Ο Άγγελος Σικελιανός και η Εύα Πάλμερ, το αγρίμι ο Γλαύκος και ο γιος του Μπράστια κάποια καλοκαίρια στη Συκιά της Κορινθίας.
Εµείς τον φωνάζαµε Μπράστια. Έτσι τον φώναζε και η Αµερικανίδα µητέρα του. Ήµασταν τα πιτσιρίκια της µεγάλης παρέας παιδιών και εφήβων του Πευκιά, στη Συκιά της Κορινθίας, του πευκοδάσους ανάµεσα στο παραθαλάσσιο αυτό χωριό και το Ξυλόκαστρο.
Ο Μπράστια ήταν γιος του Γλαύκου και ο Γλαύκος ήταν ο µονάκριβος γιος του Σικελιανού. Απόκοσµος ο Γλαύκος. Αγρίµι. Από αδιαφορία του Άγγελου Σικελιανού και της Εύας Πάλµερ; Θύµα των ∆ελφικών Εορτών, όπως το υπέροχο σπίτι τους στη Συκιά; (Το πούλησαν αλλά υπάρχει πάντα, είναι επισκέψιµο και ανήκει σε µια τουριστική επιχείρηση που το σεβάστηκε.) Ισως. Αλλά σύµφωνα µε µια άλλη εκδοχή ο Σικελιανός, ερµηνεύοντας τον Ρουσσώ, πίστευε στην απόλυτη ελευθερία ανάπτυξης των νέων µες στη φύση.
Τα µεγαλύτερα παιδιά της θερινής συντροφιάς του Πευκιά –τα περισσότερα, όπως ο δικηγόρος Αρης Νικολετόπουλος, πρόκοψαν στη ζωή τους– είχαν τη µεγάλη τύχη να τα φροντίζει εκεί και ένας σπάνιος άνθρωπος, ο Κώστας Καρυωτάκης, πρώτος εξάδερφος του ποιητή και πατέρας ενός από τους εφήβους. Ο άνθρωπος είχε όλα τα ταλέντα συν τον δυναµισµό και την αισιοδοξία παρά το τεράστιο πρόβληµά του: εξαιτίας ιατρικού λάθους είχε µετατραπεί σε σανίδα, µε µόνα ελεύθερα τα χέρια του. ∆εν µπορούσε καν να περπατήσει χωρίς τα τετραπλά δεκανίκια του. Χρησιµοποίησε λοιπόν ένα ξέφωτο του Πευκιά για να φτιάξει γήπεδο, κατασκεύασε βάρκα, δίδαξε αθλήµατα και ψάρεµα. Με τον πόλεµο πήρε µέρος στην Αντίσταση. Ήταν ένας µέγας και χαµογελαστός ποιητής ζωής.
Για ένα διάστηµα συνεχίσαµε τη θερινή φιλία µας µε τον Μπράστια στη γειτονιά, τέρµα Σίνα, στα Πευκάκια του Αγίου Νικολάου. Όπου όµως δεν υπήρχαν τα άγρια θεριά και οι ανθρωποφάγοι που φανταζόµασταν στη Συκιά. Με την Κατοχή χαθήκαµε: πήγαν ο Γλαύκος και η φαµίλια του στις ΗΠΑ. Από όσα µάθαµε, πρόκοψε. Απέκτησε επάγγελµα και άλλα παιδιά. Όλα απογόνους των µέγιστων Σικελιανού και Εύας Πάλµερ. Το ένα µετά το άλλο έρχονται ως τα µέρη µας. Τα πρώτα τα υποδέχτηκε η υπέροχη Άννα, η δεύτερη γυναίκα του Σικελιανού, εκεί κοντά στη ∆εξαµενή όπου έµενε και όπου είχε εγκαταστήσει τον παραδοσιακό αργαλειό της.
Τον Σικελιανό τον είδα τελευταία φορά όταν πήγα, έτοιµος για τη Γαλλία, να ζητήσω την ευχή του, το 1950. Φίλος των γονιών µου, µου είχε µάθει τη µαγεία των λέξεων. Πέθανε το 1951.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Documento στις 8/8/2021
Διαβάστε επίσης: Ριχάρδος Σωμερίτης: Μια ζωή σαν μακράς διάρκειας ρεπορτάζ [Συνέντευξη]