Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν όντως η Ρούλα Πισπιρίγκου έχει δολοφονήσει το παιδί της ή εμπλέκεται με τον οποιονδήποτε τρόπο με το θάνατο αυτού, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα από καταβολής κόσμου. Η παιδοκτονία αποτελεί μια πράξη τόσο ανόσια και φρικτή που δικαίως προκαλεί αποστροφή και οδύνη.
Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει μάρτυρες ενός παράλληλου εγκλήματος που θυμίζει ρωμαϊκή αρένα. Αυτόκλητοι τιμωροί και τηλεοπτικοί δικαστές έτοιμη να πουλήσουν την ψυχή τους για την τηλεθέαση διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους στο όνομα της δικαιοσύνης.
Σε αυτό το έγκλημα –αν αποδειχθεί, ως τέτοιο, υπάρχουν πολλαπλές αναγνώσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως εξισώνονται οι ευθύνες. Έχει σημασία, όμως, όλοι μας κι ο καθένας χωριστά να μην παρασυρθούμε από την ηθική της μάζας που ιδεολογικοποιεί κάθε αντίδραση της.
Το ξέφρενο πλήθος έξω από το σπίτι της οικογένειας Πισπιρίγκου- Δασκαλάκη είναι μια εικόνα που δεν διαφέρει και πολύ από την εποχή του μεσαίωνα. Η τιμωρία του όχλου αποσκοπεί σε ένα και μόνο σκοπό, να απαλύνει τις ενοχές. Η ποιήτρια Γαλάτεια Καζαντζάκη γράφει «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Σε αυτή τη φράση συναντάμε όλη την αλήθεια για τα κίνητρα και τους δαίμονες που κουβαλάμε και εύκολα μπορούν να μας μεταμορφώσουν σε δήμιους.
Από την αρχή αυτής της ιστορίας και ελπίζοντας να μην είναι αλήθεια αυτό που συμβαίνει και ότι άλλο φαίνεται να έρχεται, σκεφτόμουν πως είναι δυνατόν οι συγγενείς, οι γείτονες, οι φίλοι να μην είχαν υποψιαστεί κάτι. Όλος αυτός ο κόσμος που, εχθές έγραφε «θάνατος» στα παράθυρα του σπιτιού, γιατί σώπαινε τόσο καιρό. Κανείς δεν προβληματίστηκε; Ουδείς βρέθηκε να πει «μα τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι»; ή περίμενε να διαμορφώσει άποψη από τα τρισδιάστατα ολογράμματα του Ευαγγελάτου και τα πλάνα της Νικολούλη; Οι γιατροί στα νοσοκομεία; οι κοινωνικές υπηρεσίες; Ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να μιλήσει; Να ρωτήσει; Γιατί πάντα πρέπει μετά; Μετά, και στην υπόθεση Δουρή, μετά και στην υπόθεση της μικρής Άννυ, μετά και στη δολοφονία της 6χρονης Στέλλας στην Αγία Βαρβάρας και τόσα άλλα παιδιά που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί.
Η τιμωρία στα χέρια του όχλου είναι η απόλυτη μέθοδος έλεγχου. Για να λειτουργήσει, δε, ακόμη πιο πειστικά είναι παρασημοφορημένη με αξίες και ηθικές, εν ονόματι του καλού όλων, και έτσι επιβάλλεται. Ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου ο καθένας μας μπορεί να ξεπλύνει τις αμαρτίες του και όσο πιο δυνατή η κατάρα, όσο πιο ζεστό το αίμα τόσο πιο μεγάλη η βουτιά.
Αγρίμια ζαλισμένα από την φτώχια, την κρατική αναλγησία, την χειραγώγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης που αναζητούν λίγη ρωγμή στην καθημερινότητα τους.
Όταν χάσουμε ένα μέλος τους σώματος μας, ακρωτηριαστεί ή οτιδήποτε άλλο, αυτό που μένει μας γαργαλάει; Συνδεόμαστε με τα χαμένα μας κομμάτια;
Η Ρούλα Πισπιρίγκου, η φόνισσα, η Μήδεια, η Φραγκογιαννού και ό,τι πιασάρικο ακούσουμε στα δελτία ειδήσεων, από εδώ και πέρα, είναι μέλος της κοινωνίας μας.
Μπορεί όχι το πιο θαυμαστό και σίγουρα όχι το πιο υγιές κομμάτι της, αλλά μέλος της και όσοι φωνάζουν άρον άρον σταύρωσον αυτήν καλά θα κάνουν να κλείσουν την τηλεόραση, να κοιταχτούν στον καθρέφτη, να αφήσουν λίγα λουλούδια, αν τους παρηγορεί, και να σκεφτούν. Αν δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό, τότε ας σιωπήσουν κι ας αφήσουν την δικαιοσύνη να κάνει τη δουλεία της. Δεν αντέχουμε άλλους άριστους στη ζωή μας…
