Παρότι οι εσωκομματικές διαδικασίες για ανάδειξη αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ, δεν έφεραν σε αντιπαράθεση πολιτικές και διαθέσεις (οράματα ούτε συζήτηση) των υποψηφίων ώστε να μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει το ΚΙΝΑΛ με τον νέο αρχηγό, διαμορφώνεται μια σειρά συμπερασμάτων που καλό θα ήταν να αναλυθούν πολιτικά:
1. Το πρώτο, δεν αφορά ευθέως το ΚΙΝΑΛ, αλλά είναι σοβαρό. Οι δημοσκοπικές εταιρείες οι οποίες εμφάνιζαν τον Αντρέα Λοβέρδο ως πρώτο με μεγάλη διαφορά (10-15%) , ακολούθησαν για μια ακόμη φορά το δρόμο της διάψευσης και ενέτειναν τα ερώτημα: μετράνε τελικώς την διάθεση του κόσμου ή προσπαθούν να τη διαμορφώσουν; Είναι άραγε η πρωτιά Κυριάκου Μητσοτάκη στην πρόθεση ψήφου που βλέπουμε κάθε τόσο, όπως αυτή του Λοβέρδου; Η παταγώδης αποτυχία πρόβλεψης (ή μήπως η προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας) θέτει ξανά το θέμα για το αν πρέπει να παρέμβει εισαγγελέας για τις εταιρείες δημοσκοπήσεων.
2. Είναι δύσκολο να βγουν συμπεράσματα για το ποιοι αποτελούν το αυξημένο κομματικό εκλογικό σώμα του ΚΙΝΑΛ, αφού οι εκλογές δεν ήταν εκλογές ΚΙΝΑΛ, αλλά αποτέλεσμα μάχης και παρέμβασης και εξωκομματικών μηχανισμών. Στη μάχη υπέρ του Αντρέα Λοβέρδου δεν μπήκε μόνο ο Άδωνης Γεωργιάδης, αλλά και μη πολιτικοί παράγοντες, ξένοι με την πολιτική αλλά και το ΚΙΝΑΛ. Στο social media , κλασσικοί, γνωστοί δεξιοί, καλούσαν τους ομοϊδεάτες τους να πάνε στις κάλπες και να ψηφίσουν Λοβέρδο.
3. Η νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη, ανεξάρτητα από το ποιοι μηχανισμοί έδρασαν, αναμφίβολα αντιπροσωπεύει τη πίστη ή τη διάθεση έστω, πως μπορεί να υπάρξει αναγέννηση του χώρου υπό ένα νέο και άφθαρτο πρόσωπο. Τώρα το αν ο Ανδρουλάκης είναι άφθαρτο πρόσωπο ή αποτελεί όπως λένε το μακρύ χέρι του Βαγγέλη Βενιζέλου, αυτό είναι άλλο θέμα και θα κριθεί.
4. Τα ποσοστά που πήραν οι υποψήφιοι, (πάντα με την παραδοχή πως υπήρξαν και εξωγενείς παρεμβάσεις) δείχνουν ένα δεξιοποιημένο ΚΙΝΑΛ, μακριά από την ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση, που κινείται με τους τακτικισμούς και τις υπόγειες συμφωνίες των υποψήφιων. Αν ο Λοβέρδος υποστηρίξει όπως φαίνεται τον Ανδρουλάκη, η δεξιά στροφή θα σφραγιστεί, προφανώς με ανταλλάγματα.
5. Το σχετικά μεγάλο ποσοστό που πήρε ο Λοβέρδος, παρά την καταφανή εμπλοκή του στο σκάνδαλο της Novartis και τη δίωξη για την υπόθεση, δείχνει πως μεγάλο ποσοστό στο ΚΙΝΑλ, δεν ενδιαφέρεται για τη σημαία ή την καθαρότητά της, αλλά για να εξασφαλίσει προνομιακή θέση στο παιχνίδι της διαπλοκής.
6. Το αποτέλεσμα υπέρ του Ανδρουλάκη, θα ενεργοποιήσει την προσπάθεια να βρεθεί ένα άλλο Ποτάμι στη θέση που κάλυπτε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ο Ανδρουλάκης θα πλασαριστεί αφ’ εαυτού αλλά και από το σύστημα, ως νέος Αντι-Τσίπρας. Το «νέο πρόσωπο», με «νέες ιδέες», που μπορεί να εκφράσει το Κέντρο ενώ σπρώχνει δεξιά το καράβι την ώρα που ο Μητσοτάκης το ρίχνει στα βράχια. Το επόμενο διάστημα ο Ανδρουλάκης θα εμφανίζεται παντού ως ελπίδα για το μέλλον.
7. Σοβαρά συμπεράσματα υπάρχουν και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα διαλυμμένο κόμμα όπως το ΚΙΝΑΛ, καταφέρνει να εμφανιστεί στο προσκήνιο, λόγω της εκλογής αρχηγού, χωρίς να υπάρχει άλλος πολιτικός λόγος. Μια τεχνική διαδικασία, καταφέρνει να προσδώσει πολιτική αίγλη στον νεκρό πολιτικά χώρο, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με την…διαδικασία της κομματικής ανανέωσής του. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μια κουραστική, εσωστρεφής και χαοτική πραγματικότητα, που προσδιορίζεται από τακτικισμούς και συγκρούσεις ανυπάρκτων, τόσο ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ θα αναζητά πιθανή λύση, ακόμη και πάνω σε ένα φέρετρο, που ωστόσο εμφανίζει μεγαλύτερη κινητικότητα (έστω επειδή το μεταφέρουν τέσσερις). Στο πολιτικό σκηνικό, αθόρυβα διαμορφώνονται προϋποθέσεις πολιτικής συμμαχιών. Ας μην γελιόμαστε, το ΚΙΝΑΛ θα είναι έτοιμο σε λίγο καιρό να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη, πατώντας στη δεξιά βάση που ωσμωτικά λειτουργεί στα δύο κόμματα. Η Ελλάδα είναι πιθανόν να μπει σε νέα περιπέτεια κατά τα πρότυπα συνεργασίας Σαμαρά-Βενιζέλου, με τον Μητσοτάκη να κινεί τα νήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιλέξει αν θα δημιουργήσει το πλαίσιο μιας πολιτικής πραγματικών συμμαχιών , χωρίς φοβίες και ιδεοληψίες, ή αν θα μπει σε ομηρία (και μοιραία κάποια στιγμή και ο αρχηγός του) από πρόσωπα που όχι μόνο δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα ουσιαστικό πολιτικά αλλά καλό θα ήταν να λύσουν με άλλο τρόπο τα προβλήματά τους. Θα είναι μεγάλο λάθος για το ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθήσει να πλευρίσει τεχνητά το ΚΙΝΑΛ Ανδρουλάκη, υπό την λογική συμμαχιών. Ο χώρος είναι αντισύριζα και το παιχνίδι μάλλον είναι στημένο. Οι συμμαχίες γίνονται από την ανάγκη που δημιουργούν οι πολιτικές, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν ρεύματα και αναζητήσεις. Κάθε άλλη συμμαχία είναι σα να ψωνίζεις από… Μπίστη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει πολιτική να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του κόσμου, όχι κάποιον Ανδρουλάκη συμψηφιστικά.
