Τα Χριστούγεννα έφτασαν και όλοι βρίσκονται σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου όλα είναι χρυσόσκονη και άχνη ζάχαρη. Οικογενειακά τραπέζια, δώρα (τι θα μου πάρετε;), οι ευχές στο γραφείο παίρνουν και δίνουν και ευτυχία, μπόλικη ευτυχία που με αιφνιδιάζει. Συγνώμη, δεν θέλω να σας το χαλάσω, αλλά είμαστε και εμείς που δεν μας αρέσουν τα Χριστούγεννα. Ναι, καλά διάβασες, φίλε αναγνώστη… ΔΕΝ μου αρέσουν τα Χριστούγεννα, δεν γουστάρω γαλοπούλα και αντιπαθώ τους κουραμπιέδες, που λερώνουν παντού.
Ας το πάρουμε, όμως, από την αρχή. Κατανοώ το πνευματικό αντίκρισμα της συγκεκριμένης ημέρας, κυρίως, σέβομαι εκείνους που το έχουν ανάγκη. Επίσης, όλοι θα συμφωνήσουμε πως είναι πάντα καλοδεχούμενο το Δώρο Χριστουγέννων και καιρός είναι να κλείσουμε καμιά τρύπα. Και με τις ημέρες που πέφτουν αργίες μια χαρά τα πάω, αλλά μέχρι εκεί.
Και θα σας εξηγήσω, γιατί το λέω αυτό. Ήδη, η αγαπημένη μου μανούλα με έχει πάρει τηλέφωνο για να μου υπενθυμίσει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, όπου όλοι θα είναι ζευγαρωμένοι, εκτός από εμένα με τα φουντωτά μαλλιά , που δεν τρώω και γαλοπούλα και όλοι θα με ρωτάνε «κάνεις δίαιτα»; Περνώντας με ακτινογραφία από πάνω έως κάτω κι εγώ σαν άλλη Μπρίτζετ Τζόουνς θα μπουκώνω σαλαμάκι, που δεν μου αρέσει κιόλας. Στην συνέχεια όλο και κάποια θεία θα ρωτήσει για αυτά που γράφω κι αν με διαβάζει κανείς. Η ξαδέρφη θα με ρωτήσει αν μπορεί να μου στείλει τα παιδιά της για να μου πουν τα κάλαντα.. για το καλό, πάντα –υπολόγισε 20 ευρώ, έκαστο το ανίψι.. θα βγω να τα πω κι εγώ-. Η απάντηση που θα της δώσω είναι, όχι, δεν μπορούν, αφενός κοιμάμαι τέτοιες ώρες και αφετέρου δεν διακρίνω κανένα ίχνος πρωτοτυπίας, ταλέντου και σκηνικής παρουσίας, έτσι, για να μάθει η θεία μου τι ακριβώς γράφω και ποια είναι η δουλειά μου (1-0).
Ο Άγιος Βασίλης ήταν πάντα εξ ορισμού μια παρεξηγημένη φυσιογνωμία. Θα σας αναλύσω το σκεπτικό μου. Τι γνωρίζουμε για τον συμπαθέστατο γεράκο από την Καισαρεία; Πρώτον και βασικότερο πως δουλεύει ολόκληρο χρόνο για να φτιάξει τα παιχνίδια. Το συνειδητοποιείτε; Δουλεύει έναν ολόκληρο χρόνιο χωρίς, οκτάωρο, υπερωρίες ή υπερεργασία. Η συλλογική σύμβαση εργασίας είναι κάτι άγνωστο για εκείνον όσο για προοπτική εξέλιξης; Ότι τι δηλαδή; Θα γίνει αρχί- Βασίλης; Όχι, αγάπη μου, εκμετάλλευση. Και αυτό με το «αν είσαι καλό παιδάκι θα πάρεις δώρο» τι φάση; Όχι, ρε φίλε, δεν θέλω να είμαι καλό παιδί, αρκετά είσαι εσύ για όλους μας. Εγώ τον μόνο άγιο-Βασίλη που θυμάμαι είναι έξω από ένα παιχνιδάδικο στην Τσαμαδού με κίτρινα γένια να μυρίζει αγρινιώτικο σέρτικο και μαλαματίνα.
Η τηλεόραση θα παίξει για ακόμα μια φορά το «Μόνος στο σπίτι» και εσύ θα βλέπεις τον Τζον Πέσι, χωρίς την τεχνολογία de-aging του Μάρτιν Σκορσέζε, στον Ιρλανδό (Θενκς γκαντ). Άλλη επιλογή το «Άγρυπνος στο Σιάτλ» με την γλυκανάλατη Μεγκ Ράιαν και τον παντός καιρού – αγαπάω την Ελλάδα- Τομ Χανκς (να θυμηθώ να νοικιάσω την ταινία… όχι, δεν κατεβάζουμε, η πειρατεία σκοτώνει το σινεμά).
Φανταστείτε όλα τα παραπάνω να τα ζεις σε μια πόλη που ο δήμαρχος της φρόντισε να την στολίσει σαν λατέρνα για να κρύψει τους ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο και είναι ρυτίδα στο τσιτωμένο από δημόσιο χρήμα βουλεβάρτο του κυρίου Μπακογιάννη. Με ανεπάρκεια δομών και έλλειψη οποιαδήποτε μέριμνας για τους συνανθρώπους μας. Το δέντρο στο Σύνταγμα μπορεί να άναψε και ευτυχώς που τους έμεινε και ένα, χωρίς να έχει πάρει φωτιά, αλλά σε μια πόλη σαν την Αθήνα με τόσες ρωγμές –μέσα και έξω μας- πέρα από το τουρκομπαρόκ κάποιος πρέπει να σκεφτεί πως εκτός, από την Βουκουρεστίου, υπάρχουν και οι Αχαρνές, η Αγίου Μελετίου και η Ζήνωνος. Και τι ζητάμε, βρε! αδερφέ; Ένα ζεστό πιάτο φαγητό, ένα στεγνό κρεβάτι και ένα γκι για να έχουμε δικαιολογία να φιληθούμε με όποιον άγνωστο νιώσουμε λίγο κοντά μας.
Καλές γιορτές σε όλους μας, όπου κι αν μένουμε και όπως κι αν έχουμε επιλέξει να ζούμε!
*(το παραπάνω κείμενο δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας).
