλουν να εμφανίζονται, αλλά επαγγελματίες στις γραμμές του κόμματος με ό,τι αυτό σημαίνει σε απολαβές κάθε είδους και μάλιστα επί δεκαετίες. Ας αφήσουν να μιλήσει για εθελοντισμό, το μέλος του κόμματος που προσέρχεται στην καθημερινή μάχη της ζωής και των ιδεών, με το άγχος να θρέψει τα παιδιά του χωρίς να έχει ή να περιμένει απολαβές. Αυτά τα μέλη μίλησαν πρόσφατα.
Έπρεπε να πουν ένα ευχαριστώ στον κόσμο που τους εμπιστεύτηκε και τους ανέδειξε κυβέρνηση, στα κομματικά μέλη που επέδειξαν απέναντί τους κομματική ευπρέπεια και τους ανέχτηκαν αντί να τους μιμηθούν στην ίντριγκα και τον φραξιονισμό. Έπρεπε επίσης να ζητήσουν συγνώμη από τον Αλέξη Τσίπρα για τα εμπόδια και τη ζημιά που του δημιούργησαν για να μπορούν να υπάρχουν με το ρόλο του επικριτή γιατί δεν είχαν κανένα άλλο δημιουργικό και αυθύπαρκτο.
Πριν μερικές μέρες, αυτοί οι ιδεολογικοί Λουδοβίκοι της Αριστεράς, έχασαν μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία, από τον Στέφανο Κασσελάκη τον οποίο χαρακτηρίζουν απολίτικο, κενό και επιφανειακό. Ειδικά αν ισχύουν τα επιχειρήματά τους, είναι αυτά που καταδεικνύουν πόσο ανίκανοι είναι και πόσο αντιπαθείς για τον κόσμο της Αριστεράς. Κανένας δεν είναι προφήτης για να ξέρει τι θα επιδιώξει ο Κασσελάκης. Τον επέλεξε όμως ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ (ναι του ΣΥΡΙΖΑ) για να τελειώνει με τον Μητσοτάκη και τους ίδιους. Κατανοητό;
