Τη δεκαετία του 1950 η σχέση του σάχη της Περσίας Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί με τη «θλιμμένη πριγκίπισσα» Σοράγια Εσφαντιάρι Μπακτιαρί απασχόλησε ιδιαίτερα οι εφημερίδες και τα περιοδικά ανά τον κόσμο. Ο γάμος τους τερματίστηκε όταν πιστοποιήθηκε ότι η Σοράγια δεν μπορούσε να κάνει παιδιά κι έτσι δεν θα έφερνε στον κόσμο τον διάδοχο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει ο σύζυγός της με εκθρονισμό.
Λίγα χρόνια πριν ο σάχης είχε τερματίσει τον γάμο του με την πριγκίπισσα Φαουζία της Αιγύπτου, επειδή επίσης δεν κατάφερε να του «χαρίσει τον διάδοχο» (αυτές τις φράσεις χρησιμοποιούσε από τότε μέρος του Τύπου, λες και ένα παιδί είναι κάτι σαν τσάντα ή καρέκλα), καθώς γέννησε κόρη. Εν ολίγοις αυτά, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που τα συνόδευαν –πώς χώρισε ο σάχης τη Φαουζία, πότε και πού γνώρισε τη Σοράγια, πώς κοιτάχτηκαν, τι είπαν και πότε της πρότεινε γάμο– γνώριζε ο περισσότερος κόσμος για την Περσία εκείνη την εποχή. Ελάχιστοι ήξεραν πραγματικά τι συνέβαινε στη χώρα.
Με το παραμύθι για την περίλαμπρη μα άτυχη ζωή του σάχη, φτάνουμε στα τέλη Μαΐου 1967 όταν με την τρίτη σύζυγό του, Φαράχ Ντιμπά, επισκέφθηκαν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας για ολιγοήμερες διακοπές, έπειτα από επίσημη πρόσκληση του προέδρου της χώρας Καρλ Χάινριχ Λίμπκε και του καγκελάριου Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ, δύο πρόσωπα με θολό ρόλο στο πρόσφατο παρελθόν της Γερμανίας. Όπως οι δύο πρώην σύζυγοι του σάχη, έτσι και η Φαράχ Ντιμπά διαφήμισε στις εφημερίδες στιγμές οικογενειακής ευτυχίας, την οποία ωστόσο παρουσίασε σαν δεδομένη κατάσταση για την πλειονότητα των κατοίκων της χώρας της.
Σε δύο δημοσιεύματα στο έντυπο «Νέα Επιθεώρηση» της 7ης και 14ης Μαΐου η Παχλαβί αναφέρεται στις προ ετών διακοπές της στην Κασπία θάλασσα, όπου πήγε με την οικογένειά της «όπως οι περισσότεροι Πέρσες», ενώ παρουσιάζει τον σάχη σαν έναν οποιοδήποτε Πέρση, μόνο που εκείνος «είναι αναγκασμένος να έχει μεγαλύτερη και βαρύτερη ευθύνη συγκριτικά με άλλους άνδρες». Φυσικά δεν ανέφερε τίποτε για όσα πραγματικά απασχολούσαν τη χώρα μετά το πραξικόπημα του 1953 που οργάνωσε η CIΑ σε συνεργασία με την αγγλική Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών (SIS), με το οποίο ανατράπηκε ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός Μοσαντέγ με στόχο να επανέλθει ο σύζυγός της στην εξουσία.
Δύο μήνες πριν από την επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους στη Δυτική Γερμανία είχε κυκλοφορήσει στο Αμβούργο το βιβλίο ενός αυτοεξόριστου Ιρανού, Μπαχμάν Νιρουμάντ, με τίτλο «Περσία, μοντέλο αναπτυσσόμενης χώρας ή η δικτατορία του ελεύθερου κόσμου». Τον επίλογο έγραψε ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ και το βιβλίο αμέσως αγκαλιάστηκε από το διεθνιστικό φοιτητικό κίνημα και την ευρύτερη Αριστερά. Από αυτό άντλησε στοιχεία η δημοσιογράφος Ουλρίκε Μαρί Μάινχοφ (τρία χρόνια προτού βγει στην ένοπλη αντίσταση με τη Φράξια Κόκκινος Στρατός) και έγραψε μια ανοιχτή επιστολή η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό konkret τον Ιούνιο του 1967, την οποία απηύθυνε στην Φαράχ Ντιμπά καταρρίπτοντας όσα εκείνη παρουσίαζε ως καθημερινότητα του ιρανικού λαού.
Σύμφωνα με την επιστολή οι περισσότεροι Πέρσες και συγκεκριμένα το 80% του πληθυσμού έπασχαν από κληρονομική σύφιλη, το 96% ήταν αγρότες με ετήσιο εισόδημα τα 100 δολάρια, η παιδική θνησιμότητα έφτανε στο 50% λόγω της πείνας και των ασθενειών και το 85% του πληθυσμού ήταν αναλφάβητοι. Η Μάινχοφ κάνει λόγο επίσης για το πραξικόπημα που επανέφερε τον σάχη στην εξουσία, για το μονοπώλιο στις φυτείες του οπίου που τον καθιστούσε κύριο προμηθευτή ναρκωτικών παγκοσμίως (με παράνομες εισαγωγές στις ΗΠΑ), καθώς και για τον ρόλο των ΗΠΑ στον περσικό στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες και την αστυνομία και τον εξοπλισμό τους με αμερικανικά κονδύλια.
Η επιστολή αυτή η οποία συνέβαλε στη συλλογική αφύπνιση σχετικά με την πολιτική κατάσταση και τις συνθήκες ζωής στο Ιράν, καθώς χρησιμοποιήθηκε στις προκηρύξεις των διαδηλώσεων κατά του σάχη, κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά σε βιβλίο με τίτλο «Καλημέρα σας, κυρία Παχλαβί» (εκδόσεις Βαλίτσα), σε μετάφραση και με διαφωτιστική εισαγωγή και επίμετρο του Αλέξανδρου Κυπριώτη. Αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο για όσα γνωστοποιεί στους αναγνώστες της εποχής, αλλά κυρίως γιατί αποκαλύπτει όσα αποσιωπούσε το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου.
