Το 2022 ήρθε και όλη η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ένα δύσκολο και ως εκ τούτου δυσεπίλυτο πρόβλημα: τι θα γίνει με το Σύμφωνο Σταθερότητας μετά το τέλος της πανδημίας; Η Γαλλία του Μακρόν που είναι στην προεδρία της ΕΕ για το πρώτο εξάμηνο του νέου χρόνου σε συνεργασία με την Ιταλία του Ντράγκι ρίχνουν στο τραπέζι το «κάθε χώρα και το δικό της σύμφωνο σταθερότητας». Η πανδημία έχει αυξήσει δραματικά το χρέος κάθε μέλους της ΕΕ. Το ζητούμενο είναι η μείωσή του, κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον ίδιο ρυθμό σε κάθε χώρα.
Η Ελλάδα δυστυχώς κατέχει αρνητικό ρεκόρ, καθώς το χρέος της είναι πάνω από το 200% του ΑΕΠ, κάτι που καθιστά τη λύση ακόμη πιο δύσκολη.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να επιθυμεί τη λύση που προτείνουν οι Μακρόν και Ντράγκι, δεν συμφωνεί όμως καθόλου με τον τρόπο που θα επιτευχθεί η μείωση του χρέους.
Οι ηγέτες της Γαλλίας και Ιταλίας δεν επιθυμούν λύση με αυξήσεις φόρων, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες ή μείωση του ρυθμού ανάπτυξης των οικονομιών τους. Κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιδεοληπτική πολιτική που ασκεί η ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχει παραμείνει στις πολιτικές που μας έφεραν στα μνημόνια στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Καθώς η ανάπτυξη για την οποία τόσο επαίρονται στηρίζεται στα σαθρά πόδια του δανεισμού, κάτι που αναμένεται να εξακολουθήσει και το 2022 έχοντας ήδη αναγγείλει έξοδο στις αγορές για 12 δισ. ευρώ ενώ τα χρήματα του Ταμείου Ανάπτυξης έχουν διαμοιραστεί προτού καν εκταμιευτούν από την ΕΕ μεταξύ «φίλων και συγγενών», η ουσιαστική ανάπτυξη στην πραγματική οικονομία δεν φαίνεται στην άκρη του τούνελ.
Οσο για το χρέος; Καλά να είναι οι συνήθεις ύποπτοι.
