Αν ο Αδωνης Γεωργιάδης είχε ίχνος αυτοσαρκασμού, θα φωτογραφιζόταν μπροστά στους αντικλεπτικούς μηχανισμούς των σουπερμάρκετ, κρατώντας μάλιστα μια φραντζόλα ψωμί. Το δε καλάθι του νοικοκυριού θα περιείχε και ένα αντίτυπο από τους «Αθλιους» του Ουγκό, προσφορά του καταστήματος, σαν μια διαχρονική εκδίκηση του Γιάννη Αγιάννη στους σύγχρονους Ιαβέρηδες. Αν το πρωθυπουργικό γραφείο έκανε αυτοκριτική, θα διόριζε επικεφαλής του επικοινωνιακού επιτελείου τον απελπισμένο συνταξιούχο που σε ερώτηση ρεπόρτερ του Ant1 «πώς σας φαίνονται τα μέτρα για την ακρίβεια;» απάντησε: «Αρχ@@α καπαμά» και με δυο λέξεις συνόψισε τον εμπαιγμό της κυβέρνησης. Αν τα κανάλια ήταν στοιχειωδώς σοβαρά, θα έδειχναν στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, εκτός από την παρέλαση με τον περήφανο και ετοιμοπόλεμο στρατό, και την ταινία «Το ξυπόλητο τάγμα». Πρόκειται για την αληθινή ιστορία των παιδιών που οι ναζί έδιωξαν από το Παπάφειο Ορφανοτροφείο και αναγκαστικά πήραν για λόγους επιβίωσης τη ζωή στα χέρια τους. Οργανώθηκαν με ιεραρχία και συγκρότησαν ομάδες κρούσης και βοήθειας. Αρπαζαν από τα γερμανικά καμιόνια και τις αποθήκες των μαυραγοριτών ό,τι τρόφιμα έβρισκαν και όσα δεν κρατούσαν για τον εαυτό τους τα μοίραζαν στους κάτοικους της Θεσσαλονίκης.
Τίποτε βέβαια απ’ αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου τα συστημικά ΜΜΕ προβάλλουν μετ’ επιτάσεως τις σεξουαλικές διαστροφές, σφυρίζοντας αδιάφορα για τα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα. Υποψιαζόμαστε μάλιστα ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να χρηματοδοτηθούν την επόμενη φορά θα είναι να μην υπάρχουν απευθείας ρεπορτάζ που θα διαφωνούν με τα έργα και τις ημέρες του πολυχρονεμένου μας βεζίρη και της παρέας του.
Κανένας φυσικά δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία άλλαξε άρδην τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ενεργειακή κρίση και τις συνέπειές της. Το υπόλοιπο όμως μέρος των ευθυνών ανήκει στην ΕΕ, που με το πρόσχημα των δημοκρατικών αντανακλαστικών προσδέθηκε στο άρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, χωρίς να προβλέψει ότι αυτή θα ήταν τελικά που θα πληρώσει τα σπασμένα. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσε και η αρχαία Αθήνα, τότε που για να έχει υπό τον έλεγχό της τις διάφορες πόλεις επενέβαινε στα εσωτερικά τους τάχα για να τις προστατεύσει από τον κίνδυνο των ολιγαρχικών. Κανένας ωστόσο δεν πείθεται πλέον ότι η Ευρώπη είναι η Αγία Οικογένεια όταν τα ρήγματα στους κόλπους της βαθαίνουν, όταν αρκετές χώρες εφαρμόζουν το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και η ίδια με την αναβλητικότητά της μεταβάλλεται σε ιδανικό αυτόχειρα που βουλιάζει στο χάος. Μοιάζει όλο και περισσότερο με δυσκίνητο καράβι, που μέχρι να αποφασίσει ενιαία μέτρα για την ενεργειακή κρίση το λιμάνι θα έχει φύγει. Οπως έταξαν στους κατοίκους της Ουκρανίας τον παράδεισο και τώρα βιώνουν την κόλαση, έτσι και οι Ευρωπαίοι δεν αντιλήφθηκαν έγκαιρα πως ο νέος καπιταλισμός κράτησε από τον παλιό την προτεσταντική φιλαργυρία, αλλά ενίσχυσε τη ληστρική ροπή των κουρσάρων στις τσέπες των καταναλωτών με πληθωρισμό, κρατικά ελλείμματα και κλείσιμο επιχειρήσεων.
Αλλά τόσο οι άλλες κυβερνήσεις όσο και η ελληνική ξεχνάνε ότι μπορείς να ξεγελάσεις τα μυαλά, όχι όμως και τα στομάχια.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης