Πριν από μια εικοσαετία, ίσως και λιγότερο, κληρώνονταν οι ελληνικές ομάδες με συλλόγους από την Κύπρο ή τη Δανία και χασκογελούσαμε ειρωνικά.
Θυμάμαι ακόμα ότι τη Μίντιλαντ, ναι, την ομάδα που δυσκόλεψε στον όμιλο του Champions League σε δύο παιχνίδια τη Λίβερπουλ, την αποκαλούσαμε «Πλέιλαντ»!
Τότε… Γιατί πλέον Κύπριοι, Δανοί και άλλες ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές… υπερδυνάμεις γελούν μαζί μας και όλοι μα όλοι, χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής, θέλουν αντιπάλους από την Ελλάδα. Τυχαίο; Καθόλου! Η πορεία των ελληνικών συλλόγων, σε μια χρονιά μάλιστα που υποτίθεται ότι όλοι θα τα έδιναν όλα για να σώσουν ό,τι σώζεται από τον κατήφορο στον ευρωπαϊκό χάρτη, αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Καθ’ εικόνα και ομοίωση του δύσμοιρου ελληνικού ποδοσφαίρου και της εθνικής ομάδας, την οποία όλοι απαξιώνουν χωρίς να καταλαβαίνουν πως είναι απόρροια της απαξίωσης των ομάδων τους στην Ευρώπη. Κι αν η Ελλάδα αγκομαχάει να κρατήσει τη 17η θέση, είναι μαθηματικά πλέον βέβαιο ότι τον Φεβρουάριο που θα συνεχιστούν οι διοργανώσεις της UEFA θα βρεθεί στην 20ή..
Κι αν μέχρι την 28η θέση δεν αλλάζει τίποτε στα ευρωπαϊκά εισιτήρια που θα έχουμε από του χρόνου και στις θέσεις εκκίνησης των ομάδων μας σ’ αυτές, δεν θα αργήσει η σεζόν που θα βρεθούμε κάτω και από αυτήν και θα παίζουμε από τις αρχές Ιουνίου με δύο μόνο εκπροσώπους σε προ-προκριματικούς γύρους του Champions και του Conference League… Oμως, όπως βλέπουμε όλοι, κανείς μα κανείς παράγοντας επιχειρηματίας δεν ενδιαφέρεται να αποφύγει την καταστροφή. Ολοι θέλουν να είναι πρώτοι στο χωριό. Σκοτώνονται, σφάζονται, αυτομαστιγώνονται, ξεφτιλίζονται και σπέρνουν καταστροφές για να κάνουν δήθεν επίδειξη δύναμης ο ένας στον άλλο. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τραβήξει προς τα πάνω τον ανταγωνιστή του, αλλά προτιμά να τον πάρει στον γκρεμό μαζί του. Καληνύχτα σε όλους…
