Το 2024 δεν ήταν η χρονιά των προοδευτικών κομμάτων. Ανατροφοδοτούμενη εσωστρέφεια, διασπάσεις, φυλλορρόημα ψηφοφόρων σε κάλπες με ιστορικό υψηλό αποχής, εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες και διαγκωνισμοί που πόρρω απέχουν από την πολιτική ουσία συνθέτουν το ψηφιδωτό της καχεξίας του χώρου σε μια συγκυρία που το 40% του κυβερνώντος κόμματος απωλέσθηκε (και διά στόματος πρωθυπουργού), αλλά η ηγεμονία Μητσοτάκη παραμένει.
Η απώλεια του ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα στοιχειώνει τον ΣΥΡΙΖΑ για καιρό, ενώ το κοινοβουλευτικά πριμοδοτημένο από σπόντα ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει ικανό να αποκτήσει κυβερνητική δυναμική, έχοντας ήδη εξασφαλίσει τη στάμπα της «συναινετικής αντιπολίτευσης». Το εγχείρημα της Νέας Αριστεράς είναι de facto εκλογικά αποτυχημένο, η Πλεύση Ελευθερίας καλείται να λύσει άλλου είδους δομικά προβλήματα, ενώ για το ΚΚΕ –ως γνωστόν– οι συνθήκες ακόμη βρίσκονται στο στάδιο της ωρίμανσης. Στον αντίποδα, το ρήγμα που προκλήθηκε στο εσωτερικό της πλειοψηφίας με τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια αποδείχτηκε «μαγιά» ομαδοποιήσεων εντός της «γαλάζιας» ΚΟ, οι οποίες εκφράστηκαν με την (ενοχλητική για το Μαξίμου) χρήση των μέσων κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Τα επαναλαμβανόμενα «λίφτινγκ» του υπουργικού συμβουλίου, η διαγραφή Σαμαρά, όπως επίσης οι συνεχόμενες παρεμβάσεις Καραμανλή αποτελούν σαφείς ενδείξεις όσων αντιμετωπίζει ένα κόμμα όταν διάγει τη δεύτερη τετραετία διακυβέρνησης. Το θέμα δεν είναι μόνο ότι κανένας κομματικός μηχανισμός που αντιμάχεται το δόγμα της συντήρησης δεν μπορεί να λειτουργικοποιήσει αυτά τα αναμενόμενα κυβερνητικά «φάλτσα», αλλά ότι σύσσωμη η προοδευτική πτέρυγα του κοινοβουλίου δεν μπορεί να διατυπώσει εναλλακτική.
Το παράδειγμα του Νέου Λαϊκού Μετώπου θα μπορούσε να αποδειχτεί πυξίδα, αλλά μέχρι στιγμής κάποιοι αρκούνται σε μικροηγεμονισμούς πάνω στα εκλογικά συντρίμμια.
Διαβάστε επίσης
