Απόσπασμα από μια ανέκδοτη συνέντευξη της Καίτης Γκρέυ που παραχωρήθηκε τον Νοέμβριο του 2018 στο σπίτι της.
Εγώ δεν θα πήγαινα να έβλεπα τον Καζαντζίδη στο νοσοκοµείο, αλλά µου είπαν πως είχε ζητήσει να µε δει. Πήρα δυο λουλούδια και πήγα, αλλά η γυναίκα του δεν µ’ άφησε να µπω. Ο Στέλιος πέθαινε και ποιος ξέρει τι ήθελε να µου πει. Συγγνώµη να ζήταγε; Τελευταία εγώ έσµιξα µε τον Καζαντζίδη, αφού πρώτα τον είχα παρατήσει κι έφυγα. Είχα έναν πολύ καλό δεσµό µε τον Νίκο Λαιµό κι ό,τι ήθελα ερχόταν στα χέρια µου – σου ’δινε ζωή, ήταν πολύ ευγενικός. Βγαίναµε κι έλεγε: «Ποιαν κυκλοφορώ εγώ απόψε;». Μια µέρα µου τηλεφωνεί ο Καζαντζίδης και εγώ δεν τον κατάλαβα:
– Έλα, ξέχασες και τη φωνή µου;
– Λέγετε ποιος είναι γιατί θα το κλείσω!
– Καιτούλα, ο Στέλιος είµαι.
– Μπα, σαν τα µάραθα! Τι θέλεις;
– Έλα να ξανατραγουδήσουµε µαζί να θυµηθούµε τα παλιά.
– Ξέρεις ότι έχω πια δεσµό στη ζωή µου;
– Το ξέρω, θα του µιλήσω κι εγώ.
– ∆εν χρειάζεται να του µιλήσεις εσύ, δεν είναι οπισθοδροµικός σαν και σένα.
Μετά, όταν µου ’πε να τραγουδήσουµε εκείνος, εγώ κι η Μαρινέλλα δεν ήθελα να νοµίζει τίποτε η κοπέλα. Πάλι καλά που ήταν η Μαρινέλλα, διότι αν δεν ήταν κι αυτή θα πήγαινε µε τις σουραυλίες και τις πρεζούδες. Τι να πω εγώ για την κοπέλα, τη Μαρινέλλα; Πιάνω τον Λαιµό και του λέω: «Νίκο, θέλω ν’ αποδείξω άλλη µια φορά σ’ αυτό τον άνθρωπο πόσο κυρία είµαι, γιατί αν δεν πάω θα πει πόσο ζήλεψα τη Μαρινέλλα. Σε παρακαλώ, άσε µε να πάω». Ο Λαιµός µε ρώτησε ευθέως: «Σου λείπει τίποτε;». Απάντησα: «Όχι, αγόρι µου, όλα µου τα ’χεις».
Τον ίδιο καιρό ο πατέρας του είχε αγοράσει ένα νέο καράβι κι έπρεπε να πάει στο εξωτερικό να υπογράψει την παραλαβή. «Τέλος πάντων, κάνε ό,τι θες, σου έχω εµπιστοσύνη». Ξαναπαίρνει ο Καζαντζίδης και του λέω πως συµφωνώ να τραγουδήσουµε, µέσα µου όµως έβραζα: «Α ρε πούστη, θα δεις τι θα σου κάνω» έλεγα. Πάω στον µόδιστρό µου και του λέω: «Γιώργο, θέλω να µου ράψεις ό,τι πιο σεξουαλικό υπάρχει» κι αυτός µου κάνει: «Τι έπαθες µωρή, εσύ ούτε πλάτη δεν ήθελες έξω» (γέλια). Κάθισε ο άνθρωπος, κένταγε κι έραβε τις νύχτες και µου έβγαλε µέσα σε πέντε µέρες τρία διαφορετικά φορέµατα. Όταν µε είδε ο Στέλιος µου κάνει: «Βλέπω τα βγάλαµε όλα», αλλά του δείχνω τη Μαρινέλλα και του απαντάω: «Κουµάντο από κει, όχι σε µένα» (γέλια).
Κάνουµε πρεµιέρα και δεν µπορούσες να περάσεις από τον κόσµο. Είχε τρελαθεί ο Καζαντζίδης! Σκάνε όλοι οι εφοπλιστές – και ο Νίκος βέβαια που ήταν πρώτο µπόι. «Ποιος είναι ο Λαιµός;» µε ρώταγε συνέχεια ο Καζαντζίδης. «Αµάν, ρε Στέλιο» του κάνω, «η δέκατη φορά που µε ρωτάς είναι. Σου τον έδειξα, δεν µπορώ να σ’ τον ξαναδείξω, αυτήν τη δουλειά θα κάνουµε τώρα;». Κάθε βράδυ ο Στέλιος τραγούδαγε «Το ’ξερα πως θα µου φύγεις» και κοπανιόταν. Το ίδιο διάστηµα είχαν βγάλει µε τη Μαρινέλλα το «Με µια αγάπη καινούργια θα χαράξω πορεία» κι αυτή δεν ήθελε να το πει καθόλου το συγκεκριµένο τραγούδι. Ο Στέλιος επέµενε και στο τέλος την έβρισε. Οι Κοκκινιώτες στο µεταξύ, που µαζί µάς είχαν πρωτοδεί στο πάλκο, σχολίαζαν όσο τραγουδάγαµε – δυνατά τα λέγανε: «Για κοίτα ρε τον µαλάκα. Άφησε την κουκλάρα αυτή και πήρε την άλλη»… Με ρωτάει ο Στέλιος:
– Ποιον βρίζουν αυτοί;
– Ξέρω ’γω ποιον βρίζουν;
– Τη Μαρινέλλα βρίζουν.
– Κι αφού ακούς, τι µε ρωτάς εµένα;
Ήταν η τρίτη µου φορά που δούλεψα στου Κουλουριώτη. Οι δύο άλλες ήταν µε Τσιτσάνη – Παπαϊωάννου. Και µε Σακελλαρίου µαζί. Μια φορά είχαν έρθει στο µαγαζί ο άντρας της κι ο γκόµενος. «Μη µου κάνεις καµιά πλάκα και γίνει φασαρία» µου λέει.
Μια βδοµάδα δουλέψαµε µε Μαρινέλλα, την επόµενη όµως πάω και δεν τη βρίσκω εκεί. Ρωτάω: «Στέλιο, πού είναι το κορίτσι;» κι άρχισε να µου τη βρίζει, ότι δεν είναι καλά στα µυαλά της και τέτοια. Μείναµε οι δυο µας κι άρχισε να µου κάνει τσαλίµια. Ενα άλλο βράδυ, πηγαίνοντας στο καµαρίνι µου, βλέπω µια γκόµενα έξω απ’ το δικό του:
– Τι κάνεις εσύ εδώ;
– Ο κύριος Καζαντζίδης µου ’πε να τον περιµένω εδώ.
– Α, κατάλαβα…
Είχε αρχίσει τις µαλακίες του πάλι. Το άλλο βράδυ άλλη γκόµενα απέξω. Το παράλλο πάλι άλλη. Είπα: «Θα δεις, ρε πούστη, τι θα κάνω τώρα». ∆εν γούσταρα να γδύνοµαι στο καµαρίνι µου και να µε βλέπει η κάθε ξεκωλιάρα. Λέω σε µία: «Αϊ στο διάολο, φύγε από δω! Τράβα στο καµαρίνι του και µη στήνεσαι εδώ µπροστά µου». Ερχεται και µε πιάνει ο Στέλιος, κάτσε να σ’ τον κάνω κιόλας (γέλια):
– Τι έγινε, κοριτσάκι, τι τρέχει;
– Άκου να σου πω, Καζαντζίδη, αν νοµίζεις πως εσύ κι εγώ θα έχουµε κανενός άλλου είδους επαφή, ξέχασέ το! Σαν τραγουδιστής είσαι πρώτος, σαν άνθρωπος είσαι ένα µηδενικό!
INF0
Ολόκληρη η συνέντευξη θα δημοσιευτεί στο πρώτο τεύχος του επερχόμενου free press «FAQ»
